شکوهها دارم از این سیـــــنـــــهی دردآلـــــوده
زین دل بی رمق و جان ز غم فـــــــــــرســــوده
دارم از خالق خود پرسشی از اول عـــــــمـــــر
حکمت از خلقت این جان به چه کاری بــــوده
روزها می رود و مـــــن ز خـــــودم حیرانــــــم
ز چه رو از حرم و صومعـــه روگــــــردانــــــــم
جام می بر کف و لبهای پــــــــریروی به لب
می کنم توبه به هر صبح و به شــــب نـتوانم
جامه ی زهد به تن کردهام از گفتهی شـیخ
لیک شبها همه در میکده می ســـــــوزانـم
گویدم شیخ که از آتش دوزخ بــــهــــــــراس
من خودم آتشم ای شیخ ، نظر کن جانــم!
نه مسیحی نه مسلمان نه یهودی نه مجوس
بندهی عشقم و عشق است همه ایمانم
عافیت جویی و عقبی طلبی نیست مرا
در بیابان بلا والــــــه و ســـــرگــــردانــم
شکوه ها دارم از این دل که مرا عاشق کرد
بارالها مددی داد ز وی بــــســــتـــــانم
زایری خسته به درگاه تــــــو روی آورده
هی کنی میروم و گر طلبی میمانم