English
sepehr00 guestbook (1221) Sign guestbook
سَكَبَتْ مَدَامِعَها مِـنَ الأَوْراقِ
لمَا تَنَـادَتْ شَمْسُنـا لِفـراقِ
*** *** ***
وَتَضَوَّعَتْ حُزْنَاً خِلاف أَرِيجها
هَلْ مِنْ أريجِ للوعةِ المُشتاقِ ؟
*** *** ***
يا وَرْدَةٌ ذَبُلَتْ بـدونِ جَريمَـةٍ
إلا العَزَّاءَ لِمَصْـرَعِ العُشَّـاقِ
ﺩﻟﮕﯿﺮ، ﺩﻟﻢ ﮔﻔﺖ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ ﮐﻪ ﭼﺮﺍ ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﺮﺳﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﭼﺮﺍ ﺁﺏ ﺑﻪ ﮔﻠﺪﺍﻥ ﻧﺮﺳﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﭼﺮﺍ ﻟﺤﻈﻪ ﯼ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻧﺮﺳﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﻭﻫﺮ ﮐﺲ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺧﺸﮑﯽ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﻟﺒﺶ ﺟﺎﻥ ﻧﺮﺳﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺍﯾﻤﺎﻥ ﻧﺮﺳﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻏﻢ ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﻧﺮﺳﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﮕﻮ ﺣﺎﻓﻆ ﺩﻟﺨﺴﺘﻪ ﺯ ﺷﯿﺮﺍﺯ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﺑﻨﻮﯾﺴﺪ ﮐﻪ ﻫﻨﻮﺯﻡ ﮐﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺍﺳﺖ ﭼﺮﺍ ﯾﻮﺳﻒ ﮔﻤﮕﺸﺘﻪ ﺑﻪ ﮐﻨﻌﺎﻥ ﻧﺮﺳﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ ؟ ﭼﺮﺍ ﮐﻠﺒﻪ ﺍﺣﺰﺍﻥ ﺑﻪ ﮔﻠﺴﺘﺎﻥ ﻧﺮﺳﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﺩﻝ ﻋﺸﻖ ﺗﺮﮎ ﺧﻮﺭﺩ، ﮔﻞ ﺯﺧﻢ ﻧﻤﮏ ﺧﻮﺭﺩ، ﺯﻣﯿﻦ ﻣﺮﺩ، ﺯﻣﺎﻥ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺩﻭﺷﺶ ﻏﻢ ﻭ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺑﻪ ﺍﻧﺒﻮﻩ ﻓﻘﻂ ﺑﺮﺩ،ﻓﻘﻂ ﺑﺮﺩ، ﺯﻣﯿﻦ ﻣﺮﺩ، ﺯﻣﯿﻦ ﻣﺮﺩ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻮﺍﻩ ﺍﺳﺖ،ﺩﻟﻢ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺍﺳﺖ ، ﻭ ﺩﺭ ﺣﺴﺮﺕ ﯾﮏ ﭘﻠﮏ ﻧﮕﺎﻩ ﺍﺳﺖ ، ﻭﻟﯽ ﺣﯿﻒ ﻧﺼﯿﺒﻢ ﻓﻘﻂ ﺁﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻤﯿﻦ ﺁﻩ ﺧﺪﺍﯾﺎ ﺑﺮﺳﺪ ﮐﺎﺵ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ، ﺑﺮﺳﺪ ﮐﺎﺵ ﺻﺪﺍﯾﻢ ﺑﻪ ﺻﺪﺍﯾﯽ... ﻋﺼﺮ ﺍﯾﻦ ﺟﻤﻌﻪ ﺩﻟﮕﯿﺮ ﻭﺟﻮﺩ ﺗﻮ ﮐﻨﺎﺭ ﺩﻝ ﻫﺮ ﺑﯿﺪﻝ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﺣﺲ، ﺗﻮ ﮐﺠﺎﯾﯽ ﮔﻞ ﻧﺮﮔﺲ؟ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺁﻩ ﻧﻔﺲ ﻫﺎﯼ ﻏﺮﯾﺐ ﺗﻮ ﮐﻪ ﺁﻏﺸﺘﻪ ﺑﻪ ﺣﺰﻧﯽ ﺍﺳﺖ ﺯ ﺟﻨﺲ ﻏﻢ ﻭ ﻣﺎﺗﻢ، ﺯﺩﻩ ﺁﺗﺶ ﺑﻪ ﺩﻝ ﻋﺎﻟﻢ ﻭ ﺁﺩﻡ ﻣﮕﺮ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺷﺐ ﺭﻧﮓ ﺷﻔﻖ ﯾﺎﻓﺘﻪ ﺩﺭ ﺳﻮﮒ ﮐﺪﺍﻣﯿﻦ ﻏﻢ ﻋﻈﻤﯽ ﺑﻪ ﺗﻨﺖ ﺭﺧﺖ ﻋﺰﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯼ؟ ﺍﯼ ﻋﺸﻖ ﻣﺠﺴﻢ! ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﻧﻢ ﺷﺒﻨﻢ ﺑﭽﮑﺪ ﺧﻮﻥ ﺟﮕﺮ ﺩﻡ ﺑﻪ ﺩﻡ ﺍﺯ ﻋﻤﻖ ﻧﮕﺎﻫﺖ. ﻧﮑﻨﺪ ﺑﺎﺯ ﺷﺪﻩ ﻣﺎﻩ ﻣﺤﺮﻡ ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ ﺁﺗﺶ ﺑﻪ ﺩﻝ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺁﻫﺖ ﺑﻪ ﻓﺪﺍﯼ ﻧﺦ ﺁﻥ ﺷﺎﻝ ﺳﯿﺎﻫﺖ ﺑﻪ ﻓﺪﺍﯼ ﺭﺧﺖ ﺍﯼ ﻣﺎﻩ! ﺑﯿﺎ ﺻﺎﺣﺐ ﺍﯾﻦ ﺑﯿﺮﻕ ﻭ ﺍﯾﻦ ﭘﺮﭼﻢ ﻭ ﺍﯾﻦ ﻣﺠﻠﺲ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺿﻪ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺑﺰﻡ ﺗﻮﺋﯽ ، ﺁﺟﺮﮎ ﺍﻟﻠﻪ! ﻋﺰﯾﺰ ﺩﻭ ﺟﻬﺎﻥ ﯾﻮﺳﻒ ﺩﺭ ﭼﺎﻩ ، ﺩﻟﻢ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺍﺯ ﺁﻩ ﻧﻔﺲ ﻫﺎﯼ ﻏﺮﯾﺒﺖ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺑﺎﻝ ﮐﺒﻮﺗﺮ ﺷﺪﻩ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮ ﭘﺮﭘﺮ ﺷﺪﻩ ، ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻧﺴﯿﻢ ﺳﺤﺮﯼ ﺭﻭﯼ ﭘﺮ ﻓﻄﺮﺱ ﻣﻌﺮﺍﺝ ﻧﻔﺲ ﮔﺸﺘﻪ ﻫﻮﺍﯾﯽ ﻭ ﺳﭙﺲ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﺍﻗﻠﯿﻢ ﺭﻫﺎﯾﯽ، ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺻﺤﻦ ﻭ ﺳﺮﺍﯾﯽ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺯﺍﺋﺮ ﺁﻧﯽ ﻭ ﺧﻼﺻﻪ ﺷﻮﺩ ﺁﯾﺎ ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺧﻮﺩﺕ ﺯﯾﺮ ﺭﮐﺎﺑﺖ ﺑﺒﺮﯼ ﺗﺎ ﺑﺸﻮﻡ ﮐﺮﺏ ﻭ ﺑﻼﯾﯽ، ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﻫﻮﺱ ﺩﯾﺪﻥ ﺷﺶ ﮔﻮﺷﻪ ﺩﻟﻢ ﺗﺎﺏ ﻧﺪﺍﺭﺩ ،ﻧﮕﻬﻢ ﺧﻮﺍﺏ ﻧﺪﺍﺭﺩ، ﻗﻠﻤﻢ ﮔﻮﺷﻪ ﺩﻓﺘﺮ ﻏﺰﻝ ﻧﺎﺏ ﻧﺪﺍﺭﺩ ، ﺷﺐ ﻣﻦ ﺭﻭﺯﻥ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﻧﺪﺍﺭﺩ ، ﻫﻤﻪ ﮔﻮﯾﻨﺪ ﺑﻪ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺍ ﺷﺎﺭﻩ ﻣﮕﺮ ﺍﯾﻦ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﯿﭽﺎﺭﻩ ﯼ ﺩﻟﺪﺍﺩﻩ ﯼ ﺩﻟﺴﻮﺧﺘﻪ ﺍﺭﺑﺎﺏ ﻧﺪﺍﺭﺩ... ﺗﻮ ﮐﺠﺎﯾﯽ؟ ﺗﻮ ﮐﺠﺎﯾﯽ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ ﺑﺎﺯ ﻫﻮﺍﯾﯽ ، ﺷﺪﻩ ﺍﻡ ﺑﺎﺯ ﻫﻮﺍﯾﯽ . . . ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻦ ،ﮔﺮﯾﻪ ﻭﺧﻮﻥ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻦ ﺁﺭﯼ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺁﻥ ﻣﺮﺛﯿﻪ ﺭﺍ ﺧﻠﻖ ﺷﻨﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﯼ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻃﺎﻗﺘﺘﺎﻥ ﻫﺴﺖ ﮐﻨﻮﻥ ﻣﻦ ﻧﻔﺴﯽ ﺭﻭﺿﻪ ﺯ ﻣﻘﺘﻞ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ ﻭ ﺧﻮﺩﺕ ﻧﯿﺰ ﻣﺪﺩ ﮐﻦ ﮐﻪ ﻗﻠﻢ ﺩﺭ ﮐﻒ ﻣﻦ ﻫﻤﭽﻮ ﻋﺼﺎ ﺩﺭ ﯾﺪ ﻣﻮﺳﯽ ﺑﺸﻮﺩ ﭼﻮﻥ ﺗﭙﺶ ﻣﻮﺝ ﻣﺼﯿﺒﺎﺕ ﺑﻠﻨﺪ ﺍﺳﺖ، ﺑﻪ ﮔﺴﺘﺮﺩﮔﯽ ﺳﺎﺣﻞ ﻧﯿﻞ ﺍﺳﺖ ، ﻭ ﺍﯾﻦ ﺑﺤﺮ ﻃﻮﯾﻞ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﺨﻤﻞ ﺧﻮﻥ ﺑﺮ ﺗﻦ ﺗﺒﺪﺍﺭ ﺣﺮﻭﻑ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺿﻪ ﯼ ﻣﮑﺸﻮﻑ ﻟﻬﻮﻑ ﺍﺳﺖ، ﻋﻄﺶ ﺑﺮ ﻟﺐ ﻋﻄﺸﺎﻥ ﻟﻐﺎﺕ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺻﺪﺍﯼ ﺗﭙﺶ ﺳﻄﺮ ﺑﻪ ﺳﻄﺮﺵ ﻫﻤﮕﯽ ﻣﻮﺝ ﻣﺰﻥ ﺁﺏ ﻓﺮﺍﺕ ﺍﺳﺖ،
ﺩﻟﮕﯿﺮ، ﺩﻟﻢ ﮔﻔﺖ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ ﮐﻪ ﭼﺮﺍ ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﺮﺳﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﭼﺮﺍ ﺁﺏ ﺑﻪ ﮔﻠﺪﺍﻥ ﻧﺮﺳﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﭼﺮﺍ ﻟﺤﻈﻪ ﯼ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻧﺮﺳﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﻭﻫﺮ ﮐﺲ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺧﺸﮑﯽ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﻟﺒﺶ ﺟﺎﻥ ﻧﺮﺳﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺍﯾﻤﺎﻥ ﻧﺮﺳﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻏﻢ ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﻧﺮﺳﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﮕﻮ ﺣﺎﻓﻆ ﺩﻟﺨﺴﺘﻪ ﺯ ﺷﯿﺮﺍﺯ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﺑﻨﻮﯾﺴﺪ ﮐﻪ ﻫﻨﻮﺯﻡ ﮐﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺍﺳﺖ ﭼﺮﺍ ﯾﻮﺳﻒ ﮔﻤﮕﺸﺘﻪ ﺑﻪ ﮐﻨﻌﺎﻥ ﻧﺮﺳﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ ؟ ﭼﺮﺍ ﮐﻠﺒﻪ ﺍﺣﺰﺍﻥ ﺑﻪ ﮔﻠﺴﺘﺎﻥ ﻧﺮﺳﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﺩﻝ ﻋﺸﻖ ﺗﺮﮎ ﺧﻮﺭﺩ، ﮔﻞ ﺯﺧﻢ ﻧﻤﮏ ﺧﻮﺭﺩ، ﺯﻣﯿﻦ ﻣﺮﺩ، ﺯﻣﺎﻥ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺩﻭﺷﺶ ﻏﻢ ﻭ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺑﻪ ﺍﻧﺒﻮﻩ ﻓﻘﻂ ﺑﺮﺩ،ﻓﻘﻂ ﺑﺮﺩ، ﺯﻣﯿﻦ ﻣﺮﺩ، ﺯﻣﯿﻦ ﻣﺮﺩ ،ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﻮﺍﻩ ﺍﺳﺖ،ﺩﻟﻢ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺍﺳﺖ ، ﻭ ﺩﺭ ﺣﺴﺮﺕ ﯾﮏ ﭘﻠﮏ ﻧﮕﺎﻩ ﺍﺳﺖ ، ﻭﻟﯽ ﺣﯿﻒ ﻧﺼﯿﺒﻢ ﻓﻘﻂ ﺁﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻤﯿﻦ ﺁﻩ ﺧﺪﺍﯾﺎ ﺑﺮﺳﺪ ﮐﺎﺵ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ، ﺑﺮﺳﺪ ﮐﺎﺵ ﺻﺪﺍﯾﻢ ﺑﻪ ﺻﺪﺍﯾﯽ... ﻋﺼﺮ ﺍﯾﻦ ﺟﻤﻌﻪ ﺩﻟﮕﯿﺮ ﻭﺟﻮﺩ ﺗﻮ ﮐﻨﺎﺭ ﺩﻝ ﻫﺮ ﺑﯿﺪﻝ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﺣﺲ، ﺗﻮ ﮐﺠﺎﯾﯽ ﮔﻞ ﻧﺮﮔﺲ؟ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺁﻩ ﻧﻔﺲ ﻫﺎﯼ ﻏﺮﯾﺐ ﺗﻮ ﮐﻪ ﺁﻏﺸﺘﻪ ﺑﻪ ﺣﺰﻧﯽ ﺍﺳﺖ ﺯ ﺟﻨﺲ ﻏﻢ ﻭ ﻣﺎﺗﻢ، ﺯﺩﻩ ﺁﺗﺶ ﺑﻪ ﺩﻝ ﻋﺎﻟﻢ ﻭ ﺁﺩﻡ ﻣﮕﺮ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺷﺐ ﺭﻧﮓ ﺷﻔﻖ ﯾﺎﻓﺘﻪ ﺩﺭ ﺳﻮﮒ ﮐﺪﺍﻣﯿﻦ ﻏﻢ ﻋﻈﻤﯽ ﺑﻪ ﺗﻨﺖ ﺭﺧﺖ ﻋﺰﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯼ؟ ﺍﯼ ﻋﺸﻖ ﻣﺠﺴﻢ! ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﻧﻢ ﺷﺒﻨﻢ ﺑﭽﮑﺪ ﺧﻮﻥ ﺟﮕﺮ ﺩﻡ ﺑﻪ ﺩﻡ ﺍﺯ ﻋﻤﻖ ﻧﮕﺎﻫﺖ. ﻧﮑﻨﺪ ﺑﺎﺯ ﺷﺪﻩ ﻣﺎﻩ ﻣﺤﺮﻡ ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ ﺁﺗﺶ ﺑﻪ ﺩﻝ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺁﻫﺖ ﺑﻪ ﻓﺪﺍﯼ ﻧﺦ ﺁﻥ ﺷﺎﻝ ﺳﯿﺎﻫﺖ ﺑﻪ ﻓﺪﺍﯼ ﺭﺧﺖ ﺍﯼ ﻣﺎﻩ! ﺑﯿﺎ ﺻﺎﺣﺐ ﺍﯾﻦ ﺑﯿﺮﻕ ﻭ ﺍﯾﻦ ﭘﺮﭼﻢ ﻭ ﺍﯾﻦ ﻣﺠﻠﺲ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺿﻪ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺑﺰﻡ ﺗﻮﺋﯽ ، ﺁﺟﺮﮎ ﺍﻟﻠﻪ! ﻋﺰﯾﺰ ﺩﻭ ﺟﻬﺎﻥ ﯾﻮﺳﻒ ﺩﺭ ﭼﺎﻩ ، ﺩﻟﻢ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺍﺯ ﺁﻩ ﻧﻔﺲ ﻫﺎﯼ ﻏﺮﯾﺒﺖ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺑﺎﻝ ﮐﺒﻮﺗﺮ ﺷﺪﻩ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮ ﭘﺮﭘﺮ ﺷﺪﻩ ، ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻧﺴﯿﻢ ﺳﺤﺮﯼ ﺭﻭﯼ ﭘﺮ ﻓﻄﺮﺱ ﻣﻌﺮﺍﺝ ﻧﻔﺲ ﮔﺸﺘﻪ ﻫﻮﺍﯾﯽ ﻭ ﺳﭙﺲ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﺍﻗﻠﯿﻢ ﺭﻫﺎﯾﯽ، ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺻﺤﻦ ﻭ ﺳﺮﺍﯾﯽ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺯﺍﺋﺮ ﺁﻧﯽ ﻭ ﺧﻼﺻﻪ ﺷﻮﺩ ﺁﯾﺎ ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺧﻮﺩﺕ ﺯﯾﺮ ﺭﮐﺎﺑﺖ ﺑﺒﺮﯼ ﺗﺎ ﺑﺸﻮﻡ ﮐﺮﺏ ﻭ ﺑﻼﯾﯽ، ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﻫﻮﺱ ﺩﯾﺪﻥ ﺷﺶ ﮔﻮﺷﻪ ﺩﻟﻢ ﺗﺎﺏ ﻧﺪﺍﺭﺩ ،ﻧﮕﻬﻢ ﺧﻮﺍﺏ ﻧﺪﺍﺭﺩ، ﻗﻠﻤﻢ ﮔﻮﺷﻪ ﺩﻓﺘﺮ ﻏﺰﻝ ﻧﺎﺏ ﻧﺪﺍﺭﺩ ، ﺷﺐ ﻣﻦ ﺭﻭﺯﻥ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﻧﺪﺍﺭﺩ ، ﻫﻤﻪ ﮔﻮﯾﻨﺪ ﺑﻪ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺍ ﺷﺎﺭﻩ ﻣﮕﺮ ﺍﯾﻦ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﯿﭽﺎﺭﻩ ﯼ ﺩﻟﺪﺍﺩﻩ ﯼ ﺩﻟﺴﻮﺧﺘﻪ ﺍﺭﺑﺎﺏ ﻧﺪﺍﺭﺩ... ﺗﻮ ﮐﺠﺎﯾﯽ؟ ﺗﻮ ﮐﺠﺎﯾﯽ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ ﺑﺎﺯ ﻫﻮﺍﯾﯽ ، ﺷﺪﻩ ﺍﻡ ﺑﺎﺯ ﻫﻮﺍﯾﯽ . . . ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻦ ،ﮔﺮﯾﻪ ﻭﺧﻮﻥ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻦ ﺁﺭﯼ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺁﻥ ﻣﺮﺛﯿﻪ ﺭﺍ ﺧﻠﻖ ﺷﻨﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﯼ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻃﺎﻗﺘﺘﺎﻥ ﻫﺴﺖ ﮐﻨﻮﻥ ﻣﻦ ﻧﻔﺴﯽ ﺭﻭﺿﻪ ﺯ ﻣﻘﺘﻞ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ ﻭ ﺧﻮﺩﺕ ﻧﯿﺰ ﻣﺪﺩ ﮐﻦ ﮐﻪ ﻗﻠﻢ ﺩﺭ ﮐﻒ ﻣﻦ ﻫﻤﭽﻮ ﻋﺼﺎ ﺩﺭ ﯾﺪ ﻣﻮﺳﯽ ﺑﺸﻮﺩ ﭼﻮﻥ ﺗﭙﺶ ﻣﻮﺝ ﻣﺼﯿﺒﺎﺕ ﺑﻠﻨﺪ ﺍﺳﺖ، ﺑﻪ ﮔﺴﺘﺮﺩﮔﯽ ﺳﺎﺣﻞ ﻧﯿﻞ ﺍﺳﺖ ، ﻭ ﺍﯾﻦ ﺑﺤﺮ ﻃﻮﯾﻞ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﺨﻤﻞ ﺧﻮﻥ ﺑﺮ ﺗﻦ ﺗﺒﺪﺍﺭ ﺣﺮﻭﻑ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺿﻪ ﯼ ﻣﮑﺸﻮﻑ ﻟﻬﻮﻑ ﺍﺳﺖ، ﻋﻄﺶ ﺑﺮ ﻟﺐ ﻋﻄﺸﺎﻥ ﻟﻐﺎﺕ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺻﺪﺍﯼ ﺗﭙﺶ ﺳﻄﺮ ﺑﻪ ﺳﻄﺮﺵ ﻫﻤﮕﯽ ﻣﻮﺝ ﻣﺰﻥ ﺁﺏ ﻓﺮﺍﺕ ﺍﺳﺖ،
)ﺧﺪﺍﯾـــﺎﺩﻟــــــﻢﺑـــﺎﺯﺍﻣﺸﺐ ﮔــــــﺮﻓﺘﻪ.!!ﺑﯿــــــﺎ ﺗﺎ ﮐﻤﯽ ﺑﺎ ﺗـــﻮ ﺻـــــﺤﺒﺖ ﮐﻨـــﻢ...ﺑﯿﺎ ﺗﺎ ﺩﻝ ﮐﻮﭼــــــــــﮑﻢ ﺭﺍ ﺧﺪﺍﯾـــﺎ ﻓﻘــــﻂ ﺑﺎﺗـــﻮ ﻗﺴﻤﺖ ﮐﻨﻢ..!ﺧﺪﺍﯾـــــﺎ ﺑﯿــﺎ ﭘﺸﺖ ﺁﻥﭘﻨــﺠــﺮﻩ..ﮐﻪ ﻭﺍ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺳــــــﻮﯼﺩﻟــــــــﻢ!!ﺑﯿـــﺎ ﭘــــﺮﺩﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﮐﻨـــﺎﺭﯼ ﺑﺰﻥ..ﮐﻪﻧــــــﻮﺭﺕ ﺑﺘــﺎﺑﺪ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﺩﻟـــــــﻢ!!!ﺧﺪﺍﯾـــﺎﮐﻤـــﮏ ﮐـــﻦ:ﮐﻪ ﭘـــﺮﻭﺍﻧﻪ ﯼ ﺷﻌﺮ ﻣﻦ ﺟــــﺎﻥﺑﮕﯿﺮﺩ..ﮐﻤﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻓـــــﮑﺮ ﺩﻟـــــــﻢ ﺑﺎﺵ...ﻣﺒـــﺎﺩﺍ ﺑﻤﯿـــﺮﺩ...!!!ﺧــــﺪﺍﯾــﺎ ﺩﻟــــــﻢ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻫﺮﺷﺐ ﻧــﻔﺲ ﻣﯽ ﮐﺸـــﺪ ﺩﺭ ﻫﻮﺍﯾـــــﺖ..ﺍﮔﺮ ﭼﻪﺷــــــﮑﺴــــــﺘﻪ!!!ﺷﺒــــﯽ ﻣﯽ ﻓﺮﺳــــﺘﻢﺑــﺮﺍﯾــﺖ!!!...
كغصنٍ أخضر..
فى امنايتى ..
أنت من يضحكني ..
وأنت من يبكيني...
وقد تكون أنت ...سعادتى ..
فلك أيها الحبيب
ان تختار .,.,.
فانا جسدى يشتعل تحت الامطاار ...
أستسكننى فى اعماق قلبك
ام أن أمنايتى اضحت سراب
سوف اجده فى دار الفناااء
ﻧﮕﺎﻩ ﺳﺮﺩ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﺗﺶ ﺻﺪﺍ ﺑﯿﻦ ﺻﺪﺍ ﮔﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﺗﺶ ﺑﺠﺎﯼ ﺗﺴﻠﯿﺖ ﺑﺎ ﺩﺳﺘﻪ ﯼ ﮔﻞ ﻫﺠﻮﻡ ﻗﻮﻡ ﻫﯿﻀﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﺗﺶ *** ﮔﺮﻓﺘﯽ ﺍﺯ ﻣﺪﯾﻨﻪ ﮔﻔﺘﻨﺖ ﺭﺍ ﺩﺭﯾﻎ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻧﻤﻮﺩﯼ ﺩﯾﺪﻧﺖ ﺭﺍ ﻭﻟﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﭼﺮﺍ ﮐﺮﺩﯼ ﻋﻮﺽ ﭘﯿﺮﺍﻫﻨﺖ ﺭﺍ *** ﮐﻤﯽ ﺍﺯ ﻏﺴﻞ ﺯﯾﺮ ﭘﯿﺮﻫﻦ ﻣﺎﻧﺪ ﮐﻤﯽ ﺍﺯ ﺧﻮﻥ ﺧﺸﮏ ﺑﺮ ﺑﺪﻥ ﻣﺎﻧﺪ ﮐﻔﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﻐﻞ ﺑﮕﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﻮ ﮐﺮﺩ ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻔﻠﯽ ﮐﻪ ﺁﺧﺮ ﺑﯽ ﮐﻔﻦ ﻣﺎﻧﺪ
ﺑﺮﺩ ﺑﺎ ﮐﯿﺴﺖ؟ ﺳﺮﻭ ﻣﯽ ﻧﺎﺯﯾﺪ ﻭ ﻣﯽﺑﺎﻟﯿﺪ ﺳﺨﺖ« :ﺍﺯ ﻣﻦ ﺁﯾﺎ ﻫﺴﺖ ﺯﯾﺒﺎ ﺗﺮﺩﺭﺧﺖ؟ ﺑﺮﺩ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﺁﯾﺎ؟ ﻣﻦ ﭘﺮﻧﺪﻧﻮﺑﻬﺎﺭﯼ ﺑﯽ ﺧﺰﺍﻧﻢ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺳﺖ!»ﮔﻞ،ﺑﻪ ﺍﻭﺧﻨﺪﯾﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ« :ﺍﺯﺗﻮ ﺯﯾﺒﺎﺗﺮ ﻣﻨﻢ،ﮐﺰﺭﻧﮓ ﻭﺑﻮﯼ ﺗﺎﺝ ﻧﺎﺯﻡ ﺑﺮ ﺳﺮﺍﺳﺖ!»ﭼﻬﺮﻩ ﻧﺮﮔﺲ ﺑﻪﺧﻮﺩﺧﻮﺍﻫﯽ ﺷﮑﻔﺖ،ﭼﺸﻢ ﺑﺮ ﯾﺎﺭﺍﻥ ﺧﺎﻡﺍﻧﺪﯾﺶ،ﮔﻔﺖ:«ﺩﺳﺖﺗﺎﻥﺧﺎﻟﯽﺍﺳﺖﺩﺭﺁﻧﺠﺎﮐﻪﻣﻦ،ﺩﺍﻣﻨﻢﺳﺮﺷﺎﺭ ﺍﺯ ﮔﻨﺞ ﺯﺭ ﺍﺳﺖ!»ﺍﺭﻏﻮﺍﻥ ﺁﺗﺸﯿﻦﺭﺧﺴﺎﺭ ﮔﻔﺖ« :ﺑﺮﺩ ﺑﺎ ﻫﻤﺘﺎﯼ ﺭﻭﯼ ﺩﻟﺒﺮﺍﺳﺖ!»ﻻﻟﻪ ﻫﺎ ﻣﺴﺘﺎﻧﻪ ﺭﻗﺼﯿﺪﻧﺪ،ﯾﻌﻨﯽ:«ﻏﺎﻓﻠﯿﺪ!ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺍﯾﻨﭽﻨﯿﻦ ﻧﺎﭘﺎﯾﺪﺍﺭ،ﺑﺮﺩﺑﺎﺁﻧﮑﺲﮐﻪﭼﻮﻥﻣﺎﺳﺮﺧﻮﺷﺎﻥ،ﺗﺎ ﻧﻔﺲﺩﺍﺭﺩ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺳﺎﻏﺮ ﺍﺳﺖ«!
رنجی که همیشه آزارم میداد,اکنون به نهایت رسیده است
مرگ یا جنون را در یک قدمی خود میبینم
چه سخت است تنهایی در انبوه جمعیتی که از همه سو مرا احاطه کرده اند
حالا من مانده ام معطل و مردد,که چه کار کنم؟
قالب های آدمها همه تعیین شده و مشخص است
و من نمیتوانم خودم را در هیچکدام بگنجانم
در بیرون این قالب ها تنها مانده ام!
مرگ یا جنون را در یک قدمی خود میبینم
چه سخت است تنهایی در انبوه جمعیتی که از همه سو مرا احاطه کرده اند
حالا من مانده ام معطل و مردد,که چه کار کنم؟
قالب های آدمها همه تعیین شده و مشخص است
و من نمیتوانم خودم را در هیچکدام بگنجانم
در بیرون این قالب ها تنها مانده ام!
من پذيرفتم شكست را
من پذيرفتم كه عشق افسانه است
اين دل درد آشنا ديوانه است
ميروم از رفتنم دلشاد باش
از عذاب ديدنم آزاد باش
گرچه تو تنها تر از من ميروي
آرزو دارم تو هم عاشق شوي
تا بفهمي درد را
تلخي برخوردهاي سرد را
من پذيرفتم كه عشق افسانه است
اين دل درد آشنا ديوانه است
ميروم از رفتنم دلشاد باش
از عذاب ديدنم آزاد باش
گرچه تو تنها تر از من ميروي
آرزو دارم تو هم عاشق شوي
تا بفهمي درد را
تلخي برخوردهاي سرد را
ﻫﺮ ﮐﺲ ﺑﺪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﻠﻖ ﮔﻮﯾﺪ ﻣﺎ ﺩﯾﺪﻩ ﺑﻪ ﺑﺪ ﻧﻤﯽ ﺧﺮﺍﺷﯿﻢ ﻣﺎ ﻧﯿﮑﯽ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺧﻠﻖ ﮔﻮﯾﯿﻢ ﺗﺎ ﻫﺮﺩﻭ ﺩﺭﻭﻍ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ
