ﺩﺳﺖ ﺧﯿﺎﻝ ﺻﻮﺭﺕ ﺷﺎﺩ ﺗﻮﺭﺍ ﻧﻘﺶ ﻧﻤﻮﺩ ﺑﺮ ﻟﺒﺎﻧﺖ ﻫﻮﺱ ﻣﺴﺘﯽ ﺭﯾﺨﺖ ﺩﺭ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﻋﻄﺶ ﺗﻮﻓﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﯾﺎﺩ ﺁﻥ ﺷﺐ ﮐﻪ ﺗﻮﺭﺍ ﺩﯾﺪﻡ ﻭﮔﻔﺖ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺩﻟﺖ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﯼ ﻋﺸﻖ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﺩﯾﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﭼﺸﻢ ﺳﯿﺎﻩ ﻧﮕﻬﯽ ﺗﺸﻨﻪ ﻭ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﯼ ﻋﺸﻖ ﺭﻓﺘﯽ ﻭ ﺩﺭﺩﻝ ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪ ﺑﺠﺎﯼ ﻋﺸﻘﯽ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺑﻪ ﻧﻮﻣﯿﺪﯼ ﻭ ﺩﺭﺩ ﻧﮕﻬﯽ ﮔﻤﺸﺪﻩ ﺩﺭ ﭘﺮﺩﻩ ﯼ ﺍﺷﮏ ﺣﺴﺮﺗﯽ ﯾﺦ ﺯﺩﻩ ﺩﺭ ﺧﻨﺪﻩ ﯼ ﺳﺮﺩ
ﺣﺪﻭﺩﺩﻭﯾﺴﺖﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩﺳﺎﻝﭘﯿﺶ ﺍﺯﻣﯿﻼﺩ ﺩﺭ ﭼﯿﻦﺑﺎﺳﺘﺎﻥﺷﺎﻫﺰﺍﺩﻩﺍﯼﺗﺼﻤﯿﻢﺑﻪﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﮔﺮﻓﺖ… ﺑﺎﻣﺮﺩﺧﺮﺩﻣﻨﺪﯼﻣﺸﻮﺭﺕﮐﺮﺩﻭﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺖﺗﻤﺎﻡﺩﺧﺘﺮﺍﻥﺟﻮﺍﻥﻣﻨﻄﻘﻪﺭﺍﺩﻋﻮﺕ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺩﺧﺘﺮﯼ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﻨﺪ. ﻭﻗﺘﯽﺧﺪﻣﺘﮑﺎﺭﭘﯿﺮﻗﺼﺮﻣﺎﺟﺮﺍﺭﺍﺷﻨﯿﺪ ﺑﺸﺪﺕﻏﻤﮕﯿﻦﺷﺪ،ﭼﻮﻥﺩﺧﺘﺮﺍﻭﻣﺨﻔﯿﺎﻧﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﺩﺧﺘﺮﺵﮔﻔﺖﺍﻭﻫﻢﺑﻪﺁﻥﻣﻬﻤﺎﻧﯽﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻓﺖ. ﻣﺎﺩﺭﮔﻔﺖ:ﺗﻮ ﺷﺎﻧﺴﯽﻧﺪﺍﺭﯼ ﻧﻪﺛﺮﻭﺗﻤﻨﺪﯼ ﻭ ﻧﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺯﯾﺒﺎ. ﺩﺧﺘﺮﺟﻮﺍﺏﺩﺍﺩ:ﻣﯽﺩﺍﻧﻢﻫﺮﮔﺰﻣﺮﺍﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ،ﺍﻣﺎ ﻓﺮﺻﺘﯽﺍﺳﺖ ﮐﻪﺩﺳﺖ ﮐﻢ ﯾﮏ ﺑﺎﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺑﺒﯿﻨﻢ. ﺭﻭﺯﻣﻮﻋﻮﺩﻓﺮﺍﺭﺳﯿﺪ ﻭﺷﺎﻫﺰﺍﺩﻩﺑﻪ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﮔﻔﺖ:ﺑﻪ ﻫﺮ ﯾﮏ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﻧﻪ ﺍﯼ ﻣﯿﺪﻫﻢ، ﮐﺴﯽﮐﻪ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺩﺭﻋﺮﺽ ﺷﺶ ﻣﺎﻩ ﺯﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ ﮔﻞ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﺑﯿﺎﻭﺭﺩ… ﻣﻠﮑﻪ ﺁﯾﻨﺪﻩ ﭼﯿﻦ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ. ﺩﺧﺘﺮﭘﯿﺮﺯﻥﻫﻢﺩﺍﻧﻪﺭﺍﮔﺮﻓﺖﻭﺩﺭﮔﻠﺪﺍﻧﯽ ﮐﺎﺷﺖ. ﺳﻪﻣﺎﻩﮔﺬﺷﺖ ﻭﻫﯿﭻﮔﻠﯽ ﺳﺒﺰﻧﺸﺪ،ﺩﺧﺘﺮ ﺑﺎ ﺑﺎﻏﺒﺎﻧﺎﻥ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺭﺍﻩ ﮔﻠﮑﺎﺭﯼﺭﺍﺑﻪ ﺍﻭﺁﻣﻮﺧﺘﻨﺪ،ﺍﻣﺎﺑﯽ ﻧﺘﯿﺠﻪﺑﻮﺩ، ﮔﻠﯽ ﻧﺮﻭﯾﯿﺪ. ﺭﻭﺯﻣﻼﻗﺎﺕﻓﺮﺍﺭﺳﯿﺪ،ﺩﺧﺘﺮﺑﺎﮔﻠﺪﺍﻥﺧﺎﻟﯽ ﺍﺵﻣﻨﺘﻈﺮﻣﺎﻧﺪ ﻭﺩﯾﮕﺮﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﻫﺮﮐﺪﺍﻡ ﮔﻞ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽﺑﻪ ﺭﻧﮕﻬﺎ ﻭ ﺷﮑﻠﻬﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺩﺭ ﮔﻠﺪﺍﻥ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ _____________ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﻮﻋﻮﺩ ﻓﺮﺍ ﺭﺳﯿﺪ. ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﻩ ﻫﺮ ﮐﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﮔﻠﺪﺍﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﻗﺖ ﺑﺮﺭﺳﯽ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺍﻋﻼﻡ ﮐﺮﺩ ﺩﺧﺘﺮ ﺧﺪﻣﺘﮑﺎﺭ ﻫﻤﺴﺮ ﺁﯾﻨﺪﻩ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﻫﻤﻪ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﻩ ﮐﺴﯽ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﺮﺩﻩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮔﻠﺪﺍﻧﺶ ﻫﯿﭻ ﮔﻠﯽ ﺳﺒﺰ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﻩ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺩﺍﺩ:ﺍﯾﻦ ﺩﺧﺘﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﮔﻠﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺛﻤﺮ ﺭﺳﺎﻧﺪﻩ ﮐﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭ ﻫﻤﺴﺮﯼ ﺍﻣﭙﺮﺍﺗﻮﺭ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ“ :ﮔﻞ ﺻﺪﺍﻗﺖ” ﻫﻤﻪ ﺩﺍﻧﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﺩﻡ ﻋﻘﯿﻢ ﺑﻮﺩﻧﺪ،ﺍﻣﮑﺎﻥ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﮔﻠﯽ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺒﺰ ﺷﻮﺩ!
... بی تو مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم ، همه تن چشم شدم خیره به دنبال تو گشت مشوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم ، شدم آن عاشق دیوانه که بودمدر نهانخانه جانم گل یاد تو درخشید ، باغ صد خاطره خندیدعطر صد خاطره پیچید ، یادم آمد که شبی با هم از آنکوچه گذشتیم پر گشودیم و درآن خلوت دلخواسته گشتیم ، ساعتی بر لب آن جوی نشستیم تو همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت ، من همه محو تماشای نگاهت آسمان صاف و شب آرام ، بخت خندان و زمان رام خوشه ماه فرو ریخته در آب، شاخه ها دست بر آورده به مهتاب شب و صحرا و گل و سنگ ،همه دل داده به آواز شباهنگ یادم آید تو به من گفتی از این عشق حذر کن ، لحظه ای چند بر این آب نظر کن آب آیینه عشق گذران است، تو که امروز نگاهت به نگاهی نگران است باش فردا که دلت با دگراناست ، تا فراموش کنی چندی از این شهر سفر کنبا تو گفتم حذر از عشق ؟ندانم ، سفر از پیش تو ؟هرگز نتوانمروز اول که دل من به تمنای تو پر زد ، چون کبوتر لب بام تو نشستم تو به من سنگ زدی من نهرمیدم نه گسستم ، بازگفتم که تو صیادی و من آهوی دشتم تا به دام تو در افتم همه جا گشتم و گشتم ، حذر از عشق ندانمسفر از پیش تو هرگز نتوانم نتوانم ، اشکی از شاخه فرو ریخت مرغ شب ناله تلخی زد و بگریخت ، اشک در چشم تولرزیدماه بر عشق تو خندید ، یادم آید که دگر از تو جوابی نشنید م پای در دامن اندوه کشیدم ،نگسستم نرمیدمرفت در ظلمت غم آن شب وشبهای دگر هم ، نه گرفتی دگر از عاشق آزرده خبر هم نه کنی دیگر از آن کوچه گذر هم ، بی تو اما به چه حالی من از آن کوچه گذشتم