ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺷﺐ ﻫﺎﯼ ﺑﯽ ﭘﺎﯾﺎﻥ،ﭼﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺑﺎﺭﺍﻥﮐﻪ ﺟﺎﯼ ﭘﺎﯼ ﺣﺴﺮﺕ ﺭﺍ ﺑﺸﻮﯾﺪ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺭﺍﻫﻢﻧﮕﺎﻩ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺭﻭ ﺑﻪ ﮐﻮﯾﺮ ﺁﺭﺯﻭﻫﺎﯾﻢﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﻏﻨﭽﻪ ﺍﯼ ﺩﺭ ﻗﻠﺐ ﺳﻨﮓ ﺍﯾﻦ ﮐﻮﯾﺮ ﺍﻧﮕﺎﺭﺭﻭﯾﯿﺪﻩ...ﺑﻪ ﺭﻧﮓ ﺁﺗﺸﯽ ﺳﻮﺯﺍﻥ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻫﺮﻡ ﻧﻔﺴﻬﺎﯾﺖ،ﺩﺭﯾﻎ ﺍﺯ ﻟﮑﻪ ﺍﯼ ﺍﺑﺮﯼ ﮐﻪ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍﺑﻪ ﺭﺳﻢ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﺑﺮ ﺩﺍﻣﻦ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﮎ ﺑﻨﺸﺎﻧﺪﻧﻪ ﻫﻤﺪﺭﺩﯼ،ﻧﻪ ﺩﻟﺴﻮﺯﯼ،ﻧﻪ ﺣﺘﯽ ﯾﺎﺩ ﺩﯾﺮﻭﺯﯼ...ﻫﻮﺍ ﺗﻠﺦ ﻭ ﻫﻮﺱ ﺷﯿﺮﯾﻦﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﺁﻧﻬﻤﻪ ﺷﺒﮕﺮﺩﯼ ﺩﯾﺮﯾﻦ،ﻣﯿﺎﻥ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎﯼ ﺳﺮﺩ ﭘﺎﯾﯿﺰﯼﺗﻮ ﺁﯾﺎ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﻣﺸﺐ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺍﺷﮏ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﯼ؟ﺑﺒﺎﺭﻭ ﺟﺎﻥ ﺩﺭﻭﻥ ﺷﺎﻫﺮﮒ ﻫﺎﯼ ﮐﻮﯾﺮﺁﺭﺯﻭﻫﺎﯾﻢ ﺗﻮ ﺟﺎﺭﯼ ﮐﻦﮐﻪ ﻣﻦ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﺮﺍﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺯ ﺍﺷﮏ ﺧﺎﻟﯽ ﻭ ﭘﺮﺍﺯ ﺩﺭﺩﻡﺑﺒﺎﺭ ﺍﻣﺸﺐ!ﻣﻦ ﺍﺯ ﺁﺳﺎﯾﺶ ﺍﯾﻦ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺑﯽ ﺗﻔﺎﻭﺕﺳﺨﺖ ﺩﻟﺴﺮﺩﻡ.ﺑﺒﺎﺭ ﺍﻣﺸﺐﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺁﺭﺯﻭﯼ ﭘﺎﮎ ﺍﯾﻦ ﺩﻓﺘﺮﮔﻞ ﺳﺮﺧﯽ ﺷﻮﺩ ﺭﻭﺯﯼ!ﻭﺩﯾﮕﺮ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺩﻧﯿﺎﻧﻪ ﻫﻤﺪﺭﺩﯼ،ﻧﻪ ﺩﻟﺴﻮﺯﯼ،ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﭼﯿﺰ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ!ﻭ ﺁﻥ ﺷﻌﺮﯼﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﺁﺭﺯﻭﻫﺎﯼ ﻟﻄﯿﻒ ﻭ ﭘﺎﮎ ﺩﯾﺮﻭﺯﯼ

ﺭﺳﯿﺪ ﻣﮋﺩﻩ ﮐﻪ ﺍﯾّﺎﻡ ﻏﻢ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪﻣﺎﻧﺪﭼﻨﺎﻥ ﻧﻤﺎﻧﺪ،ﭼﻨﯿﻦ ﻧﯿﺰ ﻫﻢ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢﻣﺎﻧﺪﻣﻦ ﺍﺭﭼﻪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﯾﺎﺭ ﺧﺎﮐﺴﺎﺭ ﺷﺪﻡﺭﻗﯿﺐ ﻧﯿﺰ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﺤﺘﺮﻡ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪﻣﺎﻧﺪﭼﻪ ﺟﺎﯼ ﺷﮑﺮ ﻭ ﺷﮑﺎﯾﺖ ﺯ ﻧﻘﺶﻧﯿﮏ ﻭ ﺑﺪ ﺍﺳﺖﭼﻮ ﺑﺮ ﺻﺤﯿﻔﻪ ﯼ ﻫﺴﺘﯽ ﺭﻗﻢﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪﺳﺮﻭﺩ ﻣﺠﻠﺲ ﺟﻤﺸﯿﺪ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩﮐﻪ ﺟﺎﻡ ﺑﺎﺩﻩ ﺑﯿﺎﻭﺭ ﮐﻪ ﺟﻢ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪﻣﺎﻧﺪ!ﻏﻨﯿﻤﺘﯽ ﺷﻤﺮ ﺍﯼ ﺷﻤﻊ!ﻭﺻﻞﭘﺮﻭﺍﻧﻪﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﺗﺎ ﺻﺒﺤﺪﻡ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪﻣﺎﻧﺪ...

ﺟﻤﻌﯿﺖﺯﯾﺎﺩﯼﺩﻭﺭﺣﻀﺮﺕﻋﻠﯽ)ﻉ(ﺣﻠﻘﻪﺯﺩﻩﺑﻮﺩﻧﺪ.ﻣﺮﺩﯼﻭﺍﺭﺩﻣﺴﺠﺪﺷﺪﻭﺩﺭﻓﺮﺻﺘﯽ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﭘﺮﺳﯿﺪ:ﯾﺎﻋﻠﯽ!ﺳﺆﺍﻟﯽﺩﺍﺭﻡ.ﻋﻠﻢﺑﻬﺘﺮﺍﺳﺖﯾﺎﺛﺮﻭﺕ؟ﻋﻠﯽ)ﻉ(ﺩﺭ ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ:ﻋﻠﻢﺑﻬﺘﺮﺍﺳﺖ؛ﺯﯾﺮﺍﻋﻠﻢﻣﯿﺮﺍﺙﺍﻧﺒﯿﺎﺳﺖﻭﻣﺎﻝﻭﺛﺮﻭﺕﻣﯿﺮﺍﺙﻗﺎﺭﻭﻥﻭﻓﺮﻋﻮﻥﻭﻫﺎﻣﺎﻥ ﻭ ﺷﺪﺍﺩ.ﻣﺮﺩﮐﻪﭘﺎﺳﺦﺳﺆﺍﻝﺧﻮﺩﺭﺍﮔﺮﻓﺘﻪﺑﻮﺩ،ﺳﮑﻮﺕﮐﺮﺩ.ﺩﺭﻫﻤﯿﻦﻫﻨﮕﺎﻡﻣﺮﺩﺩﯾﮕﺮﯼﻭﺍﺭﺩﻣﺴﺠﺪﺷﺪﻭﻫﻤﺎﻥﻃﻮﺭﮐﻪﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩﺑﻮﺩ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﭘﺮﺳﯿﺪ:-ﺍﺑﺎﺍﻟﺤﺴﻦ!ﺳﺆﺍﻟﯽ ﺩﺍﺭﻡ،ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﻢ ﺑﭙﺮﺳﻢ؟ﺍﻣﺎﻡﺩﺭﭘﺎﺳﺦﺁﻥﻣﺮﺩﮔﻔﺖ:ﺑﭙﺮﺱ!ﻣﺮﺩﮐﻪﺁﺧﺮﺟﻤﻌﯿﺖﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩﺑﻮﺩﭘﺮﺳﯿﺪ:ﻋﻠﻢﺑﻬﺘﺮﺍﺳﺖ ﯾﺎ ﺛﺮﻭﺕ؟ﻋﻠﯽﻓﺮﻣﻮﺩ:ﻋﻠﻢﺑﻬﺘﺮﺍﺳﺖ؛ﺯﯾﺮﺍﻋﻠﻢﺗﻮﺭﺍﺣﻔﻆﻣﯽﮐﻨﺪ،ﻭﻟﯽﻣﺎﻝﻭﺛﺮﻭﺕﺭﺍﺗﻮﻣﺠﺒﻮﺭﯼ ﺣﻔﻆ ﮐﻨﯽ.ﻧﻔﺮﺩﻭﻡ ﮐﻪ ﺍﺯ ﭘﺎﺳﺦﺳﺆﺍﻟﺶ ﻗﺎﻧﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ،ﻫﻤﺎﻥﺟﺎﮐﻪﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩﺑﻮﺩﻧﺸﺴﺖ.ﺩﺭﻫﻤﯿﻦﺣﺎﻝﺳﻮﻣﯿﻦﻧﻔﺮﻭﺍﺭﺩﺷﺪ،ﺍﻭﻧﯿﺰﻫﻤﺎﻥﺳﺆﺍﻝ ﺭﺍ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﮐﺮﺩ،ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﺩﺭ ﭘﺎﺳﺨﺶ ﻓﺮﻣﻮﺩ:ﻋﻠﻢﺑﻬﺘﺮﺍﺳﺖ؛ﺯﯾﺮﺍﺑﺮﺍﯼﺷﺨﺺﻋﺎﻟﻢﺩﻭﺳﺘﺎﻥﺑﺴﯿﺎﺭﯼﺍﺳﺖ،ﻭﻟﯽﺑﺮﺍﯼﺛﺮﻭﺗﻤﻨﺪﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺑﺴﯿﺎﺭ!ﻫﻨﻮﺯﺳﺨﻦﺍﻣﺎﻡﺑﻪﭘﺎﯾﺎﻥﻧﺮﺳﯿﺪﻩﺑﻮﺩﮐﻪﭼﻬﺎﺭﻣﯿﻦﻧﻔﺮﻭﺍﺭﺩﻣﺴﺠﺪﺷﺪ.ﺍﻭﺩﺭﺣﺎﻟﯽﮐﻪﮐﻨﺎﺭﺩﻭﺳﺘﺎﻧﺶﻣﯽﻧﺸﺴﺖ،ﻋﺼﺎﯼﺧﻮﺩﺭﺍ ﺟﻠﻮ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﭘﺮﺳﯿﺪ:-ﯾﺎ ﻋﻠﯽ!ﻋﻠﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﯾﺎ ﺛﺮﻭﺕ؟ﺣﻀﺮﺕ‌ﻋﻠﯽ ﺩﺭ ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ:ﻋﻠﻢﺑﻬﺘﺮﺍﺳﺖ؛ﺯﯾﺮﺍﺍﮔﺮﺍﺯﻣﺎﻝﺍﻧﻔﺎﻕﮐﻨﯽﮐﻢﻣﯽﺷﻮﺩ؛ﻭﻟﯽﺍﮔﺮﺍﺯﻋﻠﻢﺍﻧﻔﺎﻕﮐﻨﯽﻭﺁﻥﺭﺍﺑﻪﺩﯾﮕﺮﺍﻥﺑﯿﺎﻣﻮﺯﯼﺑﺮﺁﻥﺍﻓﺰﻭﺩﻩﻣﯽﺷﻮﺩ.ﻧﻮﺑﺖﭘﻨﺠﻤﯿﻦ ﻧﻔﺮﺑﻮﺩ.ﺍﻭﮐﻪ ﻣﺪﺗﯽﻗﺒﻞ ﻭﺍﺭﺩﻣﺴﺠﺪﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭﮐﻨﺎﺭ ﺳﺘﻮﻥ ﻣﺴﺠﺪ ﻣﻨﺘﻈﺮﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩﺑﻮﺩ،ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪﻥ ﺳﺨﻦ ﺍﻣﺎﻡ ﻫﻤﺎﻥﺳﺆﺍﻝ ﺭﺍ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﮐﺮﺩ.ﺣﻀﺮﺕﻋﻠﯽﺩﺭﭘﺎﺳﺦﺑﻪﺍﻭﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ:ﻋﻠﻢﺑﻬﺘﺮﺍﺳﺖ؛ﺯﯾﺮﺍﻣﺮﺩﻡﺷﺨﺺﭘﻮﻟﺪﺍﺭﻭﺛﺮﻭﺗﻤﻨﺪﺭﺍﺑﺨﯿﻞﻣﯽﺩﺍﻧﻨﺪ،ﻭﻟﯽﺍﺯﻋﺎﻟﻢﻭﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪ ﺑﻪ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﻭ ﻋﻈﻤﺖ ﯾﺎﺩ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ.ﺑﺎﻭﺭﻭﺩﺷﺸﻤﯿﻦﻧﻔﺮﺳﺮﻫﺎﺑﻪﻋﻘﺐﺑﺮﮔﺸﺖ،ﻣﺮﺩﻡﺑﺎﺗﻌﺠﺐﺍﻭﺭﺍﻧﮕﺎﻩ‌ﮐﺮﺩﻧﺪ.ﯾﮑﯽﺍﺯﻣﯿﺎﻥﺟﻤﻌﯿﺖﮔﻔﺖ:ﺣﺘﻤﺎًﺍﯾﻦﻫﻢﻣﯽﺧﻮﺍﻫﺪﺑﺪﺍﻧﺪﮐﻪﻋﻠﻢﺑﻬﺘﺮﺍﺳﺖﯾﺎﺛﺮﻭﺕ!ﮐﺴﺎﻧﯽﮐﻪﺻﺪﺍﯾﺶﺭﺍﺷﻨﯿﺪﻩﺑﻮﺩﻧﺪ،ﭘﻮﺯﺧﻨﺪﯼﺯﺩﻧﺪ.ﻣﺮﺩ،ﺁﺧﺮﺟﻤﻌﯿﺖﮐﻨﺎﺭﺩﻭﺳﺘﺎﻧﺶﻧﺸﺴﺖﻭﺑﺎﺻﺪﺍﯼﺑﻠﻨﺪﯼﺷﺮﻭﻉﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﮐﺮﺩ:ﯾﺎ ﻋﻠﯽ!ﻋﻠﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﯾﺎ ﺛﺮﻭﺕ؟ﺍﻣﺎﻡ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ:ﻋﻠﻢﺑﻬﺘﺮﺍﺳﺖ؛ﺯﯾﺮﺍﻣﻤﮑﻦﺍﺳﺖﻣﺎﻝﺭﺍﺩﺯﺩﺑﺒﺮﺩ،ﺍﻣﺎﺗﺮﺱﻭﻭﺣﺸﺘﯽﺍﺯﺩﺳﺘﺒﺮﺩﺑﻪﻋﻠﻢﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ.ﻣﺮﺩ ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪ.ﻫﻤﻬﻤﻪﺍﯼﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﻣﺮﺩﻡﺍﻓﺘﺎﺩ؛ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺍﺳﺖﺍﻣﺮﻭﺯ!ﭼﺮﺍﻫﻤﻪﯾﮏﺳﺆﺍﻝﺭﺍﻣﯽﭘﺮﺳﻨﺪ؟ﻧﮕﺎﻩﻣﺘﻌﺠﺐﻣﺮﺩﻡ ﮔﺎﻫﯽﺑﻪ ﺣﻀﺮﺕﻋﻠﯽ ﻭﮔﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺗﺎﺯﻩﻭﺍﺭﺩﻫﺎ ﺩﻭﺧﺘﻪ ﻣﯽﺷﺪ.ﺩﺭﻫﻤﯿﻦ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻫﻔﺘﻤﯿﻦ ﻧﻔﺮ ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﭘﯿﺶﺍﺯﺗﻤﺎﻡﺷﺪﻥﺳﺨﻨﺎﻥﺣﻀﺮﺕ‌ﻋﻠﯽﻭﺍﺭﺩﻣﺴﺠﺪﺷﺪﻩﺑﻮﺩﻭﺩﺭﻣﯿﺎﻥﺟﻤﻌﯿﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪﺑﻮﺩ،ﭘﺮﺳﯿﺪ:-ﯾﺎ ﺍﺑﺎﺍﻟﺤﺴﻦ!ﻋﻠﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﯾﺎ ﺛﺮﻭﺕ؟ﺍﻣﺎﻡ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ:ﻋﻠﻢﺑﻬﺘﺮﺍﺳﺖ؛ ﺯﯾﺮﺍﻣﺎﻝﺑﻪ ﻣﺮﻭﺭﺯﻣﺎﻥ ﮐﻬﻨﻪﻣﯽﺷﻮﺩ،ﺍﻣﺎﻋﻠﻢﻫﺮﭼﻪﺯﻣﺎﻥﺑﺮﺁﻥﺑﮕﺬﺭﺩ،ﭘﻮﺳﯿﺪﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ.ﺩﺭﻫﻤﯿﻦﻫﻨﮕﺎﻡﻫﺸﺘﻤﯿﻦﻧﻔﺮﻭﺍﺭﺩﺷﺪﻭﺳﺆﺍﻝﺩﻭﺳﺘﺎﻧﺶﺭﺍﭘﺮﺳﯿﺪﮐﻪﺍﻣﺎﻡﺩﺭﭘﺎﺳﺨﺶ ﻓﺮﻣﻮﺩ:ﻋﻠﻢﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ؛ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻣﺎﻝ ﻭ ﺛﺮﻭﺕ ﻓﻘﻂﻫﻨﮕﺎﻡﻣﺮﮒﺑﺎﺻﺎﺣﺒﺶﻣﯽﻣﺎﻧﺪ،ﻭﻟﯽﻋﻠﻢ،ﻫﻢﺩﺭﺍﯾﻦﺩﻧﯿﺎﻭﻫﻢﭘﺲﺍﺯﻣﺮﮒﻫﻤﺮﺍﻩﺍﻧﺴﺎﻥ می ماند
ﺳﮑﻮﺕ،ﻣﺠﻠﺲﺭﺍﻓ

ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻱ ﻣﻲ ﺷﻮﻱ ﻫﻢ ﺭﺍﺯ ﻭ ﻫﻢ ﺁﻭﺍﻱ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺳﺮﺍﻳﻲ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻠﻮﺕ ﺷﺒﻬﺎﻱ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻱ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭﻡ ﺗﺎ ﺍﺑﺪ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﻲ ﻭ ﻫﻤﺮﻩ ﺩﻝ ﻣﻲ ﺷﻮﻱ ﺩﺭ ﺷﺎﺩﻱ ﻭ ﻏﻤﻬﺎﻱ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻱ ﺑﻴﻦ ﻣﺎ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻤﻲ ﺁﻳﺪ ﻓﺮﺍﻍ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻱ ﻣﻲ ﺷﻮﻱ ﻳﺎﺩ ﺩﻝ ﺗﻨﻬﺎﻱ ﻣﻦ ﺁﻩ ﺍﻣﺎ ﺍﻣﺸﺐ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﺭﻓﺘﻢ ﻭﻟﻲ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﺻﺪﺍﻱ ﺷﻌﺮ ﺗﻮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺻﺪﺍﻱ ﭘﺎﻱ ﻣﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﻫﻨﻮﺯ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﻟﺒﺮﻳﺰ ﻭ ﭼﻪ ﺳﻮﺩ ﮐﻪ ﺧﻮﺩﺕ ﺭﻓﺘﻲ ﻭ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﻳﻦ ﺷﺐ ﻳﻠﺪﺍﻱ ﻣﻦ

ﺑﻪ ﭘﯿﺶ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﺗﺎﭼﺸﻢ ﯾﺎﺭﯼ ﻣﯿﻜﻨﺪﺩﺭﯾﺎﺳﺖ&ﭼﺮﺍﻍ ﺳﺎﺣﻞ ﺁﺳﻮﺩﮔﯿﻬﺎ ﺩﺭﺍﻓﻖﭘﯿﺪﺍﺳﺖ&ﻣﺮﺍ ﺁﻥ ﺩﻝ ﻛﻪ ﺑﺮﺩﺭﯾﺎ ﺯﻧﻢ ﻧﯿﺴﺖ&ﺯﭘﺎﺍﯾﻦ ﺑﻨﺪﺧﻮﻧﯿﻦ ﺑﺮﻛﻨﻢ ﻧﯿﺴت

ﺧﺮﻗﻪ ﭘﻮﺷﺎﻥ ﺟﻔﺎ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﻭﻓﺎ ﺩﻡ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ؟ ﺧﻮﺩ ﺳﺘﻢ ﮐﺎﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺭﺣﻢ ﺧﺪﺍ ﺩﻡ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ ﺭﻭ ﺳﯿﺎﻫﺎﻧﻨﺪ ﺍﯾﻦ ﺟﺎﻣﻪ ﺳﭙﯿﺪﺍﻥ ﺩﻏﻞ ﭼﻮﻥ ﻗﺰﺡ ﺭﻧﮕﯿﻦ ﻭ ﺍﺯ ﺭﻧﮓ ﻭ ﺭﯾﺎ ﺩﻡ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺷﺐ ﻣﺴﺖ ﻭ ﺧﻤﺎﺭﻧﺪ ﺍﺯ ﻣﯽ ﺍﻧﮕﻮﺭ ﺑﺎﻍ ﻧﺰﺩ ﻣﺎ ﺍﺯ ﻫﻮﻝ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺟﺰﺍ ﺩﻡ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ ﺟﺎﯼ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﮐﺎﺭﺷﺎﻥ ﺟﺮﻡ ﻭﮔﻨﺎﻩ ﻭ ﭘﺴﺘﯽ ﺍﺳﺖ ﭘﯿﺶ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﻋﺰﺍﯼ ﮐﺮﺑﻼ ﺩﻡ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ ﺍﯼ ﺑﺴﺎ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻣﺤﺸﺮ ﺧﺮﻗﻪ ﻫﺎﺷﺎﻥ ﺁﺗﺶ ﺍﺳﺖ ﻣﺎﻝ ﻣﺴﮑﯿﻦ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻭﻻ ﺩﻡ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ ﺷﻬﻮﺕ ﻭ ﺷﻬﻮﺕ ﭘﺮﺳﺘﯽ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺁﻣﺎﻟﺸﺎﻥ ﭘﯿﺶ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺍﺭﺯﺵ ﻧﻔﺲ ﺯﮐﺎ ﺩﻡ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ ﺩﺭ ﻋﻤﻞ ﻫﯿﭻ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺻﺤﺒﺖ ﭼﻪ ﻃﻮﻓﺎﻧﻬﺎ ﮐﻨﻨﺪ ﻣﻨﺒﺮﯼ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻗﺪﺭ ﻋﺒﺎ ﺩﻡ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ ﻣﺎ ﺍﻣﯿﺮﯾﻢ ﻭ ﺍﺳﯿﺮ ﺩﺳﺖ ﺍﯾﻦ ﻧﺎﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺑﯽ ﺣﯿﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺣﺠﺐ ﻭ ﺣﯿﺎ ﺩﻡ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ. "ﻣﻬﺪی آذری

ﺻﺒﺎ ﺑﻪ ﻟﻄﻒ ﺑﮕﻮ ﺁﻥ ﻏﺰﺍﻝ ﺭﻋﻨﺎ ﺭﺍﮐﻪ ﺳﺮ ﺑﻪ ﮐﻮﻩ ﻭ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥ ﺗﻮ ﺩﺍﺩﻩﺍﯼ ﻣﺎ ﺭﺍﺷﮑﺮﻓﺮﻭﺵ ﮐﻪ ﻋﻤﺮﺵ ﺩﺭﺍﺯ ﺑﺎﺩ ﭼﺮﺍﺗﻔﻘﺪﯼ ﻧﮑﻨﺪ ﻃﻮﻃﯽ ﺷﮑﺮﺧﺎ ﺭﺍ ﻏﺮﻭﺭﺣﺴﻨﺖ ﺍﺟﺎﺯﺕ ﻣﮕﺮ ﻧﺪﺍﺩ ﺍﯼ ﮔﻞ ﮐﻪ ﭘﺮﺳﺸﯽﻧﮑﻨﯽ ﻋﻨﺪﻟﯿﺐ ﺷﯿﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻠﻖ ﻭ ﻟﻄﻒ ﺗﻮﺍﻥﮐﺮﺩ ﺻﯿﺪ ﺍﻫﻞ ﻧﻈﺮ ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﻭ ﺩﺍﻡ ﻧﮕﯿﺮﻧﺪ ﻣﺮﻍﺩﺍﻧﺎ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﻧﻢ ﺍﺯ ﭼﻪ ﺳﺒﺐ ﺭﻧﮓ ﺁﺷﻨﺎﯾﯽﻧﯿﺴﺖ ﺳﻬﯽ ﻗﺪﺍﻥ ﺳﯿﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﺎﻩ ﺳﯿﻤﺎ ﺭﺍﭼﻮ ﺑﺎ ﺣﺒﯿﺐ ﻧﺸﯿﻨﯽ ﻭ ﺑﺎﺩﻩ ﭘﯿﻤﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﺩﺍﺭﻣﺤﺒﺎﻥ ﺑﺎﺩﭘﯿﻤﺎ ﺭﺍ ﺟﺰ ﺍﯾﻦ ﻗﺪﺭ ﻧﺘﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖﺩﺭ ﺟﻤﺎﻝ ﺗﻮ ﻋﯿﺐ ﮐﻪ ﻭﺿﻊ ﻣﻬﺮ ﻭ ﻭﻓﺎﻧﯿﺴﺖ ﺭﻭﯼ ﺯﯾﺒﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻧﻪ ﻋﺠﺐ ﮔﺮﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺣﺎﻓﻆ ﺳﺮﻭﺩ ﺯﻫﺮﻩ ﺑﻪ ﺭﻗﺺ ﺁﻭﺭﺩﻣﺴﯿﺤﺎ ﺭﺍ

ﺩﺧﺘﺮﯼ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﺭﻓﺖ ﻭﻟﯽ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﺎ ﻣﺎﺩﺭﺷﻮﻫﺮﺵ ﮐﻨﺎﺭ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﻭ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺟﺮﻭ ﺑﺤﺚ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ. ﻋﺎﻗﺒﺖ ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﺩﺧﺘﺮ ﻧﺰﺩ ﺩﺍﺭﻭﺳﺎﺯﯼ ﮐﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺻﻤﯿﻤﯽ ﭘﺪﺭﺵ ﺑﻮﺩ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺗﻘﺎﺿﺎ ﮐﺮﺩ ﺗﺎ ﺳﻤﯽ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﺪﻫﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﻣﺎﺩﺭ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﮑﺸﺪ! ﺩﺍﺭﻭﺳﺎﺯ ﮔﻔﺖ ﺍﮔﺮ ﺳﻢ ﺧﻄﺮﻧﺎﮐﯽ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﺪﻫﺪ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﻮﺩ،ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺷﮏ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﺮﺩ،ﭘﺲ ﻣﻌﺠﻮﻧﯽ ﺑﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﻣﻘﺪﺍﺭﯼ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻏﺬﺍﯼ ﻣﺎﺩﺭ ﺷﻮﻫﺮ ﺑﺮﯾﺰﺩ ﺗﺎ ﺳﻢ ﻣﻌﺠﻮﻥ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺩﺭ ﺍﻭ ﺍﺛﺮ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﮑﺸﺪ ﻭ ﺗﻮﺻﯿﻪ ﮐﺮﺩ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﺪﺕ ﺑﺎ ﻣﺎﺩﺭ ﺷﻮﻫﺮ ﻣﺪﺍﺭﺍ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺷﮏ ﻧﮑﻨﺪ. ﺩﺧﺘﺮ ﻣﻌﺠﻮﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﻣﻘـﺪﺍﺭﯼ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻏـﺬﺍﯼ ﻣﺎﺩﺭ ﺷﻮﻫـﺮ ﻣﯽ ﺭﯾﺨﺖ ﻭ ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ. ﻫﻔﺘﻪ ﻫﺎ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﺑﺎ ﻣﻬﺮ ﻭ ﻣﺤﺒﺖ ﻋﺮﻭﺱ، ﺍﺧﻼﻕ ﻣﺎﺩﺭ ﺷﻮﻫﺮ ﻫﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﻭ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﺩﺧﺘﺮ ﻧﺰﺩ ﺩﺍﺭﻭﺳﺎﺯ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ:ﺁﻗﺎﯼ ﺩﮐﺘﺮ ﻋﺰﯾﺰ،ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺯ ﻣﺎﺩﺭ ﺷﻮﻫﺮﻡ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﻧﯿﺴﺘﻢ.ﺣﺎﻻ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﺩﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮐﻪ ﺑﻤﯿﺮﺩ،ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺩﺍﺭﻭﯼ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻫﯿﺪ ﺗﺎ ﺳﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺪﻧﺶ ﺧﺎﺭﺝ ﮐﻨﺪ. ﺩﺍﺭﻭﺳﺎﺯ ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﺯﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ:ﺩﺧﺘﺮﻡ،ﻧﮕﺮﺍﻥ ﻧﺒﺎﺵ.ﺁﻥ ﻣﻌﺠﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺩﺍﺩﻡ ﺳﻢ ﻧﺒﻮﺩ ﺑﻠﮑﻪ ﺳﻢ ﺩﺭ ﺫﻫﻦ ﺧﻮﺩ ﺗﻮ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺑﺎ ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺷﻮﻫﺮﺕ ﺍﺯ ﺑﯿﻦ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ.

ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻡ ﺑﺮﻡ...ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻡ ﺑﺮﻡﻣﻦ ﺩﯾﮕﻪ ﻃﺎﻗﺖ ﻧﺪﺍﺭﻡﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻣﯽ ﺑﺮﻡﺳﺘﺎﺭﻩ ﻫﺎ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﻡﺍﺑﺮ ﻣﺴﺎﻓﺮﻡ ﻣﯿﺎﺩ ﻭ ﻫﻤﻪ ﻣﯽ ﺷﻦ ﻫﻤﺴﻔﺮﻡﻣﯽ ﺧﻮﺍﻡ ﺑﺮﻡ...ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻡ ﺑﺮﻡﻣﻦ ﺩﯾﮕﻪ ﻃﺎﻗﺖ ﻧﺪﺍﺭﻡﻣﺜﻞ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺍﺯ ﻗﻔﺲﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﺗﻮ ﭘﺮ ﻣﯽ ﺯﻧﻢﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻗﺸﻨﮕﯿﻬﺎ ﺑﻪ ﺁﺳﻮﻧﯽ ﺩﻝ ﻣﯽ ﮐﻨﻢﺑﺨﺎﻃﺮ ﺗﻮ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﻮﻧﺪﻡ ﻭ ﺧﻮﻧﺪﻡﻭﻟﯽ ﺑﺪﻭﻧﻪ ﺗﻮﻣﯽ ﺧﻮﺍﻡ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﺨﻮﻧﻢﻣﯽ ﺧﻮﺍﻡ ﺑﺮﻡ...ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻡ ﺑﺮﻡﻣﻦ ﺩﯾﮕﻪ ﻃﺎﻗﺖ ﻧﺪﺍﺭﻡﻣﻮﻧﺪﻥ ﻫﺮﮔﺰ...ﺧﺪﺍ ﺣﺎﻓﻆ****ﺩﯾﮕﻪ ﻃﺎﻗﺖ ﻧﺪﺍﺭﻡ****

‏ ﻣﺮﺩﯼ ﺑﻮﺩ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻣﺘﻤﻜﻦ ﻭ ﭘﻮﻟﺪﺍﺭ ﺭﻭﺯﯼ ﺑﻪ ﻛﺎﺭﮔﺮﺍﻧﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻛﺎﺭ ﺩﺭ ﺑﺎﻏﺶ ﻧﯿﺎﺯ ﺩﺍﺷﺖ. ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ ﭘﯿﺸﻜﺎﺭﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﺷﻬﺮ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﺗﺎ ﻛﺎﺭﮔﺮﺍﻧﯽ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﻛﺎﺭ ﺍﺟﯿﺮ ﻛﻨﺪ. ﭘﯿﺸﻜﺎﺭ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻫﻤﻪ ﯼ ﻛﺎﺭﮔﺮﺍﻥ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺩﺭ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺍﺟﯿﺮ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺑﺎﻍ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺷﺪﻧﺪ.ﻛﺎﺭﮔﺮﺍﻧﯽ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ،ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺭﺍ ﺷﻨﯿﺪﻧﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﯿﺰ ﺁﻣﺪﻧﺪ. ﺭﻭﺯ ﺑﻌﺪ ﻭ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺑﻌﺪ ﻧﯿﺰ ﺗﻌﺪﺍﺩﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﺟﻤﻊ ﻛﺎﺭﮔﺮﺍﻥ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﺷﺪﻧﺪ.ﮔﺮ ﭼﻪ ﺍﯾﻦ ﻛﺎﺭﮔﺮﺍﻥ ﺗﺎﺯﻩ،ﻏﺮﻭﺏ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺭﺳﯿﺪﻧﺪ،ﺍﻣﺎ ﻣﺮﺩ ﺛﺮﻭﺗﻤﻨﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﯿﺰ ﺍﺳﺘﺨﺪﺍﻡ ﻛﺮﺩ. ﺷﺒﺎﻧﮕﺎﻩ،ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﻛﻪ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﻓﺮﻭ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ،ﺍﻭ ﻫﻤﻪ ﯼ ﻛﺎﺭﮔﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﺩﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺳﺘﻤﺰﺩﯼ ﯾﻜﺴﺎﻥ ﺩﺍﺩ.ﺑﺪﯾﻬﯽ ﺍﺳﺖ ﺁﻧﺎﻧﯽ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺑﻮﺩﻧﺪ،ﺁﺯﺭﺩﻩ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺍﯾﻦ ﺑﯽ ﺍﻧﺼﺎﻓﯽ ﺍﺳﺖ.ﭼﻪ ﻣﯽ ﻛﻨﯿﺪ،ﺁﻗﺎ؟ﻣﺎ ﺍﺯ ﺻﺒﺢ ﻛﺎﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﯾﻢ ﻭ ﺍﯾﻨﺎﻥ ﻏﺮﻭﺏ ﺭﺳﯿﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﺩﻭ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﯿﺴﺖ ﻛﻪ ﻛﺎﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎ ﻫﻢ ﻛﻪ ﭼﻨﺪ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﭘﯿﺶ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻠﺤﻖ ﺷﺪﻧﺪ.ﺁﻥ ﻫﺎ ﻛﻪ ﺍﺻﻼً ﻛﺎﺭﯼ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. ﻣﺮﺩ ﺛﺮﻭﺗﻤﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ:ﺑﻪ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﻛﺎﺭﯼ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ.ﺁﯾﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻡ ﻛﻢ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﻛﺎﺭﮔﺮﺍﻥ ﯾﻜﺼﺪﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ:ﻧﻪ،ﺁﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻪ ﺍﯾﺪ،ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﻤﺰﺩ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﻣﺎ ﻧﯿﺰ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﯾﻦ،ﺍﻧﺼﺎﻑ ﻧﯿﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﯾﻨﺎﻧﯽ ﻛﻪ ﺩﯾﺮ ﺭﺳﯿﺪﻧﺪ ﻭ ﻛﺎﺭﯼ ﻧﻜﺮﺩﻧﺪ،ﻫﻤﺎﻥ ﺩﺳﺘﻤﺰﺩﯼ ﺭﺍ ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﯾﻢ. ﻣﺮﺩ ﺩﺍﺭﺍ ﮔﻔﺖ:ﻣﻦ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻡ ﺯﯾﺮﺍ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺩﺍﺭﻡ.ﻣﻦ ﺍﮔﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﻧﯿﺰ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﻡ، ﭼﯿﺰﯼ ﺍﺯ ﺩﺍﺭﺍﺋﯽ ﻣﻦ ﻛﻢ ﻧﻤﯿﺸﻮﺩ.ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﺳﺘﻐﻨﺎﯼ ﺧﻮﯾﺶ ﻣﯽ ﺑﺨﺸﻢ. ﺷﻤﺎ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﻧﺒﺎﺷﯿﺪ.ﺷﻤﺎ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﺗﻮﻗﻌﺘﺎﻥ ﻣﺰﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﯾﺪ ﭘﺲ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﻧﻜﻨﯿﺪ.ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﺯﺍﯼ ﻛﺎﺭﺷﺎﻥ ﻧﯿﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺳﺘﻤﺰﺩ ﻣﯽ ﺩﻫﻢ،ﺑﻠﻜﻪ ﻣﯽ ﺩﻫﻢ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﺍﺩﻥ ﻭ ﺑﺨﺸﯿﺪﻥ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺩﺍﺭﻡ.ﻣﻦ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺑﯽ ﻧﯿﺎﺯﯼ ﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﯽ ﺑﺨﺸﻢ. ﻣﺴﯿﺢ ﮔﻔﺖ:ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺳﺨﺖ ﻣﯽ ﻛﻮﺷﻨﺪ.ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎ ﺩﺭﺳﺖ ﺩﻡ ﻏﺮﻭﺏ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﻣﯽ ﺭﺳﻨﺪ.ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎ ﻫﻢ ﻭﻗﺘﯽ ﻛﺎﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ،ﭘﯿﺪﺍﯾﺸﺎﻥ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ.ﺍﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﯾﻜﺴﺎﻥ ﺯﯾﺮ ﭼﺘﺮ ﻟﻄﻒ ﻭ ﻣﺮﺣﻤﺖ ﺍﻟﻬﯽ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﻧﺪ. ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﯿﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺘﺤﻘﺎﻕ ﺑﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﻧﮕﺮﺩ،ﺑﻠﻜﻪ ﺩﺍﺭﺍﺋﯽ ﺧﻮﯾﺶ ﺭﺍ ﻣﯽ ﻧﮕﺮﺩ.ﺍﻭ ﺑﻪ ﻏﻨﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﻛﻨﺪ،ﻧﻪ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﻣﺎ.ﺍﺯ ﻏﻨﺎﯼ ﺫﺍﺕ ﺍﻟﻬﯽ،ﺟﺰ ﺑﻬﺸﺖ ﻧﻤﯽ ﺷﻜﻔﺪ. ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺍﯾﻨﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ.ﺑﻬﺸﺖ،ﻇﻬﻮﺭ ﺑﯽ ﻧﯿﺎﺯﯼ ﻭ ﻏﻨﺎﯼ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ.ﺩﻭﺯﺥ ﺭﺍ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺸﻜﻪ ﻣﻘﺪﺱ ﻫﺎ ﻭ ﺗﻨﮓ ﻧﻈﺮﻫﺎ ﺑﺮﭘﺎ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ.ﺯﯾﺮﺍ ﺍﯾﻨﺎﻥ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺑﺨﯿﻞ ﻭ ﺣﺴﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﻤﯿﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﺟﺰ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺸﻤﻮﻝ ﻟﻄﻒ ﺍﻟﻬﯽ ﺑﺒﯿﻨﻨﺪ

از دردي كه افتادست بر جانم چه ميداني؟
دلم تنها تورا دارد ولي با او نمي ماني
تمام سعي تو كتمان عشق بود در حالي
كه از چشمان مستت خوانده بودم راز پنهاني
فقط يك لحظه...آري با نگاهي اتفاق افتاد
چرا عاقل كند كاري كه باز آرد پشيماني؟

ﺗﺮﺍ ﻗﺴﻢ ﺑﺤﻘﯿﻘﺖ،ﺗﺮﺍ ﻗﺴﻢ ﺑﻮﻓﺎ ﺗﺮﺍ ﻗﺴﻢ ﺑﻤﺤﺒﺖ،ﺗﺮﺍ ﻗﺴﻢ ﺑﺼﻔﺎ ﺗﺮﺍ ﺑﻤﯿﻜﺪﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺗﺮﺍ ﺑﻤﺴﺘﯽ ﻣﯽ ﺗﺮﺍ ﺑﺰﻣﺰﻣﻪ ﯼ ﺟﻮﯾﺒﺎﺭ ﻭ ﻧﺎﻟﻪ ﻧﯽ ﺗﺮﺍ ﺑﭽﺸﻢ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﻛﻪ ﻣﺴﺘﯽ ﺁﻣﻮﺯﺩ ﺗﺮﺍ ﺑﺂﺗﺶ ﺁﻫﯽ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻤﺎﻥ ﺳﻮﺯﺩ ﺗﺮﺍ ﻗﺴﻢ ﺑﺪﻝ ﻭ ﺁﺭﺯﻭ،ﺑﺮﺳﻮﺍﯾﯽ ﺗﺮﺍ ﺑﺸﻌﻠﻪ ﻋﺸﻖ ﻭ ﺗﺮﺍ ﺑﺸﯿﺪﺍﯾﯽ ﺗﺮﺍ ﻗﺴﻢ ﺑﺤﺮﯾﻢ ﻣﻘﺪﺱ ﻣﺴﺘﯽ ﺗﺮﺍ ﺑﺸﻮﺭ ﺟﻮﺍﻧﯽ،ﺗﺮﺍ ﺑﺎﯾﻦ ﻫﺴﺘﯽ ﺗﺮﺍ ﺑﮕﺮﺩﺵ ﭼﺸﻤﯽ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺩﺍﺭﺩ ﺗﺮﺍ ﺑﺴﯿﻨﻪ ﺗﻨﮕﯽ ﻛﻪ ﺁﺭﺯﻭ ﺩﺍﺭﺩ ﺗﺮﺍ ﺑﻘﺼﻪ ﻟﯿﻼ ﻭ ﻏﺼﻪ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺗﺮﺍ ﺑﻪ ﻻﻟﻪ ﺻﺤﺮﺍ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪﺭ ﺧﻮﻥ ﺗﺮﺍ ﺑﻤﺮﯾﻢ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻭ ﺳﻮﺳﻦ ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺗﺮﺍ ﺑﺤﺴﺮﺕ ﻓﺮﻫﺎﺩ ﻭ ﻧﺎﻟﻪ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺗﺮﺍ ﺑﺸﻤﻊ ﺷﺐ ﺍﻓﺮﻭﺯ ﺟﻤﻊ ﺳﺮ ﻣﺴﺘﺎﻥ ﺗﺮﺍ ﺑﻘﻄﺮﻩ ﺍﺷﻚ ﭼﻜﯿﺪﻩ ﺩﺭ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﺗﺮﺍ ﻗﺴﻢ ﺑﻪ ﻏﻢ ﻋﺸﻖ ﻭ ﺁﺷﻨﺎﯾﯿﻬﺎ ﺩﻝ ﭼﻮ ﺷﯿﺸﻪ ﻣﻦ ﻣﺸﻜﻦ ﺍﺯ ﺟﺪﺍﯾﯿﻬﺎ

ﺭﻭﺯﯼ ﭘﺪﺭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﯼ ﺛﺮﻭﺗﻤﻨﺪ ﭘﺴﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺭﻭﺳﺘﺎﯾﯽ ﺑﺮﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﺪ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﻓﻘﯿﺮﭼﮕﻮﻧﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ.ﺁﻧﻬﺎ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯﯼ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺗﺼﻮﺭ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻓﻘﯿﺮﻧﺪ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪﻧﺪ. ﺩﺭ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ,ﭘﺪﺭ ﺍﺯ ﭘﺴﺮ ﭘﺮﺳﯿﺪ؟ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺳﻔﺮﯼ ﺑﻮﺩ. ﺑﺴﯿﺎﺭ ﭘﺮ ﺑﺎﺭ ﭘﺪﺭ ﺩﯾﺪﯼ ﻣﺮﺩﻡ ﻓﻘﯿﺮ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ؟ )ﺑﻠﻪ ﭘﺪﺭ( ﭘﺲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺳﻔﺮ ﭼﻪ ﻫﺎ ﺩﯾﺪﯼ ﻭ ﯾﺎﺩ ﮔﺮﻓﺘﯽ؟ ﺩﯾﺪﻡ ﻣﺎ ﯾﮏ ﺳﮓ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﭼﻬﺎﺭ ﺗﺎ, ﺍﺳﺘﺨﺮ ﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﺗﺎ ﻭﺳﻂ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺟﻮﯼ ﺧﺎﻧﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﻧﺘﻬﺎﯾﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﺗﮑﻪ ﺯﻣﯿﻨﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺩﺍﺭﯾﻢ؛ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺮﺗﻊ ﻫﺎﯾﯽ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﭼﺸﻢ ﮐﺎﺭ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺭﺩ. ﻣﺎ ﻣﺴﺘﺨﺪﻣﺎﻧﯽ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﮐﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ؛ ﻭﻟﯽ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ. ﻣﺎ ﺩﺭ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﻣﺎﻥ ﻓﺎﻧﻮﺱ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻭﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﺷﺐ ﺳﺘﺎﺭﻩﻫﺎ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﺍﯾﻮﺍﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ ﻣﺸﺮﻑ ﺑﻪ ﺣﯿﺎﻁ ﺟﻠﻮﯾﯽ ﺍﺳﺖ ﻭﺁﻧﻬﺎ ﺳﺮﺗﺎﺳﺮﺍﻓﻖ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﺯﺑﺎﻥ ﭘﺪﺭ ﺑﻨﺪ ﺁﻣﺪ. ﻣﺘﺸﮑﺮﻡ ﭘﺪﺭ ﮐﻪ ﻧﺸﺎﻧﻢ ﺩﺍﺩﯼ ﻣﺎ ﭼﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻓﻘﯿﺮﯾﻢ. ﺗﻌﺠﺐ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ!ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﻧﮕﺮﺍﻧﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻥ ﭼﻪ ﻧﺪﺍﺭﯾﻢ؛ﺍﺯ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻫﺎﻣﺎﻥ ﺷﺎﮐﺮ ﻣﯽ ﺑﻮﺩﯾﻢ.

ﺑﻪ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻫﺎﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ ﺗﺎﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﮐﻪﺳﺤﺮﻣﯿﺪﻣﺪ،ﺑﺮﺟﺎﺩﻩ ﻫﺎﯼ ﺷﺒﺖﺑﺘﺎﺑﻨﺪﺗﺎﻣﺴﯿﺮﺁﺭﺯﻭﻫﺎﯾﺖ ﺑﯽ ﻧﻮﺭﻧﻤﺎﻧﺪ

تو رفتی رد پایت در دلم ماند

شکوه خنده هایت در دلم ماند

دلم را با سحر خوش کرده بودم

غروب ماجرایت در دلم ماند

شریک دردهایم بودی اما

غم بی انتهایت در دلم ماند

هزار و یک شبم چون باد بگذشت

طنین قصه هایت در دلم ماند

سپردی سرنوشتم را به پاییز

بهار با صفایت در دلم ماند

علی رغم سکوت ساده من

سفر کردی صدایت در دلم ماند

و حالا مثل یک رویای برفی

تو رفتی رد پایت در دلم ماند

ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻝ ﭘﯿﺶ ﺩﺭ ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﮔﺮﻡ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﯽ ﺩﺭﺟﻨﻮﺏ ﻓﻠﻮﺭﯾﺪﺍ،ﭘﺴﺮ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﻟﺒﺎﺱﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺧﻨﺪﻩ ﮐﻨﺎﻥ ﺩﺍﺧﻞ ﺩﺭﯾﺎﭼﻪﺷﯿﺮﺟﻪ ﺭﻓﺖ.ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺍﺯ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﯽﮐﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺷﺎﺩﯼ ﮐﻮﺩﮐﺶ ﻟﺬﺕ ﻣﯽ ﺑﺮﺩ.ﻣﺎﺩﺭ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺗﻤﺴﺎﺣﯽ ﺭﺍ ﺩﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﯼﻓﺮﺯﻧﺪﺵ ﺷﻨﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ؛ﻣﺎﺩﺭ ﻭﺣﺸﺖ ﺯﺩﻩ ﺑﻪﻃﺮﻑ ﺩﺭﯾﺎﭼﻪ ﺩﻭﯾﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﭘﺴﺮﺵ ﺭﺍ ﺻﺪﺍﺯﺩ.ﭘﺴﺮ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﺪ،ﻭﻟﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﺩﯾﺮﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ.ﺗﻤﺴﺎﺡ ﺑﺎ ﯾﮏ ﭼﺮﺧﺶ ﭘﺎﻫﺎﯼ ﮐﻮﺩﮎ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖﺗﺎ ﺯﯾﺮ ﺁﺏ ﺑﮑﺸﺪ.ﻣﺎﺩﺭ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺭﺳﯿﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺭﻭﯼﺍﺳﮑﻠﻪ،ﺑﺎﺯﻭﯼ ﭘﺴﺮﺵ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ.ﺗﻤﺴﺎﺡ ﭘﺴﺮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻗﺪﺭﺕ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ؛ﻭﻟﯽﻋﺸﻖ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﻪ ﮐﻮﺩﮐﺶ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺯﯾﺎﺩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪﻧﻤﯽ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﺍﻭ ﺑﭽﻪ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﮐﻨﺪ.ﮐﺸﺎﻭﺭﺯﯼﮐﻪ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﻋﺒﻮﺭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺣﻮﺍﻟﯽ ﺑﻮﺩ،ﺻﺪﺍﯼﻓﺮﯾﺎﺩﻫﺎﯼ ﻣﺎﺩﺭ ﺭﺍ ﺷﻨﯿﺪ،ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﻭﯾﺪ ﻭﺑﺎ ﭼﻨﮕﮏ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺗﻤﺴﺎﺡ ﺯﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍﮐﺸﺖ.ﭘﺴﺮ ﺭﺍ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﺭﺳﺎﻧﺪﻧﺪ.ﺩﻭ ﻣﺎﻩﮔﺬﺷﺖ ﺗﺎ ﭘﺴﺮ ﺑﻬﺒﻮﺩﯼ ﻧﺴﺒﯽ ﺑﯿﺎﺑﺪ.ﭘﺎﻫﺎﯾﺶﺑﺎ ﺁﺭﻭﺍﺭﻩ ﻫﺎﯼ ﺗﻤﺴﺎﺡ ﺳﻮﺭﺍﺥ ﺳﻮﺭﺍﺥ ﺷﺪﻩﺑﻮﺩ ﻭ ﺭﻭﯼ ﺑﺎﺯﻭﻫﺎﯾﺶ ﺟﺎﯼ ﺯﺧﻢ ﻧﺎﺧﻦ ﻫﺎﯼﻣﺎﺩﺭﺵ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ.ﺧﺒﺮﻧﮕﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﻮﺩﮎ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﺍﺯﺍﻭ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺟﺎﯼ ﺯﺧﻢ ﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﺪ.ﭘﺴﺮ ﺷﻠﻮﺍﺭﺵ ﺭﺍ ﺑﺎﻻ ﺯﺩ ﻭ ﺑﺎ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯽ ﺯﺧﻢﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ،ﺳﭙﺲ ﺑﺎ ﻏﺮﻭﺭ ﺑﺎﺯﻭﻫﺎﯾﺶﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ:ﺍﯾﻦ ﺯﺧﻢ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖﺩﺍﺭﻡ؛ﺍﯾﻨﻬﺎ ﺧﺮﺍﺵ ﻫﺎﯼ ﻋﺸﻖ ﻣﺎﺩﺭﻡﻫﺴﺘﻨﺪ

hi yektayetanha hu r u?

ﻗﺼﻪ ﺍﺯﺣﻨﺠﺮﻩ ﺍﻳﺴﺖ ﻛﻪ ﮔﺮﻩ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻪ ﺑﻐﺾ/ﯾﮏ ﻃﺮﻑ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻫﺎ/ﯾﮏ ﻃﺮﻑ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻫﺎ/ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺁﻭﺍﺯﻫﺎ ﺣﺮﻑ ﺁﺧﺮ ﺯﯾﺒﺎﺳﺖ/ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺣﺮﻑﺗﻮ ﭼﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺗﮑﯿﻪ ﮐﻨﻢ/ﺣﺮﻑ ﻣﻦ ﺩﯾﺪﻥ ﭘﺮﻭﺍﺯ‎ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻓﺮﺩﺍﻫﺎﺳﺖ***********************‎**‎‎*‎‎*‎

بزن باران بهاری کن فضا را

بزن باران و تر کن قصه ها را

بزن باران که از عهد اساطیر

کسی خواب زمین را کرده تعبیر

بشارت داده این آغاز راه است

نباریدن دلیل یک گناه است

بزن باران به سقف دل که خون است

کمی آنسوتر از مرز جنون است

بزن باران که گویی در کویرم

به زنجیر سکوت خود اسیرم

بزن باران سکوتم را به هم زن

و فردا را به کام ما رقم زن

بزن باران به شعرم تا نمیرد

در آغوش طبیعت جان بگیرد

بزن باران،بزن بر پیکر شب

بر ایمانی که می سوزد در این تب

به روی شانه های خسته ی درد

به فصل واژه های تلخ این مرد

بزن باران یقین دارم صبوری

و شاید قاصدی از فصل نوری

بزن باران،بزن عاشق ترم کن

مرا تا بی نهایت باورم کن

ﺑﺮ ﺗﻦ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﻣﯽ ﭘﯿﭽﺪ ﺑﻪ ﻧﺎﺯ ﭼﺎﺩﺭ ﻧﯿﻠﻮﻓﺮﯼ ﺭﻧﮓ ﻏﺮﻭﺏ ﺗﮏ ﺩﺭﺧﺘﯽ ﺧﺸﮏ،ﺩﺭ ﭘﻬﻨﺎﯼ ﺩﺷﺖ ﺗﺸﻨﻪ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺗﻨﮓ ﻏﺮﻭﺏ ﺍﺯ ﮐﺒﻮﺩ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻫﺎ ﺭﻭﺷﻨﯽ ﻣﯽ ﮔﺮﯾﺰﺩ ﺟﺎﻧﺐ ﺁﻓﺎﻕ ﺩﻭﺭ ﺩﺭ ﺍﻓﻖ ﺑﺮ ﻻﻟﻪﯼ ﺳﺮﺥ ﺷﻔﻖ ﻣﯽ ﭼﮑﺪ ﺍﺯ ﺍﺑﺮﻫﺎ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻧﻮﺭ ﻣﯽ ﮔﺸﺎﯾﺪ ﺩﻭﺩ ﺷﺐ ﺁﻏﻮﺵ ﺧﻮﯾﺶ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﺍ ﺗﻨﮓ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﺩ ﺑﻪ ﺑﺮ ﺑﺎﺩ ﻭﺣﺸﯽ ﻣﯽ ﺩﻭﺩ ﺩﺭ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﺗﯿﺮﮔﯽ ﺳﺮ ﻣﯽ ﮐﺸﺪ ﺍﺯ ﺑﺎﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺑﺪ ﺑﻪ ﻻﻻﯼ ﺳﮑﻮﺕ ﺍﺧﺘﺮﺍﻥ ﻧﺠﻮﺍ ﮐﻨﺎﻥ ﺑﺮ ﺑﺎﻡ ﺷﺐ ﻧﺮﻡ ﻧﺮﻣﮏ ﺑﺎﺩﻩ ﯼﻣﻬﺘﺎﺏ ﺭﺍ ﻣﺎﻩ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ ﺩﺭﻭﻥ ﺟﺎﻡ ﺷﺐ ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐ ﺍﺑﺮﯼ ﺑﻪ ﭘﻬﻨﺎﯼ ﺳﭙﻬﺮ ﻣﯽ ﺭﺳﺪ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﻭ ﻣﯽ ﺗﺎﺯﺩ ﺑﻪ ﻣﺎﻩ ﺟﻐﺪ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﺩ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﮐﺎﺝ ﭘﯿﺮ ﺷﺎﻋﺮﯼ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺷﺎﻣﯽ ﺳﯿﺎﻩ ﺩﺭﺩﻝ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﺍﯾﻦ ﺷﺐ ﻫﺎﯼ ﺳﺮﺩ ﺍﯼ ﺍﻣﯿﺪ ﻧﺎ ﺍﻣﯿﺪﯼ ﻫﺎﯼ ﻣﻦ ﺑﺮﻕ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺗﻮ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻣﯽ ﺩﺭﺧﺸﺪ ﺑﺮ ﺭﺥ ﻓﺮﺩﺍﯼ ﻣﻦ .