MIMO

ﺧﺮﻗﻪ ﭘﻮﺷﺎﻥ ﺟﻔﺎ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﻭﻓﺎ ﺩﻡ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ؟ ﺧﻮﺩ ﺳﺘﻢ ﮐﺎﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺭﺣﻢ ﺧﺪﺍ ﺩﻡ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ ﺭﻭ ﺳﯿﺎﻫﺎﻧﻨﺪ ﺍﯾﻦ ﺟﺎﻣﻪ ﺳﭙﯿﺪﺍﻥ ﺩﻏﻞ ﭼﻮﻥ ﻗﺰﺡ ﺭﻧﮕﯿﻦ ﻭ ﺍﺯ ﺭﻧﮓ ﻭ ﺭﯾﺎ ﺩﻡ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺷﺐ ﻣﺴﺖ ﻭ ﺧﻤﺎﺭﻧﺪ ﺍﺯ ﻣﯽ ﺍﻧﮕﻮﺭ ﺑﺎﻍ ﻧﺰﺩ ﻣﺎ ﺍﺯ ﻫﻮﻝ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺟﺰﺍ ﺩﻡ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ ﺟﺎﯼ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﮐﺎﺭﺷﺎﻥ ﺟﺮﻡ ﻭﮔﻨﺎﻩ ﻭ ﭘﺴﺘﯽ ﺍﺳﺖ ﭘﯿﺶ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﻋﺰﺍﯼ ﮐﺮﺑﻼ ﺩﻡ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ ﺍﯼ ﺑﺴﺎ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻣﺤﺸﺮ ﺧﺮﻗﻪ ﻫﺎﺷﺎﻥ ﺁﺗﺶ ﺍﺳﺖ ﻣﺎﻝ ﻣﺴﮑﯿﻦ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻭﻻ ﺩﻡ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ ﺷﻬﻮﺕ ﻭ ﺷﻬﻮﺕ ﭘﺮﺳﺘﯽ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺁﻣﺎﻟﺸﺎﻥ ﭘﯿﺶ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺍﺭﺯﺵ ﻧﻔﺲ ﺯﮐﺎ ﺩﻡ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ ﺩﺭ ﻋﻤﻞ ﻫﯿﭻ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺻﺤﺒﺖ ﭼﻪ ﻃﻮﻓﺎﻧﻬﺎ ﮐﻨﻨﺪ ﻣﻨﺒﺮﯼ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻗﺪﺭ ﻋﺒﺎ ﺩﻡ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ ﻣﺎ ﺍﻣﯿﺮﯾﻢ ﻭ ﺍﺳﯿﺮ ﺩﺳﺖ ﺍﯾﻦ ﻧﺎﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺑﯽ ﺣﯿﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺣﺠﺐ ﻭ ﺣﯿﺎ ﺩﻡ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ. "ﻣﻬﺪی آذری

" Doubt that the stars are fire, Doubt that the sun doth move his aides, Doubt truth to be a liar, But never doubt I love." :heart: :heart: :heart: :heart: :heart: :heart: :heart: :heart: :heart: :heart: :heart: :heart: :heart:

Hανє α уυмму ςαкє ∂αу













αη∂

ѕтяαωвєяяу ∂αу

:shy2:








тнєѕє нєαятѕ αяє ƒσя υ






i мιѕѕ υ ѕσ мυςн

тαкє ςαяє му ƒяιєη∂

:$



Sakura

:heart:

mimo

من پذیرفتم شکست خویش را

پندهای عقل دور اندیش را

من پذیرفتم که عشق افسانه است

این دل درد آشنا دیوانه است

می روم شاید فراموشت کنم

با فراموشی هم آغوشت کنم

می روم از رفتنم دل شاد باش

از عذاب دیدنم آزاد باش

گرچه تو تنهاتراز ما می روی

آرزو دارم ولی عاشق شوی

آرزو دارم بفهمی درد را

تلخی برخوردهای سرد را

ﺻﺒﺎ ﺑﻪ ﻟﻄﻒ ﺑﮕﻮ ﺁﻥ ﻏﺰﺍﻝ ﺭﻋﻨﺎ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺳﺮ ﺑﻪ ﮐﻮﻩ ﻭ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﺗﻮ ﺩﺍﺩﻩﺍﯼ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺷﮑﺮﻓﺮﻭﺵ ﮐﻪ ﻋﻤﺮﺵ ﺩﺭﺍﺯ ﺑﺎﺩ ﭼﺮﺍ ﺗﻔﻘﺪﯼ ﻧﮑﻨﺪ ﻃﻮﻃﯽ ﺷﮑﺮﺧﺎ ﺭﺍ ﻏﺮﻭﺭ ﺣﺴﻨﺖ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﻣﮕﺮ ﻧﺪﺍﺩ ﺍﯼ ﮔﻞ ﮐﻪ ﭘﺮﺳﺸﯽ ﻧﮑﻨﯽ ﻋﻨﺪﻟﯿﺐ ﺷﯿﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻠﻖ ﻭ ﻟﻄﻒ ﺗﻮﺍﻥ ﮐﺮﺩ ﺻﯿﺪ ﺍﻫﻞ ﻧﻈﺮ ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﻭ ﺩﺍﻡ ﻧﮕﯿﺮﻧﺪ ﻣﺮﻍ ﺩﺍﻧﺎ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﻧﻢ ﺍﺯ ﭼﻪ ﺳﺒﺐ ﺭﻧﮓ ﺁﺷﻨﺎﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺳﻬﯽ ﻗﺪﺍﻥ ﺳﯿﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﺎﻩ ﺳﯿﻤﺎ ﺭﺍ ﭼﻮ ﺑﺎ ﺣﺒﯿﺐ ﻧﺸﯿﻨﯽ ﻭ ﺑﺎﺩﻩ ﭘﯿﻤﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﺩﺍﺭ ﻣﺤﺒﺎﻥ ﺑﺎﺩﭘﯿﻤﺎ ﺭﺍ ﺟﺰ ﺍﯾﻦ ﻗﺪﺭ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﺩﺭ ﺟﻤﺎﻝ ﺗﻮ ﻋﯿﺐ ﮐﻪ ﻭﺿﻊ ﻣﻬﺮ ﻭ ﻭﻓﺎ ﻧﯿﺴﺖ ﺭﻭﯼ ﺯﯾﺒﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﻪ ﻋﺠﺐ ﮔﺮ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺣﺎﻓﻆ ﺳﺮﻭﺩ ﺯﻫﺮﻩ ﺑﻪ ﺭﻗﺺ ﺁﻭﺭﺩ ﻣﺴﯿﺤﺎ ﺭﺍ

ﺳﯿﻨﻪﺍﺯﺁﺗﺶﺩﻝﺩﺭﻏﻢﺟﺎﻧﺎﻧﻪﺑﺴﻮﺧﺖ ﺗﻨﻢﺍﺯﻭﺍﺳﻄﻪﺩﻭﺭﯼﺩﻟﺒﺮﺑﮕﺪﺍﺧﺖ ﺳﻮﺯ ﺩﻝ ﺑﯿﻦ ﮐﻪ ﺯ ﺑﺲ ﺁﺗﺶ ﺍﺷﮑﻢ ﺩﻝ ﺷﻤﻊ ﺁﺷﻨﺎﯾﯽﻧﻪﻏﺮﯾﺐﺍﺳﺖﮐﻪﺩﻟﺴﻮﺯﻣﻦﺍﺳﺖ ﺧﺮﻗﻪﺯﻫﺪﻣﺮﺍﺁﺏﺧﺮﺍﺑﺎﺕﺑﺒﺮﺩ ﭼﻮﻥﭘﯿﺎﻟﻪﺩﻟﻢﺍﺯﺗﻮﺑﻪﮐﻪﮐﺮﺩﻡﺑﺸﮑﺴﺖ ﻣﺎﺟﺮﺍﮐﻢﮐﻦﻭﺑﺎﺯﺁﮐﻪﻣﺮﺍﻣﺮﺩﻡﭼﺸﻢ ﺗﺮﮎ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﺑﮕﻮ ﺣﺎﻓﻆ ﻭ ﻣﯽ ﻧﻮﺵ ﺩﻣﯽ ﺁﺗﺸﯽﺑﻮﺩﺩﺭﺍﯾﻦﺧﺎﻧﻪﮐﻪﮐﺎﺷﺎﻧﻪﺑﺴﻮﺧﺖ ﺟﺎﻧﻢﺍﺯﺁﺗﺶﻣﻬﺮﺭﺥﺟﺎﻧﺎﻧﻪﺑﺴﻮﺧﺖ ﺩﻭﺵﺑﺮﻣﻦﺯﺳﺮﻣﻬﺮﭼﻮﭘﺮﻭﺍﻧﻪﺑﺴﻮﺧﺖ ﭼﻮﻥ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺧﻮﯾﺶ ﺑﺮﻓﺘﻢ ﺩﻝ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﺑﺴﻮﺧﺖ ﺧﺎﻧﻪﻋﻘﻞﻣﺮﺍﺁﺗﺶﻣﯿﺨﺎﻧﻪﺑﺴﻮﺧﺖ ﻫﻤﭽﻮ ﻻﻟﻪ ﺟﮕﺮﻡ ﺑﯽ ﻣﯽ ﻭ ﺧﻤﺨﺎﻧﻪ ﺑﺴﻮﺧﺖ ﺧﺮﻗﻪﺍﺯ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺷﮑﺮﺍﻧﻪ ﺑﺴﻮﺧﺖ ﮐﻪ ﻧﺨﻔﺘﯿﻢ ﺷﺐ ﻭ ﺷﻤﻊ ﺑﻪ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﺑﺴﻮﺧﺖ

Good morning

Free Image Hosting
Google Homepage
Names and Meanings

:shy2: :shy2:

ﺩﺧﺘﺮﯼ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﺭﻓﺖ ﻭﻟﯽ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﺎ ﻣﺎﺩﺭﺷﻮﻫﺮﺵ ﮐﻨﺎﺭ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﻭ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺟﺮﻭ ﺑﺤﺚ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ. ﻋﺎﻗﺒﺖ ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﺩﺧﺘﺮ ﻧﺰﺩ ﺩﺍﺭﻭﺳﺎﺯﯼ ﮐﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺻﻤﯿﻤﯽ ﭘﺪﺭﺵ ﺑﻮﺩ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺗﻘﺎﺿﺎ ﮐﺮﺩ ﺗﺎ ﺳﻤﯽ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﺪﻫﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﻣﺎﺩﺭ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﮑﺸﺪ! ﺩﺍﺭﻭﺳﺎﺯ ﮔﻔﺖ ﺍﮔﺮ ﺳﻢ ﺧﻄﺮﻧﺎﮐﯽ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﺪﻫﺪ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﻮﺩ،ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺷﮏ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺮﺩ،ﭘﺲ ﻣﻌﺠﻮﻧﯽ ﺑﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﻣﻘﺪﺍﺭﯼ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻏﺬﺍﯼ ﻣﺎﺩﺭ ﺷﻮﻫﺮ ﺑﺮﯾﺰﺩ ﺗﺎ ﺳﻢ ﻣﻌﺠﻮﻥ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺩﺭ ﺍﻭ ﺍﺛﺮ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﮑﺸﺪ ﻭ ﺗﻮﺻﯿﻪ ﮐﺮﺩ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﺪﺕ ﺑﺎ ﻣﺎﺩﺭ ﺷﻮﻫﺮ ﻣﺪﺍﺭﺍ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺷﮏ ﻧﮑﻨﺪ. ﺩﺧﺘﺮ ﻣﻌﺠﻮﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﻣﻘـﺪﺍﺭﯼ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻏـﺬﺍﯼ ﻣﺎﺩﺭ ﺷﻮﻫـﺮ ﻣﯽ ﺭﯾﺨﺖ ﻭ ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ. ﻫﻔﺘﻪ ﻫﺎ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﺑﺎ ﻣﻬﺮ ﻭ ﻣﺤﺒﺖ ﻋﺮﻭﺱ، ﺍﺧﻼﻕ ﻣﺎﺩﺭ ﺷﻮﻫﺮ ﻫﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﻭ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﺩﺧﺘﺮ ﻧﺰﺩ ﺩﺍﺭﻭﺳﺎﺯ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ:ﺁﻗﺎﯼ ﺩﮐﺘﺮ ﻋﺰﯾﺰ،ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺯ ﻣﺎﺩﺭ ﺷﻮﻫﺮﻡ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﻧﯿﺴﺘﻢ.ﺣﺎﻻ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﺩﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮐﻪ ﺑﻤﯿﺮﺩ،ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺩﺍﺭﻭﯼ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻫﯿﺪ ﺗﺎ ﺳﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺪﻧﺶ ﺧﺎﺭﺝ ﮐﻨﺪ. ﺩﺍﺭﻭﺳﺎﺯ ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﺯﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ:ﺩﺧﺘﺮﻡ،ﻧﮕﺮﺍﻥ ﻧﺒﺎﺵ.ﺁﻥ ﻣﻌﺠﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺩﺍﺩﻡ ﺳﻢ ﻧﺒﻮﺩ ﺑﻠﮑﻪ ﺳﻢ ﺩﺭ ﺫﻫﻦ ﺧﻮﺩ ﺗﻮ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺑﺎ ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺷﻮﻫﺮﺕ ﺍﺯ ﺑﯿﻦ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ.

صـبـ ورد ـاااحو

mimo

:sun: :sun: