English
fatteme guestbook (872) Sign guestbook
روزی یک مرد ثروتمند، پسر بچه کوچکش را به یک ده برد تا به او نشان دهد مردمی که در آن جا زندگی می کنند چقدر فقیر هستند . آن ها یک روز و یک شب را در خانه محقر یک روستایی به سر بردند .
در راه بازگشت و در پایان سفر ، مرد از پسرش پرسید : نظرت در مورد مسافرت مان چه بود ؟
پسر پاسخ داد : عالی بود پدر !....
پدر پرسید : آیا به زندگی آن ها توجه کردی ؟
پسر پاسخ داد: فکر می کنم !
پدر پرسید : چه چیزی از این سفر یاد گرفتی ؟
پسر کمی اندیشید و بعد به آرامی گفت : فهمیدم که ما در خانه یک سگ داریم و آن ها چهار تا . ما در حیاط مان فانوس های تزئینی داریم و آن ها ستارگان را دارند . حیاط ما به دیوارهایش محدود می شود اما باغ آن ها بی انتهاست ! آنها هر چند،نان کمی را ولی بدون نگرانی برای بقیه مالشان میخورند! نگران دزد نیستند! راحتتر میبخشند! هدیه هرچه دارند میدهند! و ..
در پایان حرف های پسر ، زبان مرد بند آمده بود . پسر اضافه کرد : متشکرم پدر که به من نشان دادی ما واقعأ چقدر فقیر هستیم !
در راه بازگشت و در پایان سفر ، مرد از پسرش پرسید : نظرت در مورد مسافرت مان چه بود ؟
پسر پاسخ داد : عالی بود پدر !....
پدر پرسید : آیا به زندگی آن ها توجه کردی ؟
پسر پاسخ داد: فکر می کنم !
پدر پرسید : چه چیزی از این سفر یاد گرفتی ؟
پسر کمی اندیشید و بعد به آرامی گفت : فهمیدم که ما در خانه یک سگ داریم و آن ها چهار تا . ما در حیاط مان فانوس های تزئینی داریم و آن ها ستارگان را دارند . حیاط ما به دیوارهایش محدود می شود اما باغ آن ها بی انتهاست ! آنها هر چند،نان کمی را ولی بدون نگرانی برای بقیه مالشان میخورند! نگران دزد نیستند! راحتتر میبخشند! هدیه هرچه دارند میدهند! و ..
در پایان حرف های پسر ، زبان مرد بند آمده بود . پسر اضافه کرد : متشکرم پدر که به من نشان دادی ما واقعأ چقدر فقیر هستیم !
ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺎﺭﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﯾﮏﯾﺎﺱ ﺑﻮﺩ..ﺩﺭ ﻫﯿﺎﻫﻮﯼ ﻣﺘﺮﺳﮑﻬﺎﭘﺮ ﺍﺯ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺑﻮﺩ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﺣﺘﯽﺑﺮﺍﯼ ﺩﯾﺪﻥ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﻫﺎ....ﺷﯿﺸﻪﻫﺎﯼ ﻣﺎﺕ ﯾﮏ ﻣﺘﺮﻭﮐﻪ ﺭﺍ ﺍﻟﻤﺎﺱﺑﻮﺩ.ﺩﺳﺖ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﭘﺮﻧﺪﻩ،ﺑﺎﻝ ﺩﺭﺑﺎﻝ..ﻧﺴﯿﻢ ﺳﺎﻗﻪ ﻫﺎﯼ ﻫﺮﺯ ﺍﯾﻦﺑﯿﺸﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺍﺱ ﺑﻮﺩ ﮐﺎﺵ ﻣﯽﺷﺪ ﺣﺮﻓﯽ ﺍﺯ«ﮐﺎﺵ ﻣﯿﺸﺪ»ﻫﻢﻧﺒﻮﺩ....ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻮﺩ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺑﻮﺩ ﻭﻋﺸﻖ ﺑﻮﺩ ﻭ ﯾﺎﺱﺑﻮﺩ**********
ﺁﻣﺪﯼ ﺟﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﺖ ﻭﻟﯽ ﺣﺎﻻﭼﺮﺍ؟ ﺑﯽﻭﻓﺎ،ﺑﯽﻭﻓﺎﺣﺎﻻﮐﻪﻣﻦﺍﻓﺘﺎﺩﻩﺍﻡﺍﺯﭘﺎ ﭼﺮﺍ؟ﻧﻮﺷﺪﺍﺭﻭﯾﯽ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﺳﻬﺮﺍﺏ ﺁﻣﺪﯼﺳﻨﮕﺪﻝ ﺍﯾﻦ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﯽ ﺣﺎﻻ ﭼﺮﺍ؟ﻋﻤﺮ ﻣﺎ ﺍﺭ ﻣﻬﻠﺖ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻭ ﻓﺮﺩﺍﯼ ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖﻣﻦ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻣﻬﻤﺎﻥ ﺗﻮﺍﻡ ﻓﺮﺩﺍ ﭼﺮﺍ؟ﻧﺎﺯﻧﯿﻨﺎ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻧﺎﺯ ﺗﻮ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﯾﻢ ﺩﯾﮕﺮﺍﮐﻨﻮﻥ ﺑﺎ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﻧﺎﺯﮐﻦ ﺑﺎ ﻣﺎ ﭼﺮﺍ؟ ﻭﻩ ﮐﻪ ﺑﺎﺍﯾﻦ ﻋﻤﺮ ﻫﺎﯼ ﮐﻮﺗﻪ ﺑﯽ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭﺍﯾﻦﻫﻤﻪﻏﺎﻓﻞﺷﺪﻥﺍﺯﭼﻮﻥﻣﻨﯽﺷﯿﺪﺍ ﭼﺮﺍ؟ﺁﺳﻤﺎﻥﭼﻮﻥﺟﻤﻊﻣﺸﺘﺎﻗﺎﻥ،ﭘﺮﯾﺸﺎﻥﻣﯽﮐﻨﺪ ﺩﺭﺷﮕﻔﺘﻢ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﭘﺎﺷﺪ ﺯ ﻫﻢ ﺩﻧﯿﺎﭼﺮﺍ؟ ﺷﻬﺮﯾﺎﺭﺍ ﺑﯽ ﺣﺒﯿﺐ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﯽ ﮐﺮﺩﯼﺳﻔﺮﺭﺍﻩﻋﺸﻖﺍﺳﺖﺍﯾﻦﯾﮑﯽﺑﯽﻣﻮﻧﺲﻭﺗﻨﻬﺎﭼﺮﺍ؟ ﺑﯽ ﻣﻮﻧﺲ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﺮﺍ؟ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﺮﺍ؟ﺣﺎﻻ ﭼﺮﺍ؟
ﺩﺍﺩﮔﺎﻩﺩﺭ ﺩﺍﺩﮔﺎﻩ ﺭﺳﻤﯽ ﺩﯾﺪﮔﺎﻧﺖﺑﻪ ﺍﺗﻬﺎﻡ ﺩﻝ ﺑﺴﺘﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪﻡﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﯾﺎﺱ ﻭ ﻗﺎﺻﺪﮎﺳﻮﮔﻨﺪ ﯾﺎﺩ ﮐﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫﻢ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﮐﻨﻢﺗﻤﺎﻡ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻭﺟﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﯿﺎﻥ ﮐﺮﺩﻡﻗﺎﺿﯽ ﻗﻠﺐ ﺳﻨﮕﯽ ﺍﺕﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺣﺒﺲ ﺍﺑﺪ ﻣﺤﮑﻮﻡ ﮐﺮﺩﻭ ﻣﻦﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺍﺳﯿﺮ ﺩﯾﺪﮔﺎﻧﺖ ﻣﺎﻧﺪﻡ!!....)
شاید پرنده بود که نالید
یا باد، در میان درختان
یا من، که در برابر بن بست قلب خود
چون موجی از تأسف و شرم و درد
بالا میآمدم
و از میان پنجره میدیدم
که آن دو دست، آن دو سرزنش تلخ
و همچنان دراز بسوی دو دست من
در روشنائی سپیده دمی کاذب
تحلیل میروند
و یک صدا که در افق سرد
فریاد زد:
«خداحافظ.»
یا باد، در میان درختان
یا من، که در برابر بن بست قلب خود
چون موجی از تأسف و شرم و درد
بالا میآمدم
و از میان پنجره میدیدم
که آن دو دست، آن دو سرزنش تلخ
و همچنان دراز بسوی دو دست من
در روشنائی سپیده دمی کاذب
تحلیل میروند
و یک صدا که در افق سرد
فریاد زد:
«خداحافظ.»
ﺍﺯ ﺩﻝ ﺍﻓﺮﻭﺯ ﺗﺮﻳﻦ ﺭﻭﺯ ﺟﻬﺎﻥ،ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺍﻱ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻫﺴﺖ.ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﺭﺯﺍﻧﻲ:ﺳﺤﺮﻱ ﺑﻮﺩ ﻭﻫﻨﻮﺯ،ﮔﻮﻫﺮ ﻣﺎﻩ ﺑﻪ ﮔﻴﺴﻮﻱ ﺷﺐ ﺁﻭﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮﺩ.ﮔﻞ ﻳﺎﺱ،ﻋﺸﻖ ﺩﺭ ﺟﺎﻥ ﻫﻮﺍ ﺭﻳﺨﺘﻪﺑﻮﺩ.ﻣﻦ ﺑﻪ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﺳﺤﺮ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻢ ﻧﻔﺴﻢ ﺑﺎ ﻧﻔﺲ ﻳﺎﺱ ﺩﺭﺁﻣﻴﺨﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ***ﻣﻲ ﮔﺸﻮﺩﻡ ﭘﺮ ﻭﻣﻲ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ: ))ﻫﺎﻱ!ﺑﺴﺮﺍﻱ ﺍﻱ ﺩﻝ ﺷﻴﺪﺍ،ﺑﺴﺮﺍﻱ.ﺍﻳﻦ ﺩﻝ ﺍﻓﺮﻭﺯﺗﺮﻳﻦ ﺭﻭﺯ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍﺑﻨﮕﺮ!ﺗﻮ ﺩﻻﻭﻳﺰ ﺗﺮﻳﻦ ﺷﻌﺮ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺴﺮﺍﻱ!ﺁﺳﻤﺎﻥ،ﻳﺎﺱ،ﺳﺤﺮ،ﻣﺎﻩ،ﻧﺴﻴﻢ،ﺭﻭﺡ ﺩﺭﺟﺴﻢﺟﻬﺎﻥ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺍﻧﺪ،ﺷﻮﺭ ﻭ ﺷﻮﻕ ﺗﻮ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﺍﻧﺪ،ﺗﻮ ﻫﻢ ﺍﻱ ﻣﺮﻏﻚ ﺗﻨﻬﺎ،ﺑﺴﺮﺍﻱ!ﻫﻤﻪﺩﺭﻫﺎﻱ ﺭﻫﺎﺋﻲ ﺑﺴﺘﻪ ﺳﺖ،ﺗﺎ ﮔﺸﺎﺋﻲ ﺑﻪ ﻧﺴﻴﻢ ﺳﺨﻨﻲ،ﭘﻨﺠﺮﻫﺎﻱ ﺭﺍ،ﺑﺴﺮﺍﻱ!ﺑﺴﺮﺍﻱ(( ...ﻣﻦﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺩﻻﻭﻳﺰﺗﺮﻳﻦ ﺷﻌﺮ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻢ! ***ﺩﺭ ﺍﻓﻖ،ﭘﺸﺖ ﺳﺮﺍ ﭘﺮﺩﻩ ﻧﻮﺭ ﺑﺎﻍ ﻫﺎﻱ ﮔﻞﺳﺮﺥ،ﺷﺎﺧﻪ ﮔﺴﺘﺮﺩﻩ ﺑﻪ ﻣﻬﺮ،ﻏﻨﭽﻪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻪ ﻧﺎﺯ،ﺩﻡ ﺑﻪ ﺩﻡ ﺍﺯ ﻧﻔﺲ ﺑﺎﺩ ﺳﺤﺮ؛ ﻏﻨﭽﻪ ﻫﺎﻣﻲ ﺷﺪ ﺑﺎﺯ.ﻏﻨﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﻲ ﺭﺳﺪ ﺑﺎﺯ،ﺑﺎﻍ ﻫﺎﻱ ﮔﻞ ﺳﺮﺥ،ﺑﺎﻍ ﻫﺎﻱ ﮔﻞ ﺳﺮﺥ،ﻳﻚ ﮔﻞ ﺳﺮﺥﺩﺭﺷﺖ ﺍﺯ ﺩﻝ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ!ﭼﻮﻥ ﮔﻞ ﺍﻓﺸﺎﻧﻲ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻮ،ﺩﺭ ﻟﺤﻈﻪ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺷﻜﻔﺘﻦ!ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ!ﭼﻪ ﻓﺮﻭﻏﻲ ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﻴﺪ!ﭼﻪ ﺷﻜﻮﻫﻲ! ...ﻫﻤﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﺑﺮﺧﺎﺳﺖ!ﻣﻦ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺩﻻﻭﻳﺰﺗﺮﻳﻦ ﺷﻌﺮ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﻲ ﮔﺸﺘﻢ! ***ﺩﻭ ﻛﺒﻮﺗﺮ ﺩﺭ ﺍﻭﺝ،ﺑﺎﻝ ﺩﺭ ﺑﺎﻝﮔﺬﺭ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ.ﺩﻭ ﺻﻨﻮﺑﺮ ﺩﺭ ﺑﺎﻍ،ﺳﺮ ﻓﺮﺍ ﮔﻮﺵ ﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻪ ﻧﺠﻮﺍ ﻏﺰﻟﻲ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ.ﻣﺮﻍﺩﺭﻳﺎﺋﻲ،ﺑﺎ ﺟﻔﺖ ﺧﻮﺩ،ﺍﺯ ﺳﺎﺣﻞ ﺩﻭﺭ ﺭﻭ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻧﻮﺭ...ﭼﻤﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺯ ﺟﺎﻥﻣﺎﻳﻪ ﻋﺸﻖ،ﺩﺭ ﺳﺮﺍ ﭘﺮﺩﻩ ﺩﻝ ﻏﻨﭽﻪ ﺍﻱ ﻣﻲ ﭘﺮﻭﺭﺩ،-ﻫﺪﻳﻪ ﺍﻱ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ-ﺑﺮﮒ ﻫﺎﻳﺶ ﻛﻢ ﻛﻢﺑﺎﺯ ﺷﺪﻧﺪ!ﺑﺮﮒ ﻫﺎ ﺑﺎﺯ ﺷﺪﻧﺪ:ـ... »ﻳﺎﻓﺘﻢ!ﻳﺎﻓﺘﻢ!ﺁﻥ ﻧﻜﺘﻪ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺘﻤﺶ!ﺑﺎ ﺷﻜﻮﻓﺎﺋﻲﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﻭ،ﮔﻞ ﺍﻓﺸﺎﻧﻲ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻮ،ﺁﺭﺍﺳﺘﻤﺶ!ﺗﺎﺭ ﻭ ﭘﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺑﻲ ﻭ ﻣﻬﺮ،ﺧﻮﺷﺘﺮ ﺍﺯﺗﺎﻓﺘﻪ ﻳﺎﺱ ﻭ ﺳﺤﺮﺑﺎﻓﺘﻪ ﺍﻡ: ))ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡ((ﺭﺍ ﻣﻦ ﺩﻻﻭﻳﺰ ﺗﺮﻳﻦ ﺷﻌﺮ ﺟﻬﺎﻥ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻡ! ***ﺍﻳﻦ ﮔﻞ ﺳﺮﺥ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ!ﺩﺍﻣﻨﻲ ﭘﺮ ﻛﻦ ﺍﺯﻳﻦ ﮔﻞ ﻛﻪ ﺩﻫﻲ ﻫﺪﻳﻪ ﺑﻪ ﺧﻠﻖ،ﻛﻪ ﺑﺮﻱ ﺧﺎﻧﻪﺩﺷﻤﻦ!ﻛﻪ ﻓﺸﺎﻧﻲ ﺑﺮ ﺩﻭﺳﺖ!ﺭﺍﺯ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺑﻪ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻥ ﺍﻭﺳﺖ!ﺩﺭ ﺩﻝ ﻣﺮﺩﻡﻋﺎﻟﻢ،ﺑﻪ ﺧﺪﺍ،ﻧﻮﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﭘﺎﺷﻴﺪ،ﺭﻭﺡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺨﺸﻴﺪ« .ﺗﻮ ﻫﻢ،ﺍﻱ ﺧﻮﺏ ﻣﻦ!ﺍﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﺑﻪﺗﻜﺮﺍﺭ ﺑﮕﻮ!ﺍﻳﻦ ﺩﻻﻭﻳﺰﺗﺮﻳﻦ ﺣﺮﻑ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ،ﻫﻤﻪ ﻭﻗﺖ،ﻧﻪ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺑﺎﺭ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻩ ﺑﺎﺭ،ﻛﻪ ﺻﺪ ﺑﺎﺭﺑﮕﻮ! »ﺩﻭﺳﺘﻢ ﺩﺍﺭﻱ«؟ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﭙﺮﺱ! »ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡ«ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺴﻴﺎﺭﺑﮕﻮ
ﮔﻞ ﺍﮔﺮ ﺧﺎﺭ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﺩﻝ ﺍﮔﺮ ﺑﯽ ﻏﻢﺑﻮﺩﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺑﻬﺮ ﭘﺮﺳﺘﻮ ﻗﻔﺴﯽ ﺗﻨﮓ ﻧﺒﻮﺩﺯﻧﺪﮔﯽ،ﻋﺸﻖ،ﺍﺳﺎﺭﺕ،ﻗﻬﺮ،ﺁﺷﺘﯽ،ﻫﻤﻪ ﺑﯽ ﻣﻌﻨﺎ ﺑﻮﺩﺑﻬﺎﺭ
Ohoi shenidam be hameyedokhtara shomare midikucholu man arash kaman girhastam tiram ra bar ghalbe napakanmizanam khatb be nima dokhtarbaze os arash farzand alborz
kash lahezate ba dust budan mesle khathay jadeha bud teke teke mishod, Ama ghat nemishod...
ﺗﻮ ﻣﯿﺮﻭﯼ ﻭ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﯿﺪﺍﻧﺪﺳﮑﻮﺕ ﺷﺒﻬﺎﯼ ﺑﯽ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻣﻦ ﺗﺮﺍﻧﻪﻣﯿﺨﻮﺍﻧﺪ ﺗﻮ ﻣﯿﺮﻭﯼ ﻭ ﺩﻟﻢ ﺭﺍ ﻏﺮﻭﺏ ﻣﯿﮕﯿﺮﺩﺗﻤﺎﻡ ﺍﺷﮑﻬﺎﯾﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻣﯿﮕﯿﺮﺩ ﺑﻪ ﭘﺎﯼﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎﯼ ﯾﮏ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﻧﺎﻟﺪ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺍﯼ ﺑﺮﺍﯼﭼﺸﻢ ﻫﺎﯼ ﺗﻮ ﻣﯿﺨﻮﺍﻧﺪ ﺗﻮ ﻣﯿﺮﻭﯼ ﻭ ﺩﻟﻢ ﺭﺍﺳﮑﻮﺕ ﻣﯿﮕﯿﺮﺩ ﺩﻟﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﻧﮕﺎﻩ ﺗﻮ ﻫﻨﻮﺯﻫﻢ ﻣﯿﻤﯿﺮﺩ ﺩﻟﻢ ﺑﻪ ﭘﺎﯼ ﺧﯿﺎﻝ ﺗﻮ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢﻣﯿﺴﻮﺯﺩ ﺑﺮﺍﯼ ﻏﻨﭽﻪ ﻫﺎﯼ ﻏﻢ ﺷﮑﻮﻓﻪ ﻣﯽﭼﯿﻨﺪ ﺗﻮ ﻣﯿﺮﻭﯼ ﺑﺪﺳﺖ ﯾﺎﺩ ﻭ ﺯﻣﺎﻧﻪ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪﺯﻣﺎﻧﻪ ﻫﻢ ﭼﻪ ﺧﻮﺏ ﻏﻢ ﺑﻪ ﻏﻢ ﻣﯽ ﺑﺎﻓﺪ
ﺗﻮ ﻣﯿﺮﻭﯼ ﻭ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﯿﺪﺍﻧﺪﺳﮑﻮﺕ ﺷﺒﻬﺎﯼ ﺑﯽ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻣﻦ ﺗﺮﺍﻧﻪﻣﯿﺨﻮﺍﻧﺪ ﺗﻮ ﻣﯿﺮﻭﯼ ﻭ ﺩﻟﻢ ﺭﺍ ﻏﺮﻭﺏ ﻣﯿﮕﯿﺮﺩﺗﻤﺎﻡ ﺍﺷﮑﻬﺎﯾﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻣﯿﮕﯿﺮﺩ ﺑﻪ ﭘﺎﯼﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎﯼ ﯾﮏ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﻧﺎﻟﺪ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺍﯼ ﺑﺮﺍﯼﭼﺸﻢ ﻫﺎﯼ ﺗﻮ ﻣﯿﺨﻮﺍﻧﺪ ﺗﻮ ﻣﯿﺮﻭﯼ ﻭ ﺩﻟﻢ ﺭﺍﺳﮑﻮﺕ ﻣﯿﮕﯿﺮﺩ ﺩﻟﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﻧﮕﺎﻩ ﺗﻮ ﻫﻨﻮﺯﻫﻢ ﻣﯿﻤﯿﺮﺩ ﺩﻟﻢ ﺑﻪ ﭘﺎﯼ ﺧﯿﺎﻝ ﺗﻮ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢﻣﯿﺴﻮﺯﺩ ﺑﺮﺍﯼ ﻏﻨﭽﻪ ﻫﺎﯼ ﻏﻢ ﺷﮑﻮﻓﻪ ﻣﯽﭼﯿﻨﺪ ﺗﻮ ﻣﯿﺮﻭﯼ ﺑﺪﺳﺖ ﯾﺎﺩ ﻭ ﺯﻣﺎﻧﻪ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪﺯﻣﺎﻧﻪ ﻫﻢ ﭼﻪ ﺧﻮﺏ ﻏﻢ ﺑﻪ ﻏﻢ ﻣﯽ ﺑﺎﻓﺪ
ﻛﺎﺵ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺳﺮﺯﻣﻴﻦ ﻋﺸﻖ ﺭﺍﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﮔﺎﻡ ﻫﺎ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﺮﺩ ﻛﺎﺵ ﻣﻲﺷﺪ ﺑﺎﻧﮕﺎﻩ ﺷﺎﭘﺮﻙ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥﺗﻔﻬﻴﻢ ﻛﺮﺩﻛﺎﺵ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺑﺎ ﺩﻭ ﭼﺸﻢﻋﺎﻃﻔﻪ ﻗﻠﺐ ﺳﺮﺩﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺎﺯ ﻛﺮﺩﻛﺎﺵ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺑﺎ ﭘﺮﻱ ﺍﺯﺑﺮﮒ ﻳﺎﺱ ﺗﺎﻃﻠﻮﻉ ﺳﺮﺥ ﮔﻞ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻛﺮﺩ ﻛﺎﺵﻣﻲﺷﺪ ﺑﺎ ﻧﺴﻴﻢ ﺷﺎ ﻣﮕﺎﻩ ﺑﺮﮒ ﺯﺭﺩ ﻳﺎﺱﻫﺎﺭﺍ ﺭﻧﮓ ﻛﺮﺩ ﻛﺎﺵ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺑﺎ ﺧﺰﺍﻥﻗﻠﺐ ﻫﺎﻣﺜﻞ ﺩﺷﻤﻦ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺟﻨﮓﻛﺮﺩ ﻛﺎﺵ ﻣﻲﺷﺪ ﺩﺭ ﺳﻜﻮﺕ ﺩﺷﺖﺷﺐ ﻧﺎﻟﻪ ﻱ ﻏﻤﮕﻴﻦﺑﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ﺑﻌﺪ،ﺩﺳﺖ ﻗﻄﺮﻩ ﻫﺎ ﻳﺶ ﺭﺍﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﻬﺎ ﺭﺁﺭﺯﻭﻫﺎ ﭘﺮ ﻛﺸﻴﺪ ﻛﺎﺵ ﻣﻲ ﺷﺪﻣﺜﻞ ﻳﻚﺣﺲ ﻟﻄﻴﻒ ﻻﺑﻪ ﻻﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﭘﺮﻧﻮﺭﺷﺪﻛﺎﺵ ﻣﻲ ﺷﺪ ﭼﺎ ﺩﺭ ﺷﺐ ﺭﺍ ﻛﺸﻴﺪﺍﺯﻧﻘﺎﺏ ﺷﻮﻡ ﻇﻠﻤﺖ ﺩﻭﺭ ﺷﺪ ﻛﺎﺵ ﻣﻲﺷﺪ ﺍﺯﻣﻴﺎ ﻥ ﮊﺍﻟﻪ ﻫﺎ ﺟﺮﻋﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﻣﻬﺮ ﺑﺎﻧﻲ ﺭﺍﭼﺸﻴﺪ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺧﻮﺑﻬﺎ ﺟﺎﻥﻫﺪﻳﻪ ﺩﺍﺩ ﺳﺨﺘﻲﻭ ﻧﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﺭﺍﺷﻨﻴﺪ*******ﻣﺮﯾﻢﺣﯿﺪﺭﺯﺍﺩﻩ*
happy sunday to u
ﺳﻮﺯﺩ ﻣﺮﺍ،ﺳﺎﺯﺩ ﻣﺮﺍ ﺳﺎﻗﯽ ﺑﺪﻩ ﭘﯿﻤﺎﻧﻪ ﺍﯼ،ﺯﺁﻥ ﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﯽ ﺧﻮﯾﺸﻢ ﮐﻨﺪ ﺑﺮ ﺣﺴﻦِ ﺷﻮﺭﺍﻧﮕﯿﺰ ﺗﻮ،ﻋﺎﺷﻖ ﺗﺮ ﺍﺯ ﭘﯿﺸﻢ ﮐﻨﺪ ﺯﺍﻥ ﻣﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺷﺒﻬﺎﯼ ﻏﻢ،ﺑﺎﺭﺩ ﻓﺮﻭﻍ ﺻﺒﺤﺪﻡ ﻏﺎﻓﻞ ﮐﻨﺪ ﺍﺯ ﺑﯿﺶ ﻭﮐﻢ،ﻓﺎﺭﻍ ﺯ ﺗﺸﻮﯾﺸﻢ ﮐﻨﺪ ﻧﻮﺭ ﺳﺤﺮ ﮔﺎﻫﯽ ﺩﻫﺪ،ﻓﯿﻀﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺩﻫﺪ ﺑﺎ ﻣﺴﮑﻨﺖ ﺷﺎﻫﯽ ﺩﻫﺪ،ﺳﻠﻄﺎﻥ ﺩﺭﻭﯾﺸﻢ ﮐﻨﺪ ﺳﻮﺯﺩ ﻣﺮﺍ ﺳﺎﺯﺩ ﻣﺮﺍ،ﺩﺭ ﺁﺗﺶ ﺍﻧﺪﺍﺯﺩ ﻣﺮﺍ ﻭﺍﺯ ﻣﻦ ﺭﻫﺎ ﺳﺎﺯﺩ ﻣﺮﺍ،ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﯾﺸﻢ ﮐﻨﺪ ﺑﺴﺘﺎﻧﺪ ﺍﯼ ﺳﺮﻭ ﺳﻬﯽ،ﺳﻮﺩﺍﯼ ﻫﺴﺘﯽ ﺍﺯ ﺭﻫﯽ ﯾﻐﻤﺎ ﮐﻨﺪ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﺭﺍ،ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺑﺪ ﺍﻧﺪﯾﺸﻢ ﮐﻨﺪ************
غنچه با دل گرفته گفت:
زندگی
لب زخنده بستن است
گوشه‌ای درون خود نشستن است
گل به خنده گفت
......زندگی شکفتن است
با زبان سبز راز گفتن است
گفتگوی غنچه و گل از درون باغچه باز هم به گوش می‌رسد
تو چه فکر می‌کنی؟
کدام یک درست گفته‌اند
من که فکر می‌کنم
گل به راز زندگی اشاره کرده‌است
هرچه باشد او گل است
گل یکی دو پیرهن
بیشتر ز غنچه پاره کرده‌است!
قیصر امین پور
زندگی
لب زخنده بستن است
گوشه‌ای درون خود نشستن است
گل به خنده گفت
......زندگی شکفتن است
با زبان سبز راز گفتن است
گفتگوی غنچه و گل از درون باغچه باز هم به گوش می‌رسد
تو چه فکر می‌کنی؟
کدام یک درست گفته‌اند
من که فکر می‌کنم
گل به راز زندگی اشاره کرده‌است
هرچه باشد او گل است
گل یکی دو پیرهن
بیشتر ز غنچه پاره کرده‌است!
قیصر امین پور
