English
fatteme guestbook (872) Sign guestbook
)ﺻــــﺪﺍﯼ ﭘﺎﯼ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﺗﻮ ﮐـﻮﭼﻪﻫﺎ ﻣﯿﭙﯿﭽﻪ ﺷﺒﻬﺎﯼ ﺑﯽ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻥﺳـــﺮﺍﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﻫﯿﭽﻪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻧﮕﺎﻩﭘﺎﮐـــــﺖ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﻮﻥ ﺭﺳـﯿﺪﻡ ﺍﺯ ﻟﺐﻫــــﺮ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺍﺳﻢ ﺗــﻮ ﺭﻭ ﺷﻨﯿﺪﻡﺩﯾﺪﻡ ﮐﻪ ﺍﺳﻢ ﭘﺎﮐﺖ ﺭﻣــــﺰ... ﺩﺭﺑﻬـﺸﺘﻪ ﺧـﺪﺍ ﺗــــﻮﯼ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺍﺳــﻢﺗﻮ ﺭﻭ ﻧــﻮﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﺣـــﺮﻣﺖ ﻧﮕــﺎﻫﺖﺩﻝ ﺍﺯ ﻫــﻤﻪ ﺑـﺮﯾﺪﻡ ﺗﻮ ﺁﺳـــــﻤﻮﻥﻫﻔﺘﻢ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺭﺳﯿﺪﻡ
Abji man ke nemidonestam tavalodet key bod ama mikhastam vazife baradarim0 anjam bedam 
ﻋﺎﺷﻘﻢ ﺑﺮ ﺧﻂ ﺯﯾﺒﺎ ﻋﺎﺷﻘﻢ ﺑﺮ ﺷﻌﺮ ﻧﺎﺏ ﻋﺎﺷﻘﻢ ﺑﺮ ﺧﻂ ﺯﯾﺒﺎﻋﺎﺷﻘﻢ ﺑﺮ ﺷﻌﺮﻧﺎﺏ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﯽ ﺑﺨﺸﺪ ﻣﺮﺍ ﺷﻮﺭ ﻭ ﺷﮑﻮﻩ ﻭ ﺍﻟﺘﻬﺎﺏ ﺑﺮﻃﺒﯿﻌﺖ ﺑﺮ ﺧﺪﺍ ﺑﺮ ﺭﻭﺷﻨﯽ ﺑﺮﺩﻭﺳﺘﯽ ﻋﺎﺷﻘﻢ ﺑﺮ ﺳﺒﺰﻩ ﻭ ﮔﻞ ﻋﺎﺷﻘﻢ ﺑﺮﺁﻓﺘﺎﺏ ﻋﺎﺷﻘﻢ ﺑﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﯾﺰﺩ ﺁﻓﺮﯾﺪ ﻭ ﻫﺪﯾﻪﮐﺮﺩ ﮐﻮﻩ ، ﺁﺗﺶ ، ﺍﺑﺮ، ﺗﻨﺪﺭ،ﺁﺳﻤﺎﻥ ، ﺩﺭﯾﺎ ، ﺳﺮﺍﺏ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺁﻧﭽﻪﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻭ ﻧﯿﺴﺖ ﻧﻘﺶ ﯾﮏ ﺣﺒﺎﺏ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﺭﻭﯾﺶ ﻭ ﺑﺎﻟﯿﺪﻥﻭﭘﺮﻭﺍﺯ ﺭﺍ ﻋﺎﺷﻘﻢ ﺑﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺨﺸﺪ ﺑﺮ ﺗﮑﺎﭘﻮﯾﻢ ﺷﺘﺎﺏ ﺳﺎﺩﻩ ﺍﻡ ﻣﻦ، ﺻﺎﻑ ﻭﺻﺎﺩﻕ، ﺑﯽﺭﯾﺎ، ﯾﮑﺮﻧﮓ، ﭘﺎﮎ ﻭﺍﮊﻩ ﻫﺎ ﺳﺮ ﻣﯽ ﮐﺸﻨﺪ ﺍﺯ ﻋﻤﻖ ﺟﺎﻧﻢ ﺑﯽﺣﺠﺎﺏ ﺷﻌﻠﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﺩﺭﻧﻬﺎﻥ ﺩﺍﺭﻡ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺳﺎﺯﺩ ﻣﺮﺍ ﻏﺮﻕ ﺩﺭ ﺩﻧﯿﺎﯼﺧﻮﯾﺸﻢ ﻓﺎﺭﻍ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺁﻧﭽﻪﮔﻔﺘﻢ ﺣﺎﺻﻞ ﯾﮏ ﻋﻤﺮ ﺍﻓﮑﺎﺭ ﻣﻦﺍﺳﺖ ﺑﯽ ﺳﺒﺐ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻧﮑﺮﺩﻡ ﭼﻬﺮﻩ ﺩﺭ ﺯﯾﺮ ﻧﻘﺎﺏ ﺍﺭﺝﺑﻨﻬﺎﺩﻡ ﺑﻪ ﭘﺎﮐﯽﻋﺸﻖ، ﺍﯾﻤﺎﻥ، ﻣﺮﺩﻣﯽ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻡ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺭﻭﯼ ﺍﻭﺭﺍﻕ ﮐﺘﺎﺏﺑﻮﺩﻥﻣﺎ ﮔﺎﻫﯽ ﺍﺯ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺩﺍﺭﺩ ﺳﺎﯾﻪ ﺍﯼ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻣﻨﻬﺎ ﮐﻨﯿﻢ ﺍﯾﻦ ﻏﺼﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯﺣﺴﺎﺏﮔﺮ ﺩﻭ ﺭﺍﻫﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﺯ ﻧﺎﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﺑﻮﺩﻥ ﺑﺪﺍﻥ ﺷﺎﺩ ﻭ ﺳﺮﺧﻮﺵ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻧﻢ ﺭﺍﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺣﺘﯽ ﺍﮔﺮ ﯾﮏ ﭘﺮﺳﺶ ﻣﺮﻣﻮﺯ ﺑﻮﺩ ﻣﯽﺗﻮﺍﻥ ﺑﺎ " ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ" ﮔﺸﺖ ﺩﻧﺒﺎﻝﺟﻮﺍﺏ*******
ﺗﻮ ﺭﺍ ﮔﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﻭ ﭘﯿﺪﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻫﺮ ﺷﺐ ﺑﺪﯾﻨﺴﺎﻥ ﺧﻮﺍﺑﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺯﯾﺒﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻫﺮ ﺷﺐ ﺗﺒﯽ ﺍﯾﻦ ﮔﺎﻩ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﮐﻮﻩ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭼﻪ ﺁﺗﺸﻬﺎ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﮐﻮﻩ ﺑﺮﭘﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻫﺮ ﺷﺐ ﺗﻤﺎﺷﺎﯾﯽ ﺍﺳﺖ ﭘﯿﭻ ﻭ ﺗﺎﺏ ﺁﺗﺶ ﻫﺎ .... ﺧﻮﺷﺎ ﺑﺮ ﻣﻦ ﮐﻪ ﭘﯿﭻ ﻭ ﺗﺎﺏ ﺁﺗﺶ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻫﺮ ﺷﺐ ﻣﺮﺍ ﯾﮏ ﺷﺐ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻦ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﺎﻭﺭ ﮐﻨﯽ ﺍﯼ ﺩﻭﺳﺖ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﺟﻨﻮﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﺪﺍﺭﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻫﺮ ﺷﺐ ﭼﻨﺎﻥ ﺩﺳﺘﻢ ﺗﻬﯽ ﮔﺮﺩﯾﺪﻩ ﺍﺯ ﮔﺮﻣﺎﯼ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﯾﺦ ﮐﺮﺩﻩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﯽ ﮐﺴﯽ ﻫﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻫﺮﺷﺐ ﺗﻤﺎﻡ ﺳﺎﯾﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮐﺸﻢ ﺑﺮ ﺭﻭﺯﻥ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﺣﻀﻮﺭﻡ ﺭﺍ ﺯ ﭼﺸﻢ ﺷﻬﺮ ﺣﺎﺷﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻫﺮ ﺷﺐ ﺩﻟﻢ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻭﻟﯽ ﺩﺭ ﺍﻧﺰﻭﺍﯼ ﺧﻮﯾﺶ ﭼﻪ ﺑﯽ ﺁﺯﺍﺭ ﺑﺎ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﻧﺠﻮﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻫﺮ ﺷﺐ ﮐﺠﺎ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻣﻔﻬﻮﻣﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻋﺸﻖ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﯼ ؟ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺍﯾﻦ ﻭﺍﮊﻩ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﻣﻌﻨﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻫﺮ ﺷﺐ ﺷﺎﻫﺪ ﻣﺮﮒ ﻏﻢ ﺍﻧﮕﯿﺰ ﺑﻬﺎﺭﻡ ﭼﻪ ﮐﻨﻢ ﺍﺑﺮ ﺩﻟﺘﻨﮕﻢ ﺍﮔﺮ ﺯﺍﺭ ﻧﺒﺎﺭﻡ ﭼﻪ ﮐﻨﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﺍﺯ ﻫﯿﭻ ﻃﺮﻑ ﺭﺍﻩ ﺑﺮﻭﻥ ﺷﺪ ﺯ ﺷﺒﻢ ﺯﻟﻒ ﺍﻓﺸﺎﻥ ﺗﻮ ﮔﺮﺩﯾﺪﻩ ﺣﺼﺎﺭﻡ ﭼﻪ ﮐﻨﻢ ﺍﺯ ﺍﺯﻝ ﺍﯾﻞ ﻭ ﺗﺒﺎﺭﻡ ﻫﻤﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺳﺨﺖ ﺩﻟﺒﺴﺘﻪ ﯼ ﺍﯾﻦ ﺍﯾﻞ ﻭ ﺗﺒﺎﺭﻡ ﭼﻪ ﮐﻨﻢ ﻣﻦ ﮐﺰﯾﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻏﺎﺭﺕ ﺷﺪﻩ ﯼ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﺍﻡ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﺗﻮ ﺍﻓﺘﺪ ﺳﺮﻭ ﮐﺎﺭﻡ ﭼﻪ ﮐﻨﻢ ﯾﮏ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺑﺎ ﻣﮋﻩ ﻫﺎﯾﺖ ﺩﻝ ﻣﻦ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺍﺳﺖ ﻣﯿﻠﻪ ﻫﺎﯼ ﻗﻔﺴﻢ ﺭﺍ ﻧﺸﻤﺎﺭﻡ ﭼﻪکنم
ﻛﺎﺵ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺳﺮﺯﻣﻴﻦ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﮔﺎﻡ ﻫﺎ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﺮﺩ ﻛﺎﺵ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺑﺎﻧﮕﺎﻩ ﺷﺎﭘﺮﻙ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺗﻔﻬﻴﻢ ﻛﺮﺩﻛﺎﺵ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺑﺎ ﺩﻭ ﭼﺸﻢ ﻋﺎﻃﻔﻪ ﻗﻠﺐ ﺳﺮﺩﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺎﺯ ﻛﺮﺩ ﻛﺎﺵ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺑﺎ ﭘﺮﻱ ﺍﺯﺑﺮﮒ ﻳﺎﺱ ﺗﺎ ﻃﻠﻮﻉ ﺳﺮﺥ ﮔﻞ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻛﺮﺩ ﻛﺎﺵﻣﻲ ﺷﺪ ﺑﺎ ﻧﺴﻴﻢ ﺷﺎ ﻣﮕﺎﻩ ﺑﺮﮒ ﺯﺭﺩ ﻳﺎﺱ ﻫﺎﺭﺍ ﺭﻧﮓ ﻛﺮﺩ ﻛﺎﺵ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺑﺎ ﺧﺰﺍﻥ ﻗﻠﺐ ﻫﺎﻣﺜﻞ ﺩﺷﻤﻦ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺟﻨﮓ ﻛﺮﺩ ﻛﺎﺵ ﻣﻲﺷﺪ ﺩﺭ ﺳﻜﻮﺕ ﺩﺷﺖ ﺷﺐ ﻧﺎﻟﻪ ﻱ ﻏﻤﮕﻴﻦﺑﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ﺑﻌﺪ ، ﺩﺳﺖ ﻗﻄﺮﻩ ﻫﺎ ﻳﺶ ﺭﺍﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﻬﺎ ﺭ ﺁﺭﺯﻭﻫﺎ ﭘﺮ ﻛﺸﻴﺪ ﻛﺎﺵ ﻣﻲ ﺷﺪﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﺣﺲ ﻟﻄﻴﻒ ﻻﺑﻪ ﻻﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﭘﺮﻧﻮﺭﺷﺪ ﻛﺎﺵ ﻣﻲ ﺷﺪ ﭼﺎ ﺩﺭ ﺷﺐ ﺭﺍ ﻛﺸﻴﺪ ﺍﺯﻧﻘﺎﺏ ﺷﻮﻡ ﻇﻠﻤﺖ ﺩﻭﺭ ﺷﺪ ﻛﺎﺵ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺍﺯﻣﻴﺎ ﻥ ﮊﺍﻟﻪ ﻫﺎ ﺟﺮﻋﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﻣﻬﺮ ﺑﺎ ﻧﻲ ﺭﺍﭼﺸﻴﺪ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﺧﻮﺑﻬﺎ ﺟﺎﻥ ﻫﺪﻳﻪ ﺩﺍﺩ ﺳﺨﺘﻲﻭ ﻧﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ******* ﻣﺮﯾﻢﺣﯿﺪﺭﺯﺍﺩﻩ*************
It is natural to feel disappointed When things don ’t go your way ...It’s easy to think "?I can’t do it, so why try " But no matter how scared you are of making mistakes Or discouraged you may become Never give up Because if you don ’t try and If you don’t go after what you want in life It won ’t come to you And you’ll be forced to accept Things that you know could be better Success is not measured by Whether you win or you fail There is always a little bit of success Even if things don’t go your way What’s important is that You’ll feel better about yourself (Amanda Pierce( ﻃﺒﻴﻌﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻭﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻛﺎﺭﻫﺎ ﺍﻥ ﻃﻮﺭ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻧﺸﻮﻧﺪ ﻧﺎ ﺍﻣﻴﺪ ﺷﻮﻱ ﻭ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻲ ﻛﻪ : " ﻣﻦ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﺗﻼﺵ ﻛﻨﻢ ؟" ﺍﻣﺎ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﺗﻮ ﭼﻘﺪﺭ ﺍﺯ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﻛﺮﺩﻥ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻲ ﻳﺎ ﭼﻘﺪﺭ ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﻦ ﻣﺎﻳﻮﺱ ﺷﻮﻱ ﻫﺮﮔﺰ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﺸﻮ ... ﭼﻮﻥ ﺍﮔﺮ ﺗﻼﺵ ﻧﻜﻨﻲ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﭼﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ﻧﺮﻭﻱ، ﺍﻫﺪﺍﻓﺖ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺗﻮ ﻧﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﻣﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﺧﺮ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﻣﻲ ﺷﻮﻱ ﭼﻴﺰ ﻫﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻛﻨﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﻬﺘﺮ ﻫﻢ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﭘﻴﺮﻭﺯﻱ ﺑﺎ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺑﺎﺧﺖ ﺗﻮ ﺳﻨﺠﻴﺪﻩ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻛﻤﻲ ﺍﺯ ﭘﻴﺮﻭﺯﻱ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﺣﺘﻲ ﺍﮔﺮ ﻛﺎﺭﻫﺎ ﺍﻧﻄﻮﺭ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺘﻲ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻧﺸﺪﻧﺪ ﻣﻬﻢ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺑﻬﺘﺮﻱ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﺪﻩ است
ﯾﻚ ﺳﺒﺪ ﭘﺮ ﺯ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺑﺎ ﻣﺎﺳﺖﺭﻭﯼ ﯾﻚ ﺳﻔﺮﻩ ﺍﺣﺴﺎﺱﻛﻪ ﺑﯿﻦ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ﭘﯿﺪﺍﺳﺖﻗﻠﺐ ﻣﻦ ﺳﺨﺖ ﺍﺳﯿﺮ ﺍﺣﺴﺎﺱﻋﺸﻖ ﺗﻮﻗﻄﺮﻩ ﺍﺷﻜﯽ ﺍﺳﺖﻛﻪ ﺍﺯ ﮔﻮﺷﻪ ﭼﺸﻤﺖ ﭘﯿﺪﺍﺳﺖﺭﻭﺡ ﺗﻮ ﯾﻚ ﮔﻞ ﺳﺮﺥ ﺗﻨﻬﺎﺳﺖﺣﺲ ﻣﻦﭼﻮﻥ ﯾﻚ ﻣﻮﺝﺩﺭ ﺗﺐ ﻭ ﺗﺎﺏ ﺩﺭﯾﺎﺳﺖﺩﺳﺘﻢ ﺍﺯ ﺩﻭﺭﯼ ﺩﺳﺘﺖ ﺗﻨﻬﺎﺳﺖﭼﺸﻢ ﺗﻮﺭﻧﮓ ﻗﺸﻨﮕﯽ ﺍﺳﺖﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﺮﮒ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﭘﯿﺪﺍﺳﺖ.
یبا ترین حرفت را بگو
شکنجه ی پنهان سکوتت را آشکاره کن
و هراس مدار از آنکه بگویند
ترانه ای بیهوده می خوانید
چرا که ترانه ی ما
ترانه ی بیهودگی نیست
چرا که عشق
حرفی بیهوده نیست
حتی بگذار آفتاب نیز بر نیاید
به خاطر فردای ما اگر
بر ماش منتی است
چرا که عشق
خود فرداست
خود همیشه است
شکنجه ی پنهان سکوتت را آشکاره کن
و هراس مدار از آنکه بگویند
ترانه ای بیهوده می خوانید
چرا که ترانه ی ما
ترانه ی بیهودگی نیست
چرا که عشق
حرفی بیهوده نیست
حتی بگذار آفتاب نیز بر نیاید
به خاطر فردای ما اگر
بر ماش منتی است
چرا که عشق
خود فرداست
خود همیشه است
ﺳﺮ ﺷﺐ، ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﻮﺩﻡﻭ ﺩﻟﻢ، ﻟﮏ ﺯﺩﻩ ﺗﺎﺑﭽﮑﻢ ﺍﺯ ﻟﺐ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺣﯿﺎﻁﻧﻢ ﺁﺑﯽ ﺑﺰﻧﻢ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﺭﺍﯾﺎﮐﺮﯾﻤﯽ ﺑﻪ ﺩﻟﻢ ﭘﺮ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻮﺍﻥ ﺧﻨﮏﺗﮑﻪ ﻧﺎﻧﯽ ﺑﺨﻮﺭﻡﺟﺮﻋﻪ ﺁﺑﯽ ﻟﺐ ﺣﻮﺽﺑﭙﺮﻡ ﺗﺎ ﻟﺐ ﺑﺎﻡﻣﺜﻞ ﯾﮏ ﻗﺎﺻﺪﮎ ﺷﺎﺩ ﻭ ﺭﻫﺎﺭﻗﺺﮐﻨﺎﻥ، ﺩﻝ ﺳﭙﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﻧﺴﯿﻢﻣﺎﻫﯽ ﺗﻨﮓ ﺑﻠﻮﺭﺩﺭ ﺩﻝ ﺭﻭﺷﻦ ﺩﺭﯾﺎﯾﯽ ﻣﻦﺑﺎﻟﻪ ﻣﯽﺟﻨﺒﺎﻧﯿﺪﻣﻦ، ﭼﻪ ﺍﻓﮑﻨﺪﻩ ﺣﺠﺎﺑﯽ ﺩﺭ ﻣﻦﻭﻗﺖ ﺁﻥﺳﺖ ﺩﮔﺮ ﺑﺮﺧﯿﺰﺩﻫﻢﭼﻮ ﺁﯾﯿﻨﻪ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻟﺐ ﺣﻮﺽﺳﯿﻨﻪ ﺧﺎﻟﯽ ﺷﺪﻩ ﺍﺯ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺟﺰ ﺍﻭﮔﺎﻩ ﯾﮏ ﭘﻮﻟﮏ ﺳﺮﺥﮔﺎﻩ ﯾﮏ ﺷﺎﭘﺮﮎ ﻣﺴﺖ ﺭﻫﺎﺷﺮﻡ ﯾﮏ ﺷﺎﺧﻪ ﺑﯿﺪﺭﺍﺯ ﻧﺎﺯ ﮔﻞ ﻣﺤﺒﻮﺑﻪﺷﺐﻗﺎﻣﺖ ﭘﯿﭽﮏ ﺗﻨﻬﺎﯼ ﺻﺒﻮﺭﺳﯿﻨﻪﺍﻡ ﻣﻨﺰﻝ ﻧﻮﺭﻋﺪﻡﺁﺑﺎﺩ ﻭﺟﻮﺩﻣﻦ، ﭼﻪ ﺑﯽ ﻣﻦ ﺯﯾﺒﺎﺳﺖﮔﻞ ﺳﺮﺧﻢ ﺷﺎﯾﺪﯾﺎ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺑﺪﺑﺪﻩ ﺧﻮﺏ ﻭ ﻧﺠﯿﺐﭼﻤﻨﻢ، ﯾﺎﺳﻢ، ﮔﺎﻫﯽ ﺷﺒﻨﻢﺭﺩ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺟﺮﯾﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﻦﺟﻨﺲ ﺍﺑﺮ ﺍﺳﺖ ﭼﺸﻤﻢﻋﺸﻖ ﺩﺭ ﺳﯿﻨﻪ ﺳﮑﻮﺗﯽ ﭘﺮ ﺭﺍﺯﺭﻭﺡ ﻣﻦ ﺟﻨﺲ ﺧﺪﺍﻧﻔﺴﻢ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﭘﺎﮎ ﻧﯿﺎﺯﻧﯿﻤﻪﺷﺐ، ﻣﻦ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﻮﺩﻡﻧﻢ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺣﯿﺎﻁﻣﺎﻫﯽ ﮐﻮﭼﮏ ﺣﻮﺽﻗﺎﻣﺖ ﭘﯿﭽﮏ ﺑﺎﻍﻫﺮ ﭼﻪ ﮔﺸﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﯿﺎﺑﻢ ﺯ ﻣﻦ، ﺁﯾﺎ ﮐﻪﻧﺸﺎﻧﯽﺻﺪ ﺷﻮﻕﻫﯿﭻ ﻫﯿﭽﻢﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰﺍﯾﺮﺍﻥ ﻋﺸﻖ
ﭼﻮ ﻧــﯽ ﮔﺮ ﻧﺎﻟﻢ ﺍﺯ ﺳﻮﺯ ﺟـﺪﺍﻳـﻲﻧﻴﺴﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﻣﯽ ﮐﺸﺎﻧﻢﺑﻪ ﻳﺎﺩﺕ ﺍﯼ ﭼـﺮﺍﻍ ﺭﻭﺷـﻦ ﻣـﻦﺯ ﺩﺍﻍ ﺩﻝ ﺑﺴﻮﺯﺩ ﺩﺍﻣـﻦ ﻣـﻦﺯ ﺑﺲ ﺩﺭ ﺩﻝ ﮔﻞ ﻳﺎﺩﺕ ﺷﮑﻮﻓﺎﺳﺖﮔﺮﻓﺘـﻪ ﺑـﻮﯼ ﮔـﻞ ﭘﻴــﺮﺍﻫﻦ ﻣـﻦﻫﻤﻪ ﺷﺐ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻴﻨﻢ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﻳﺪﺍﺭﺩﻟـﯽ ﺩﺍﺭﻡ ﺩﻟـﯽ ﺑـﯽ ﺗـﺎﺏ ﺩﻳﺪﺍﺭﺗﻮ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪﯼ ﻭ ﻣﻦ ﺷﺒﻨﻢ ﭼﻪ ﺳﺎﺯﻡﻧﻪ ﺗـﺎﺏ ﺩﻭﺭﯼ ﻭ ﻧﻪ ﺗﺎﺏ ﺩﻳــﺪﺍﺭﺳـﺮﯼ ﺩﺍﺭﻳـﻢ ﻭ ﺳـﻮﺩﺍﯼ ﻏـﻢ ﺗـﻮﭘـﺮﯼ ﺩﺍﺭﻳـﻢ ﻭ ﭘــﺮﻭﺍﯼ ﻏﻢ ﺗـﻮﻏﻤﺖ ﺍﺯ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺷﺎﺩﯼ ﺩﻟﮕﺸﺎﺗـﺮﺩﻟـﯽ ﺩﺍﺭﻳـﻢ ﻭ ﺩﺭﻳــﺎﯼ ﻏﻢ ﺗـﻮ***
ﺩﻟﺘﻨﮕﯽ ﻫﺎﯼ ﺁﺩﻣﯽ ﺭﺍ ، ﺑﺎﺩ ﺗﺮﺍﻧﻪ ﺍﯼﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪﺭﻭﯾﺎﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﭘﺮ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻧﺎﺩﯾﺪﻩﻣﯽ ﮔﯿﺮﺩﻭ ﻫﺮ ﺩﺍﻧﻪ ﯼ ﺑﺮﻓﯽ ﺑﻪ ﺍﺷﮑﯽ ﻧﺎﺭﯾﺨﺘﻪﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪﺳﮑﻮﺕ ﺳﺮﺷﺎﺭ ﺍﺯ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖﺍﺯ ﺣﺮﮐﺎﺕ ﻧﺎﮐﺮﺩﻩﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﻫﺎﯼ ﻧﻬﺎﻥﻭ ﺷﮕﻔﺘﯽ ﻫﺎﯼ ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﻧﯿﺎﻣﺪﻩﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺳﮑﻮﺕ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻣﺎ ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺍﺳﺖﺣﻘﯿﻘﺖ ﺗﻮ ﻭ ﻣﻦ٭٭٭ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮ ﻭ ﺧﻮﯾﺶ ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ ﺁﺭﺯﻭ ﻣﯽﮐﻨﻢﮐﻪ ﭼﺮﺍﻍ ﻫﺎ ﻭ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺭﻇﻠﻤﺎﺗﻤﺎﻥ ﺑﺒﯿﻨﺪﮔﻮﺷﯽ ﮐﻪ ﺻﺪﺍﻫﺎ ﻭ ﺷﻨﺎﺳﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﯿﻬﻮﺷﯽ ﻣﺎﻥ ﺑﺸﻨﻮﺩﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮ ﻭ ﺧﻮﯾﺶ ﺭﻭﺣﯽ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﮔﯿﺮﺩ ﻭ ﺑﭙﺬﯾﺮﺩﻭ ﺯﺑﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺻﺪﺍﻗﺖ ﺧﻮﺩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯﺧﺎﻣﻮﺷﯽ ﺧﻮﯾﺶ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﮐﺸﺪﻭ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﻨﺪﻣﺎﻥﮐﺸﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ٭٭
ﺭﻭﺯﯼ ﺳﻘﺮﺍﻁ ﺣﮑﯿﻢ ﻣﺮﺩﯼ ﺭﺍ ﺩﯾﺪ ﮐﻪﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﻭ ﻣﺘﺎﺛﺮ ﺑﻮﺩ .ﻋﻠﺖ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯽ ﺍﺵ ﺭﺍ ﭘﺮﺳﯿﺪ . ﺷﺨﺺﭘﺎﺳﺦ ﺩﺍﺩ :ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺁﻣﺪﻡ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺁﺷﻨﺎﯾﺎﻥ ﺭﺍﺩﯾﺪﻡ . ﺳﻼﻡ ﮐﺮﺩﻡ.ﺟﻮﺍﺏ ﻧﺪﺍﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺑﯽ ﺍﻋﺘﻨﺎﯾﯽ ﻭﺧﻮﺩﺧﻮﺍﻫﯽ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﺭﻓﺖ .ﻭ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻃﺮﺯ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺍﻭ ﺧﯿﻠﯽﺭﻧﺠﯿﺪﻡ .ﺳﻘﺮﺍﻁ ﮔﻔﺖ : ﭼﺮﺍ ﺭﻧﺠﯿﺪﯼ ؟ ﻣﺮﺩ ﺑﺎﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺖ :ﺧﻮﺏ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﺭﻓﺘﺎﺭﯼﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ .ﺳﻘﺮﺍﻁ ﭘﺮﺳﯿﺪ : ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﮐﺴﯽ ﺭﺍﻣﯽ ﺩﯾﺪﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺯﻣﯿﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩﻭ ﺍﺯ ﺩﺭﺩ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﯽ ﭘﯿﭽﺪﺁﯾﺎ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﺩﻟﺨﻮﺭ ﻭ ﺭﻧﺠﯿﺪﻩ ﻣﯽﺷﺪﯼ ؟ﻣﺮﺩ ﮔﻔﺖ : ﻣﺴﻠﻢ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰﺩﻟﺨﻮﺭ ﻧﻤﯽ ﺷﺪﻡ .ﺁﺩﻡ ﺍﺯ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﺑﻮﺩﻥ ﮐﺴﯽ ﺩﻟﺨﻮﺭ ﻧﻤﯽﺷﻮﺩ .ﺳﻘﺮﺍﻁ ﭘﺮﺳﯿﺪ :ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺩﻟﺨﻮﺭﯼ ﭼﻪ ﺍﺣﺴﺎﺳﯽ ﻣﯽﯾﺎﻓﺘﯽ ﻭ ﭼﻪ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﯼ ؟ﻣﺮﺩ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ : ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺩﻟﺴﻮﺯﯼ ﻭﺷﻔﻘﺖ .ﻭ ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﻃﺒﯿﺐ ﯾﺎ ﺩﺍﺭﻭﯾﯽ ﺑﻪﺍﻭ ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ .ﺳﻘﺮﺍﻁ ﮔﻔﺖ : ﻫﻤﻪ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﺁﻥ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﻣﯽﺩﺍﻧﺴﺘﯽ .ﺁﯾﺎ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺗﻨﻬﺎ ﺟﺴﻤﺶ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﻣﯽﺷﻮﺩ ؟ﻭ ﺁﯾﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺭﻓﺘﺎﺭﺵ ﻧﺎ ﺩﺭﺳﺖﺍﺳﺖ ، ﺭﻭﺍﻧﺶ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﻧﯿﺴﺖ ؟ﺍﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﻓﮑﺮ ﻭ ﺭﻭﺍﻧﺶ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﺎﺷﺪﻫﺮﮔﺰ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺑﺪﯼ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺩﯾﺪﻩ ﻧﻤﯽﺷﻮﺩ ؟ﺑﯿﻤﺎﺭﯼ ﻓﮑﺮﯼ ﻭ ﺭﻭﺍﻥ ﻧﺎﻣﺶ ﻏﻔﻠﺖﺍﺳﺖ.ﻭ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺩﻟﺨﻮﺭﯼ ﻭ ﺭﻧﺠﺶ ﻧﺴﺒﺖﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﺪﯼ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ ﻏﺎﻓﻞ ﺍﺳﺖﺩﻝ ﺳﻮﺯﺍﻧﺪ ﻭ ﮐﻤﮏ ﮐﺮﺩ .ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻃﺒﯿﺐ ﺭﻭﺡ ﻭ ﺩﺍﺭﻭﯼ ﺟﺎﻥﺭﺳﺎﻧﺪ .ﭘﺲ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺩﻟﺨﻮﺭ ﻣﺸﻮ ﻭﮐﯿﻨﻪ ﺑﻪ ﺩﻝ ﻣﮕﯿﺮ ﻭ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﻫﺮﮔﺰ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﺪﻩ ." ﺑﺪﺍﻥ ﮐﻪ ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﮐﺴﯽ ﺑﺪﯼ ﻣﯽ ﮐﻨﺪﺩﺭ ﺁﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﺍﺳﺖ .
باید به فکر غصه گل بود فکر غروب ساکت یک خورشید،باید ز درد آینه ویران شد از غصه سپیده به خود لرزید،باید به فکر کوچ پرستو بود در فکر یک کبوتر بی پرواز،باید به جای یک دل تنها بود آرام و ارغوانی و بی آغاز،باید به حرمت غم یک گلدان آشفته بود و خم شد و ویران شد،وقتی کسی ز غربت غم تنهاست باید شکسته گشت و پریشان شد،باید میان خاطره کودک چیزی شبیه لطف عروسک بود،باید برای پنجره ای تنها یک سایبان ز ساقه پیچک بود،باید برای تشنگی یک یاس زیباتر از تصور باران شد،باید برای تازه شدن گل داد تسکین روح خسته یاران شد،باید فضای نیلی رویا را گاهی برای پونه مهیا کرد،باید هوای سرخی رز را داشت از آسمان ستاره تمنا کرد،باید به خاطر گل یخ پژمرد فکر پرنده های طلایی بود،باید سکوت آینه را فهمید در انتظار صبح رهایی بود،باید به فکر حسرت شبنم بود فکر سپیدی غزل یک یاس،فکر پناه دادن یک لاله فکر غریب ماندن یک احساس،باید برای پونه دعایی کرد زیر عبور تند زمان تنهاست،باید شنید قصه دریا را تا دید او برای چه در غوغاست...
