برخیز که میرود زمستان
بگشای در سرای بستان
نارنج و بنفشه بر طبق نه
منقل بگذار در شبستان
وین پرده بگوی تا به یک بار
زحمت ببرد ز پیش ایوان
برخیز که باد صبح نوروز
در باغچه میکند گل افشان
خاموشی بلبلان مشتاق
در موسم گل ندارد امکان
آواز دهل نهان نماند
در زیر گلیم و عشق پنهان
بوی گل بامداد نوروز
و آواز خوش هزاردستان
بس جامه فروختست و دستار
بس خانه که سوختست و دکان
ما را سر دوست بر کنارست
آنک سر دشمنان و سندان
چشمی که به دوست برکند دوست
بر هم ننهد ز تیرباران
سعدی چو به میوه میرسد دست
سهلست جفای بوستانبان
ﺩﻭﺳﺖ ﻣﯽﺩﺍﺭﻡ ﻣﻦ ﺍﯾﻦ ﻧﺎﻟﯿﺪﻥ ﺩﻟﺴﻮﺯ ﺭﺍ
ﺗﺎ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻧﻮﻋﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻢ ﺭﻭﺯ ﺭﺍ
ﺷﺐ ﻫﻤﻪ ﺷﺐ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺻﺒﺢ ﺭﻭﯾﯽ ﻣﯽﺭﻭﺩ
ﮐﺎﻥ ﺻﺒﺎﺣﺖ ﻧﯿﺴﺖ ﺍﯾﻦ ﺻﺒﺢ ﺟﻬﺎﻥ ﺍﻓﺮﻭﺯ ﺭﺍ
ﻭﻩ ﮐﻪ ﮔﺮ ﻣﻦ ﺑﺎﺯﺑﯿﻨﻢ ﭼﻬﺮ ﻣﻬﺮﺍﻓﺰﺍﯼ ﺍﻭ
ﺗﺎ ﻗﯿﺎﻣﺖ ﺷﮑﺮ ﮔﻮﯾﻢ ﻃﺎﻟﻊ ﭘﯿﺮﻭﺯ ﺭﺍ
ﮔﺮ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺳﻨﮓ ﻣﻼﻣﺖ ﺭﻭﯼ ﺑﺮﭘﯿﭽﻢ ﺯﻧﻢ
ﺟﺎﻥ ﺳﭙﺮ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻧﺎﻭﮎ ﺩﻟﺪﻭﺯ ﺭﺍ
ﮐﺎﻣﺠﻮﯾﺎﻥ ﺭﺍ ﺯ ﻧﺎﮐﺎﻣﯽ ﭼﺸﯿﺪﻥ ﭼﺎﺭﻩ ﻧﯿﺴﺖ
ﺑﺮ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺻﺒﺮ ﺑﺎﯾﺪ ﻃﺎﻟﺐ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺭﺍ
ﻋﺎﻗﻼﻥ ﺧﻮﺷﻪ ﭼﯿﻦ ﺍﺯ ﺳﺮ ﻟﯿﻠﯽ ﻏﺎﻓﻠﻨﺪ
ﺍﯾﻦ ﮐﺮﺍﻣﺖ ﻧﯿﺴﺖ ﺟﺰ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺧﺮﻣﻦ ﺳﻮﺯ ﺭﺍ
ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ ﺩﯾﻦ ﻭ ﺩﻧﯿﺎﺑﺎﺯ ﺭﺍ ﺧﺎﺻﯿﺘﯿﺴﺖ
ﮐﺎﻥ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺯﺍﻫﺪﺍﻥ ﻣﺎﻝ ﻭ ﺟﺎﻩ ﺍﻧﺪﻭﺯ ﺭﺍ
ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺭﺍ ﺩﺭ ﮐﻤﻨﺪ ﺁﻭﺭ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﻨﺪﻩﺍﯾﻢ
ﺭﯾﺴﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﭘﺎﯼ ﺣﺎﺟﺖ ﻧﯿﺴﺖ ﺩﺳﺖ ﺁﻣﻮﺯ ﺭﺍ
ﺳﻌﺪﯾﺎ ﺩﯼ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻓﺮﺩﺍ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻣﻮﺟﻮﺩ
ﻧﯿﺴﺖ
ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺍﯾﻦ ﻭ ﺁﻥ ﻓﺮﺻﺖ ﺷﻤﺎﺭ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺭﺍ