ال‌ها دل طلب جام جم از ما می‌کرد وآن چه خود داشت ز بیگانه تمنا می‌کرد
گوهری کز صدف کُوْن و مکان بیرون است طلب از گمشدگانِ لبِ دریا می‌کرد
مشکل خویش برِ پیرِ مُغان بردم دوش کو به تایید نظر حل معما می‌کرد
دیدمش خرم و خندان، قدحِ باده به دست و اندر آن آینه صد گونه تماشا می‌کرد
گفتم: «این جام جهان بین به تو کِی داد حکیم؟» گفت: «آن روز که این گنبد مینا می‌کرد»
بی‌دلی، در همه احوال، خدا با او بود او نمی‌دیدش و از دور "خدایا" می‌کرد
این همه شعبده خویش که می‌کرد اینجا سامری پیش عصا و ید بیضا می‌کرد
گفت: «آن یار، کز او گشت سر دار بلند، جرمش این بود که اسرار هویدا می‌کرد»
فیض روح القدس ار باز مدد فرماید دیگران هم بکنند آن چه مسیحا می‌کرد
گفتمش «سلسله زلف بتان از پی چیست؟» گفت: «حافظ گله‌ای از دل شیدا می کرد

ﺧﺪﺍ،ﺍﯼ ﭼﺸﻤﻪ ﺍﻣﯿﺪ ﻫﺎ،ﺍﯼ ﭘﺎﯾﮕﺎﻩﺁﺭﺯﻭﻫﺎﯾﻢﺗﻮ ﺁﯾﺎ ﺳﯿﻨﻪ ﯼ ﺷﻮﻕ ﻭ ﺍﻣﯿﺪﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﮎ ﯾﺄﺱﻣﯽ ﺳﺎﯾﯽ؟ﺗﻮ ﺁﯾﺎ ﺷﺎﺧﻪ ﯼ ﺑﯽ ﺑﺮﮒ ﻋﻤﺮﻡ ﺭﺍ،ﺑﻪ ﺭﻭﯼﺷﻌﻠﻪ ﻫﺎﯼ ﻣﺮﮒ ﻣﯽ ﺳﻮﺯﯼ؟ﻭ ﺑﺎ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺧﺸﻢ ﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﺳﺎﯾﻪ ﻣﯽ ﺗﺎﺯﯼ؟ﺧﺪﺍ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﺰﻥ ﺭﻧﮓ ﺗﺒﺎﻫﯽ ﺭﺍ،ﺑﯿﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮ ﺑﺎﻣﻦ ﺑﺎﺵ.ﮐﻪ ﻣﻦ ﺭﺍ ﺟﺰ ﺗﻮ،ﺍﯼ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻫﺎﺍﺷﻨﺎﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖ.ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﻨﮕﺎﻡ،ﮐﺰ ﺍﯾﻦ ﺗﺎﺭ ﻭ ﭘﻮﺩ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﯼ ﻗﻠﺒﻢﺭﺧﺖ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﯽﺩﻟﻢ ﺗﺎﺭ ﺍﺳﺖ،ﭼﺸﻤﻢ ﺑﯽ ﻓﺮﻭﻍ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﺮﻫﺴﺘﯽ ﻭ ﻣﻦ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﻫﺴﺘﻢ.ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ،ﺑﺎ ﺷﻮﻕ ﺑﺎ ﻫﺴﺘﯽ.ﭼﻪ ﺷﺪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺳﻔﺮ ﮐﺮﺩﯼ؟ﭼﻪ ﺷﺪ ﺍﯾﻦ ﻭﺍﻫﻪ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﻗﻠﺒﻢ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﮐﺮﺩﯼ؟ﺑﯿﺎ ﺩﺭ ﻣﻦ ﺑﺴﻮﺯ ﺍﯼ ﺁﺗﺶ ﻫﺴﺘﯽﮐﻪ ﻫﺴﺘﯽ ﺳﺨﺖ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﺍﺳﺖ.ﺧﺪﺍ،ﺍﯼ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﻓﺮﯾﺎﺩ!ﺑﯿﺎ،ﻣﻦ ﺧﻮﺍﺳﺘﺎﺭ ﺷﻮﺭ ﻭ ﺷﺒﻬﺎﯾﻢﺑﯿﺎ ﻣﻦ ﺗﺸﻨﻪ ﺷﻮﻕ ﺳﺤﺮﻫﺎﯾﻢﺳﺤﺮﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﭼﺸﻢ ﺳﺨﺖ ﻣﯽ ﺟﻮﺷﯿﺪ ﻭﻗﻠﺒﻢ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﻭﺣﺸﯽ،ﺑﺎﻝ ﻭ ﭘﺮ ﻣﯽﺯﺩ.ﺳﺤﺮﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺷﻮﻕ ﺗﻮ،ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﻫﺴﺘﯽ،ﺍﺯﺍﯾﻦ ﺟﻮّ ﺟﺎﺩﻭﯾﯽ ﺟﺪﺍ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﮔﻞ ﻫﺎ ﺭﻫﺎ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻭ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻡ،ﺗﻮ ﺑﻮﺩﯼ ﺟﻠﻮﻩ ﻫﺎﯼ ﺷﺎﺩ

ﺑﯽ ﺗﻮ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺯﺩﻩ ﯼ ﺩﺷﺖ ﺟﻨﻮﻧﻢ ﺻﯿﺪ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻪ ﺩﺭﯾﺎﭼﻪ ﺧﻮﻧﻢ ﺗﻮ ﭼﺴﺎﻥ ﻣﯽ ﮔﺬﺭﯼ ﻏﺎﻓﻞ ﺍﺯ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺩﺭﻭﻧﻢ؟ ﺑﯽ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻛﻮﭼﻪ ﮔﺬﺭ ﻛﺮﺩﯼ ﻭ ﺭﻓﺘﯽ ﺑﯽ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺳﻔﺮ ﻛﺮﺩﯼ ﻭ ﺭﻓﺘﯽ ﻗﻄﺮﻩ ﺍﯼ ﺍﺷﻚ ﺩﺭﺧﺸﯿﺪ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺳﯿﺎﻫﻢ ﺗﺎ ﺧﻢ ﻛﻮﭼﻪ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺗﻮ ﻟﻐﺰﯾﺪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺗﻮ ﻧﺪﯾﺪﯼ،ﻧﮕﻬﺖ ﻫﯿﭻ ﻧﯿﻔﺘﺎﺩ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﯽ ﻛﻪ ﮔﺬﺷﺘﯽ ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺒﺴﺘﻢ ﺩﮔﺮ ﺍﺯ ﭘﺎﯼ ﻧﺸﺴﺘَﻢ ﮔﻮﯾﯿﺎ ﺯﻟﺰﻟﻪ ﺁﻣﺪ،ﮔﻮﯾﯿﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﻓﺮﻭ ﺭﯾﺨﺖ ﺳﺮ ﻣﻦ ﺑﯽ ﺗﻮ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺷﻬﺮ ﻏﺮﯾﺒﻢ ﺑﯽ ﺗﻮ ﻛﺲ ﻧﺸﻨﻮﺩ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺩﻝ ﺑﺸﻜﺴﺘﻪ ﺻﺪﺍﯾﯽ ﺑﺮ ﻧﺨﯿﺰﺩ ﺩﮔﺮ ﺍﺯ ﻣﺮﻏﻚ ﭘﺮ ﺑﺴﺘﻪ ﻧﻮﺍﯾﯽ ﺗﻮ ﻫﻤﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﺒﻮﺩﯼ ﺗﻮ ﻫﻤﻪ ﺷﻌﺮ ﻭ ﺳﺮﻭﺩﯼ ﭼﻪ ﮔﺮﯾﺰﯼ ﺯ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺯ ﻛﻮﯾﺖ ﻧﮕﺮﯾﺰﻡ ﮔﺮ ﺑﻤﯿﺮﻡ ﺯ ﻏﻢ ﺩﻝ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺴﺘﯿﺰﻡ ﻣﻦ ﻭ ﯾﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﺟﺪﺍﯾﯽ،ﻧﺘﻮﺍﻧﻢ،ﻧﺘﻮﺍﻧﻢ ﺑﯽ ﺗﻮ ﻣﻦ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﻤﺎﻧﻢ. "ﻫﻤﺎ ﻣﯿﺮ ﺍﻓﺸﺎﺭ"

ﮐﺴﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﻮﺑﺪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺘﺮﻭﮐﻪ ﻭﯾﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﮐﺴﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽ ﭘﺮﺳﺪ ﭼﺮﺍ ﺗﻨﻬﺎﯼ ﺗﻨﻬﺎﯾﻢ!!! ﻭﻣﻦ ﺷﻤﻊ ﻣﯽ ﺳﻮﺯﻡﻭﺩﯾﮕﺮ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﻣﺎﻧﺪ ﻭﻣﻦ ﮔﺮﯾﺎﻥ ﻭﻧﺎﻻﻧﻢ ﻭﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎﯼ ﺗﻨﻬﺎﯾﻢ!!! ﺩﺭﻭﻥ ﮐﻠﺒﻪ ﯼ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺧﻮﯾﺶ ﺍﻣﺎ ﮐﺴﯽ ﺣﺎﻝ ﻣﻦ ﻏﻤﮕﯿﻦ ﻧﻤﯽ ﭘﺮﺳﺪ!!! ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭﯾﺎﯼ ﭘﺮ ﺍﺷﮑﻢ ﮐﻪ ﺗﻮﻓﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺩﻝ ﺩﺍﺭﻡ ﺩﺭﻭﻥ ﺳﯿﻨﻪ ﯼ ﭘﺮﺟﻮﺵ ﺧﻮﯾﺶ ﺍﻣﺎ!!! ﮐﺴﯽ ﺣﺎﻝ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻤﯽ ﭘﺮﺳﺪ ﻭﻣﻦ ﭼﻮﻥ ﺗﮏ ﺩﺭﺧﺖ ﺯﺭﺩ ﭘﺎﯾﯿﺰﻡ!!! ﮐﻪﻫﺮ ﺩﻡ ﺑﺎ ﻧﺴﯿﻤﯽ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﺑﺮﮔﯽ ﺟﺪﺍ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻭﺩﯾﮕﺮ ﻫﯿﭽﯽ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﻣﺎﻧﺪ!!!

ﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺩﻝ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﺎﺵﺑﺎﺭﺍﻥ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﮔﻞ ﺑﺎﺭﯾﺪﻡﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺒﻮﺱ ﺭﻭﯼ ﻧﯿﻠﻮﻓﺮ ﺭﺍﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﺍﻭ ﺑﻮﺳﯿﺪﻡﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺷﻮ ﺩﻟﯽ ﺭﻭﺷﻦ ﮐﻦﻣﻦ ﻫﻤﭽﻮ ﮔﻞ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻫﺎ ﺗﺎﺑﯿﺪﻡﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺎﻍ ﺩﻟﭙﯿﭽﮏ ﺑﺎﺵﺑﺮ ﯾﺎﺳﻤﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﺗﻮ ﭘﯿﭽﯿﺪﻡﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﺩﺭﯾﺎ ﺷﻮﺩﺭﯾﺎ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻞ ﺩﯾﺪﻡﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﺎ ﻭ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺑﺎﺵﻣﺠﻨﻮﻥ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺯ ﺩﻭﺭﯾﺖ ﻧﺎﻟﯿﺪﻡﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﺷﮑﻮﻓﻪ ﮐﻦ ﺑﻪ ﻓﺼﻞ ﭘﺎﯾﯿﺰﮔﻞ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺳﺨﺖ ﺭﻭﯾﯿﺪﻡﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﺎ ﻭ ﺍﺯ ﻭﻓﺎﯾﺖ ﺑﮕﺬﺭﺍﺯ ﻟﺠﻪ ﯼ ﺑﯽ ﻭﻓﺎﯾﯿﺖ ﺭﻧﺠﯿﺪﻡﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺍﺕ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﮐﺎﻓﯿﺴﺖﻣﻌﻨﺎﯼ ﻟﻄﯿﻒ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ

ﺁﯼ ﺁﺩﻣﻬﺎ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺳﺎﺣﻞ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺷﺎﺩ ﻭﺧﻨﺪﺍﻧﯿﺪ!ﯾﮑﻨﻔﺮﺩﺭ ﺁﺏ ﺩﺍﺭﺩ ﻣﯽ ﺳﭙﺎﺭﺩ ﺟﺎﻥ.ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﯼ ﺩﺍﺋﻢ ﻣﯿﺰﻧﺪﺭﻭﯼ ﺍﯾﻦ ﺩﺭﯾﺎﯼ ﺗﻨﺪ ﻭ ﺗﯿﺮﻩ ﻭ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﮐﻪﻣﯽﺩﺍﻧﯿﺪ.ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﮐﻪ ﻣﺴﺖ ﻫﺴﺘﯿﺪ ﺍﺯ ﺧﯿﺎﻝ ﺩﺳﺖﯾﺎﺑﯿﺪﻥ ﺑﻪ ﺩﺷﻤﻦ،ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ ﺧﻮﺩ ﺑﯿﻬﻮﺩﻩ ﭘﻨﺪﺍﺭﯾﺪﮐﻪ ﮔﺮﻓﺘﺴﺘﯿﺪ ﺩﺳﺖ ﻧﺎﺗﻮﺍﻧﯽ ﺭﺍﺗﺎ ﺗﻮﺍﻧﺎﯾﯽّ ﺑﻬﺘﺮ ﺭﺍ ﭘﺪﯾﺪ ﺁﺭﯾﺪ،ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﮐﻪ ﺗﻨﮓ ﻣﯿﺒﻨﺪﯾﺪﺑﺮﮐﻤﺮﻫﺎﺗﺎﻥ ﮐﻤﺮﺑﻨﺪ،ﺩﺭ ﭼﻪ ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﻣﻦ؟ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺩﺭ ﺁﺏ ﺩﺍﺭﺩ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺑﯿﻬﻮﺩ ﺟﺎﻥﻗﺮﺑﺎﻥ!ﺁﯼ ﺁﺩﻣﻬﺎ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺳﺎﺣﻞ ﺑﺴﺎﻁ ﺩﻟﮕﺸﺎ ﺩﺍﺭﯾﺪ!ﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﻔﺮﻩ،ﺟﺎﻣﻪ ﺗﺎﻥ ﺑﺮ ﺗﻦ؛ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺩﺭ ﺁﺏ ﻣﯽﺧﻮﺍﻧﺪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ.ﻣﻮﺝ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﺴﺘﻪ ﻣﯽﮐﻮﺑﺪﺑﺎﺯ ﻣﯽﺩﺍﺭﺩ ﺩﻫﺎﻥ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺍﺯ ﻭﺣﺸﺖ ﺩﺭﯾﺪﻩﺳﺎﯾﻪﻫﺎﺗﺎﻥ ﺭﺍ ﺯ ﺭﺍﻩ ﺩﻭﺭ ﺩﯾﺪﻩﺁﺏ ﺭﺍ ﺑﻠﻌﯿﺪﻩ ﺩﺭﮔﻮﺩ ﮐﺒﻮﺩ ﻭ ﻫﺮ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﯿﺘﺎﺑﺶﺍﻓﺰﻭﻥﻣﯽﮐﻨﺪ ﺯﯾﻦ ﺁﺑﻬﺎ ﺑﯿﺮﻭﻥﮔﺎﻩ ﺳﺮ،ﮔﻪ ﭘﺎ.ﺁﯼ ﺁﺩﻣﻬﺎ!ﺍﻭ ﺯ ﺭﺍﻩ ﺩﻭﺭ ﺍﯾﻦ ﮐﻬﻨﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻣﯽﭘﺎﯾﺪ،ﻣﯽ ﺯﻧﺪ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﻭ ﺍﻣّﯿﺪ ﮐﻤﮏ ﺩﺍﺭﺩﺁﯼ ﺁﺩﻣﻬﺎ ﮐﻪ ﺭﻭﯼ ﺳﺎﺣﻞ ﺁﺭﺍﻡ ﺩﺭ ﮐﺎﺭﺗﻤﺎﺷﺎﯾﯿﺪ!ﻣﻮﺝ ﻣﯽﮐﻮﺑﺪ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﺳﺎﺣﻞ ﺧﺎﻣﻮﺵﭘﺨﺶ ﻣﯽﮔﺮﺩﺩ ﭼﻨﺎﻥ ﻣﺴﺘﯽ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩﺑﺲ ﻣﺪﻫﻮﺵﻣﯽ ﺭﻭﺩ ﻧﻌﺮﻩ ﺯﻧﺎﻥ،ﻭﯾﻦ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺎﺯ ﺍﺯ ﺩﻭﺭﻣﯽﺁﯾﺪ:"-ﺁﯼ ﺁﺩﻣﻬﺎ..."ﻭ ﺻﺪﺍﯼ ﺑﺎﺩ ﻫﺮ ﺩﻡ ﺩﻟﮕﺰﺍﺗﺮ،ﺩﺭ ﺻﺪﺍﯼ ﺑﺎﺩ ﺑﺎﻧﮓ ﺍﻭ ﺭﻫﺎﺗﺮﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﺁﺑﻬﺎﯼ ﺩﻭﺭ ﻭ ﻧﺰﺩﯾﮏﺑﺎﺯ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﺍﯾﻦ ﻧﺪﺍﻫﺎ:"-ﺁﯼ ﺁﺩﻣﻬﺎ..."ﻧﯿﻤﺎ ﯾﻮﺷﯿﺞ

ﺩﺭ ﺑﺎﻍ”ﺑﯽ ﺑﺮ ﮔﯽ”ﺯﺍﺩﻡ.. ﻭ ﺩﺭ ﺛﺮﻭﺕ ﻓﻘﺮ ﻏﻨﯽ ﮔﺸﺘﻢ… ﻭ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﻪ ﯼ ﺍﯾﻤﺎﻥ ﺳﯿﺮﺍﺏ ﺷﺪﻡ… ﻭ ﺩﺭ ﻫﻮﺍﯼ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ،ﺩﻡ ﺯﺩﻡ… ﻭ ﺩﺭ ﺁﺭﺯﻭﯼ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﺳﺮ ﺑﺮ ﺩﺍﺷﺘﻢ… ﻭ ﺩﺭ ﺑﺎﻻﯼ ﻏﺮﻭﺭ،ﻗﺎﻣﺖ ﮐﺸﯿﺪﻡ… ﻭ ﺍﺯ ﺩﺍﻧﺶ،ﻃﻌﺎﻣﻢ ﺩﺍﺩﻧﺪ… ﻭ ﺍﺯ ﺷﻌﺮ،ﺷﺮﺍﺑﻢ ﻧﻮﺷﺎﻧﺪﻧﺪ… ﻭ ﺍﺯ ﻣﻬﺮ،ﻧﻮﺍﺯﺷﻢ ﮐﺮﺩﻧﺪ… ﻭ”ﺣﻘﯿﻘﺖ”ﺩﯾﻨﻢ ﺷﺪ ﻭ ﺭﺍﻩِ ﺭﻓﺘﻨﻢ… ﻭ”ﺧﯿﺮ”ﺣﯿﺎﺗﻢ ﺷﺪ ﻭ ﮐﺎﺭِ ﻣﺎﻧﺪﻧﻢ… ﻭ”ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ”ﻋﺸﻘﻢ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﯼ ﺯﯾﺴﺘﻨﻢ

ﺳﻼﻣﺖ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ،ﺳﺮﻫﺎ ﺩﺭ ﮔﺮﯾﺒﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﻛﺴﯽ ﺳﺮﺑﺮﻧﯿﺎﺭﺩ ﻛﺮﺩ ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺘﻦ ﻭﺩﯾﺪﺍﺭﯾﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ. ﻧﮕﻪ ﺟﺰ ﭘﯿﺶ ﭘﺎﺭﺍ ﺩﯾﺪ ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ، ﻛﻪ ﺭﻩ ﺗﺎﺭﯾﻚ ﻭﻟﻐﺰﺍﻥ ﺍﺳﺖ. ﻭﮔﺮ ﺩﺳﺖ ﻣﺤﺒﺖ ﺳﻮﯼ ﻛﺲ ﯾﺎﺯﯼ، ﺑﻪ ﺍﻛﺮﺍﻩ ﺁﻭﺭﺩ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﺑﻐﻞ ﺑﯿﺮﻭﻥ؛ ﻛﻪ ﺳﺮﻣﺎ ﺳﺨﺖ ﺳﻮﺯﺍﻥ ﺍﺳﺖ. ﻧﻔﺲ ﻛﺰﮔﺮﻣﮕﺎﻩ ﺳﯿﻨﻪ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ ﺑﺮﻭﻥ،ﺍﺑﺮﯼ ﺷﻮﺩ ﺗﺎﺭﯾﻚ. ﭼﻮ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺍﯾﺴﺘﺪ ﺩﺭ ﭘﯿﺶ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ. ﻧﻔﯽ ﻛﺎﯾﻨﺴﺖ،ﭘﺲ ﺩﯾﮕﺮ ﭼﻪ ﺩﺍﺭﯼ ﭼﺸﻢ ﺯ ﭼﺸﻢ ﺩ.ﺳﺘﺎﻥ ﺩﻭﺭ ﯾﺎ ﻧﺰﺩﯾﻚ؟ ﻣﺴﯿﺤﺎﯼ ﺟﻮﺍﻧﻤﺮﺩ ﻣﻦ ﺍﯼ ﭘﯿﺮ ﭘﯿﺮﻫﻦ ﭼﺮﻛﯿﻦ! ﻫﻮﺍ ﺑﺲ ﻧﺎﺟﻮﺍﻧﻤﺮﺩﺍﻧﻪ ﺳﺮﺩ ﺍﺳﺖ....ﺁﯼ..... ﺩﻣﺖ ﮔﺮﻡ ﻭﺳﺮﺕ ﺧﻮﺵ ﺑﺎﺩ! ﺳﻼﻣﻢ ﺭﺍ ﺗﻮ ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻮﯼ،ﺩﺭ ﺑﮕﺸﺎﯼ! ﻣﻨﻢ ﻣﻦ ﻣﯿﻬﻤﺎﻥ ﻫﺮ ﺷﺒﺖ،ﻟﻮﻟﯽ ﻭَﺵ ﻣﻐﻤﻮﻡ. ﻣﻨﻢ ﻣﻦ ﺳﻨﮓ ﺗﯿﭙﺎ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﯼ ﺭﻧﺠﻮﺭ. ﻣﻨﻢ ﺩﺷﻨﺎﻡ ﭘﺴﺖ ﺁﻓﺮﯾﻨﺶ،ﻧﻐﻤﻪ ﻧﺎﺟﻮﺭ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﻣﻢ،ﻧﻪ ﺍﺯﺯﻧﮕﻢ،ﻫﻤﺎﻥ ﺑﯽ ﺭﻧﮓ ﺑﯽ ﺭﻧﮕﻢ. ﺑﯿﺎ ﺑﮕﺸﺎﯼ ﺩﺭ،ﺑﮕﺸﺎﯼ ﺩﻟﺘﻨﮕﻢ. ﺣﺮﯾﻔﺎ!ﻣﯿﺰﺑﺎﻧﺎ!ﻣﯿﻬﻤﺎﻥ ﺳﺎﻝ ﻭﻣﺎﻫﺖ ﭘﺸﺖ ﺩﺭ ﭼﻮﻥ ﻣﻮﺝ ﻣﯿﻠﺮﺯﺩ. ﺗﮕﺮﮔﯽ ﻧﯿﺴﺖ،ﻣﺮﮔﯽ ﻧﯿﺴﺖ. ﺻﺪﺍﯾﯽ ﮔﺮ ﺷﻨﯿﺪﯼ،ﺻﺤﺒﺖ ﺳﺮﻣﺎ ﻭﺩﻧﺪﺍﻥ ﺳﺖ. ﻣﻦ ﺍﻣﺸﺐ ﺁﻣﺪﺳﺘﻢ ﻭﺍﻡ ﺑﮕﺬﺍﺭﻡ. ﺣﺴﺎﺑﺖ ﺭﺍ ﻛﻨﺎﺭ ﺟﺎﻡ ﺑﮕﺬﺍﺭﻡ. ﭼﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﯽ ﻛﻪ ﺑﯿﮕﻪ ﺷﺪ،ﺳﺤﺮﺷﺪ، ﺑﺎﻣﺪﺍﺩﺁﻣﺪ؟ ﻓﺮﯾﺒﺖ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ،ﺑﺮﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﯾﻦ ﺳﺮﺧﯽ ﺑﻌﺪﺍﺯ ﺳﺤﺮﮔﻪ ﻧﯿﺴﺖ. ﺣﺮﯾﻔﺎ!ﮔﻮﺵ ﺳﺮﻣﺎ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺍﯾﻦ، ﯾﺎﺩﮔﺎﺭﺳﯿﻠﯽ ﺳﺮﺩ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺳﺖ. ﻭﻗﻨﺪﯾﻞ ﺳﭙﻬﺮ ﺗﻨﮓ ﻣﯿﺪﺍﻥ،ﻣﺮﺩﻩ ﯾﺎ ﺯﻧﺪﻩ، ﺑﻪ ﺗﺎﺑﻮﺕِ ﺳﺘﺒﺮﻇﻠﻤﺖ ﻧﻪ ﺗﻮﯼ ﻣﺮﮒ ﺍﻧﺪﻭﺩ، ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺳﺖ. ﺣﺮﯾﻔﺎ!ﺭﻭﭼﺮﺍﻍ ﺑﺎﺩﻩ ﺭﺍﺑﻔﺮﻭﺯ،ﺷﺐ ﺑﺎ ﺭﻭﺯ ﯾﻜﺴﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﺳﻼﻣﺖ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ. ﻫﻮﺍ ﺩﻟﮕﯿﺮ،ﺩﺭﻫﺎ ﺑﺴﺘﻪ،ﺳﺮﻫﺎ ﺩﺭﮔﺮﯾﺒﺎﻥ، ﺩﺳﺘﻬﺎ ﭘﻨﻬﺎﻥ؛ ﻧﻔﺴﻬﺎ ﺍﺑﺮ،ﺩﻟﻬﺎ ﺧﺴﺘﻪ ﻭﻏﻤﮕﯿﻦ، ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺍﺳﻜﻠﺘﻬﺎﯼ ﺑﻠﻮﺭ ﺁﺟﯿﻦ، ﺯﻣﯿﻦ ﺩﻟﻤﺮﺩﻩ،ﺳﻘﻒ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻛﻮﺗﺎﻩ، ﻏﺒﺎﺭ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﻣﻬﺮ ﻭﻣﺎﻩ، ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺳﺖ. "ﻣﻬﺪﯼ ﺍﺧﻮﺍﻥ ﺛﺎﻟﺚ"

ﻭ ﺗﻮ ﺍﯼ ﺁﻣﻮﺯﮔﺎﺭ ﺑﺰﺭﮒ ﺩﺭﺱ ﻫﺎﯼ ﺷﮕﻔﺖﻣﻦ!ﺍﯼ ﮐﻪ ﺩﺳﺖ ﮐﯿﻨﻪ ﺗﻮ ﺯ ﻣﺮﮒ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺣﺎﻝﻋﻄﺸﻢ ﺑﻪ ﻧﻮﺷﯿﺪﻥ ﺟﺮﺋﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺍﺯﭼﺸﻤﻪ ﯼ ﺟﺎﻭﯾﺪ ﺩﺭﻭﻥ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻋﺠﺎﯾﺒﺖ،ﺩﺭﭘﯿﻤﺎﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﺯﺭﯾﻦ ﮐﻠﻤﺎﺗﺖ ﻣﯽ ﺭﯾﺨﺘﯽ،ﻣﺮﺍﺑﯿﺘﺎﺏ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ–ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﮐﻮﯾﺮ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﭘﺮﻫﻮﻝ ﺗﻨﻬﺎ ﺭﻫﺎ ﮐﺮﺩ،ﺍﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺁﻣﻮﺧﺘﯽﻋﺸﻘﯽ ﻓﺮﺍﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﻓﺮﻭﺗﺮ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻧﯿﺰﻫﺴﺖ ﻭ ﺁﻥ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺍﺳﺖ،ﻭ ﺁﻥﺁﺳﻤﺎﻥ ﭘﺮ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻭ ﺯﯾﺒﺎﯼ»ﺍﺭﺍﺩﺕ«ﺍﺳﺖ،ﻭﺁﻥﺑﯿﺘﺎﺑﯽ ﭘﺮ ﻧﯿﺎﺯ ﻭ ﺩﺭﺩﻣﻨﺪ ﺩﻭ ﺭﻭﺡ ﺧﻮﯾﺸﺎﻭﻧﺪﺍﺳﺖ،ﺁﺷﻨﺎﯾﯽ ﺩﻭ ﺭﻭﺡ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﺩﺭ ﻏﺮﺑﺖ ﭘﺮﻫﺮﺍﺱ ﺅ ﺧﻔﻘﺎﻥ ﺁﻭﺭ ﺍﯾﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﺍﺳﺖ،ﮐﻪﻋﺎﻟﻤﯿﺎﻥ ﻫﻤﻪ ﻫﻤﺰﺑﺎﻧﺎﻥ ﻭ ﻫﻢ ﻭﻃﻨﺎﻥ ﻫﻤﻨﺪﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮﺍﻥ ﻫﻤﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪﺧﻮﯾﺸﻨﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺩﺍﻣﻦ ﺯﻣﯿﻦ،ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﯾﺶ ﻭ ﺩﺭﺳﺎﯾﻪ ﺯﻣﺎﻥ،ﭘﺪﺭ ﺧﻮﯾﺶ،ﮐﻪ ﺯﺍﺩﮔﺎﻥ ﺯﻣﯿﻦ ﻭﺯﻣﺎﻧﻪ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺳﺎﮐﻨﺎﻥ ﺧﺎﮎ ﻭ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﻥ ﭼﻬﺎﺭﻋﻨﺼﺮ ﺁﺏ ﻭ ﺑﺎﺩ ﻭ ﺧﺎﮎ ﻭ ﺁﺗﺶ ﻭﺁﺭﺍﻣﻨﺪ ﻭﺷﺎﺩﻧﺪ،ﺳﯿﺮﻧﺪ ﻭ ﺳﯿﺮﺍﺑﻨﺪ ﻭ ﺧﻮﺵ ﺍﻧﺪﻭﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺁﺳﻮﺩﻩ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ،ﮐﻪ ﮐﻠﻤﺎﺕ ﺩﻻﻻﻥ ﭼﺴﺖ ﻭ ﭼﺎﺑﮏﺁﻧﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﭘﺎﺩﻭ ﻫﺎﯼ ﻭﺭﺍﺝ ﻭ ﺳﺒﮏ ﻣﻐﺰﯼ ﮐﻪﻣﯿﺎﻥ ﺣﻔﺮﻩ ﻫﺎﯼ ﺗﻨﮓ ﻭ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﻭ ﺑﻮﻧﺎﮎﺩﻫﺎﻥ ﻫﺎ ﻭ ﺟﻮﯼ ﻫﺎﯼ ﻟﺠﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﻟﺰﺝ ﻭﭘﺮ ﭘﯿﭻ ﻭ ﺧﻢ ﮔﻮﺵ ﻫﺎ،ﻣﯿﺂﯾﻨﺪ ﻭ ﻣﯿﺮﻭﻧﺪ ﻭ ﻭﭼﻪ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺑﺮﻧﺪ؟ ﻭ ﺗﻮ ﺁﻣﻮﺧﺘﯽ ﮐﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﻭﺭﻭﺡ ﺧﻮﯾﺸﺎﻭﻧﺪ ﺭﺍ،ﺩﺭ ﻏﺮﺑﺖ ﺍﯾﻦ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭﺯﻣﯿﻦ ﺑﯿﺪﺭﺩ،ﺩﺭﺩﻣﻨﺪ ﻣﯽ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻧﯿﺎﺯﻣﻨﺪ ﺑﯿﺘﺎﺏﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﻣﯽ ﺳﺎﺯﺩ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺍﺳﺖ،ﻭﻣﻦ ﺩﺭ ﻧﮕﺎﻩ ﺗﻮ ﺍﯼ ﺧﻮﯾﺸﺎﻭﻧﺪ ﺑﺰﺭﮒ ﻣﻦ!ﺍﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺳﯿﻤﺎﯾﺖ ﻫﺮﺍﺱ ﻏﺮﺑﺖ ﭘﯿﺪﺍ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭﺍﺭﺗﻌﺎﺵ ﭘﺮ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺳﺨﻨﺖ ﺷﻮﻕ ﻓﺮﺍﺭﭘﺪﯾﺪﺍﺭ!ﺩﯾﺪﻡ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻧﯿﺰ ﺗﺒﻌﯿﺪﯼ ﺍﯾﻦ ﺯﻣﯿﻨﯽ ﻭﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﻣﻌﺼﻮﻡ ﺍﯾﻦ ﺯﻣﺎﻥﻭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺗﯿﻐﻪ ﯼ ﻣﺮﻣﻮﺯ ﻭ ﻧﺎ ﭘﯿﺪﺍﯼ ﻧﮕﺎﻩﺗﻮ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻋﻤﻖ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﭘﺮ ﻏﻮﻏﺎ ﯾﺖ،ﺁﻥ ﻣﻦﭘﻨﻬﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﻋﻤﻖ ﺧﻮﯾﺸﺘﻨﻢ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﻣﯽﮐﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﺶ ﻗﺼﻪ ﻫﺎﯼ ﺁﺷﻨﺎﯾﯽ ﻣﯽﺳﺮﻭﺩ،ﺧﻮﺍﻧﺪﻡ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻧﯿﺰ»ﺍﯼ ﺩﺭ ﻭﻃﻦﺧﻮﯾﺶ ﻏﺮﯾﺐ، «ﻫﻤﻮﻃﻦ ﻣﻨﯽ ﻭ ﻣﺎ ﺳﺎﮐﻨﺎﻥﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﺩﯾﮕﺮﯾﻢ ﻭ ﺑﯿﻬﻮﺩﻩ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﯾﻢ ﻭﻫﻤﭽﻮﻥ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﻧﺎﺗﻮﺍﻧﯽ،ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪﻋﺪﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﯾﺮ ﺍﯾﻦ ﺳﻘﻒ ﺳﺎﺩﻩ ﯼ ﺑﺴﯿﺎﺭﻧﻘﺶ ﺍﻓﮑﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ،ﭼﻬﺮﻩ ﯼ ﺁﺷﻨﺎﯼ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭﺍﻧﺒﻮﻩ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﻫﺎﯼ ﺭﺍﺣﺖ ﻭ ﺑﯽ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏﺧﻼﯾﻖ،ﺑﺎﺯ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ ﻭ ﻣﺤﺘﺎﺝ ﺗﻮ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺑﻮﯼﺧﻮﺵ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻣﺸﺎﻡ»ﺑﻮﺩﻧﻢ«ﺭﺍ ﭘﺮﮐﺮﺩ ﻭ ﻫﻮﺍﯼ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻓﻀﺎﯼ ﺧﺎﻟﯽﺟﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺳﺮﺷﺎﺭ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺗﻮﺁﺭﺍﻡ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﺩﺭ»ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺑﻮﺩﻥ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺍﯾﻦﻏﺮﺑﺖ«ﺁﺳﻮﺩﻡ ﻭ ﺷﮑﯿﺒﺎﺋﯿﻢ ﺩﺭ ﺯﯾﺮ ﺻﺨﺮﻩ ﯼﺑﯿﺮﺣﻢ ﻭ ﺳﻨﮕﯿﻦ»ﺯﯾﺴﺘﻦ– «ﮐﻪ ﺑﺮ ﺳﯿﻨﻪ ﺍﻡﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ،ﺑﻪ ﻧﯿﺮﻭﯼ ﺁﮔﺎﻫﯽ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭﺗﻮ ﺩﺭ ﺯﯾﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﺳﻘﻒ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﻭ ﺑﯿﺪﺭﺩﯼ ﮐﻪ ﺑﺮﺳﺮﻡ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ،ﻧﯿﺮﻭ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺩﻡ ﺯﺩﻥ ﺭﺍﻭ ﺑﻮﺩﻥ ﺭﺍ ﻭ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ ﺭﺍ ﻭ ﻏﺮﺑﺖ ﺭﺍ ﻭﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺩﺭﺩﻧﺎﮎ ﺩﺭ ﺍﻧﺒﻮﻩ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﺭﺍ ﻭ ﺳﮑﻮﺕﺭﻧﺞ ﺁﻭﺭ ﺩﺭ ﺑﺤﺒﻮﺣﻪ ﯼ ﻫﯿﺎﻫﻮ ﺭﺍ ﻭ ﺑﯿﮑﺴﯽﻫﺮﺍﺱ ﺁﻭﺭ ﺩﺭ ﺍﺯ

I am the infamous lover in this town
My eyes, evil seeds have never sown.
Be kind and work hard and live happily
Disbelievers in our creed are hurtanddown.
I asked the Master of the tavern to show me salvation
Asked for a cup, said keeping secrets alone.
Why should my heart watch the gardens of this world?
With my pupils picking the flowers that are shown.
Revering wine, I washed away my own image
Selfishness cannot be when the self-image is unknown.
It’s Your lock of hair that keeps me firm on the ground
Without the pull of love, everything would drown.
Let us turn away towards the tavern, from hence
Upon the deedless words of preachers one must frown.
From the Beloved learn to love what is good
Good company happens to be the ultimate crown.
Hafiz kisses only the bearer and the cup
Keep away from the hypocrite wolf in sheepish gown.
منـم کـه شهره شهرم به عشقورزیدن
مـنـم کـه دیده نیالودم بـه بد دیدن
وفا کنیم و ملامت کـشیم و خوشباشیم
کـه در طریقـت ما کافریست رنـجیدن
بـه پیر میکده گفتم که چیستراه نجات
بخواسـت جام می و گفت عیب پوشیدن
مراد دل ز تـماشای باغ عالـم چیسـت
بـه دست مردم چشم از رخ توگل چیدن
به می پرستی از آن نقش خودزدم بر آب
کـه تا خراب کنم نقـش خود پرسـتیدن
بـه رحـمـت سر زلـف تو واثقم ور نه
کشش چو نبود از آن سو چه سود کوشیدن
عـنان به میکده خواهیم تافت زین مجلس
کـه وعظ بی عملان واجب استنشنیدن
ز خـط یار بیاموز مـهر با رخ خوب
کـه گرد عارض خوبان خوش است گردیدن
مـبوس جز لب ساقی و جام میحافـظ
کـه دست زهدفروشان خطاست بوسیدن

ﻗﺼﻪ ﺍﺯﺣﻨﺠﺮﻩ ﺍﻳﺴﺖ ﻛﻪ ﮔﺮﻩ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻪ ﺑﻐﺾ/ﯾﮏ ﻃﺮﻑ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻫﺎ/ﯾﮏ ﻃﺮﻑ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻫﺎ/ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺁﻭﺍﺯﻫﺎ ﺣﺮﻑ ﺁﺧﺮ ﺯﯾﺒﺎﺳﺖ/ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺣﺮﻑ ﺗﻮ ﭼﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺗﮑﯿﻪ ﮐﻨﻢ/ﺣﺮﻑ ﻣﻦ ﺩﯾﺪﻥ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻓﺮﺩﺍﻫﺎﺳﺖ *

گریز
از هم گريختيم
و آن نازنين پياله دلخواه را، دريغ
بر خاك ريختيم!
جان من و تو تشنه پيوند مهر بود،
دردا كه جان تشنه خود را گداختيم!
بس دردناك بود جدائي ميان ما،
از هم جدا شديم و بدين درد ساختيم
ديدار ما كه آن همه شوق و اميد داشت،
اينك نگاه كن كه سراسر ملال گشت،
و آن عشق نازنين كه ميان من و تو بود،دردا كه چون جواني ما پايمال گشت!
با آن همه نياز كه من داشتم به تو،
پرهيز عاشقانه من ناگريز بود.
من بارها به سوي تو آمدم، ولي
هر بار دير بود!
اينك من و توايم دو تنهاي بي نصيب،
هر يك جدا گرفته ره سرنوشت خويش.
سرگشته در كشاكش طوفان روزگار،
گم كرده همچو آدم و حوا بهشت خويش!

*پرﻭﺍﻧﻪ* ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ،ﺍﯼ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﻭ ﻧﺎﻛﺎﻣﯽ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﯾﺎﺩﮔﺎﺭ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺯﻣﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﺷﻌﻠﻪ ﻣﯽ ﺳﻮﺯﺩ ﭘﺮﺕ ﭘﺮﻭﺍ ﻧﺪﺍﺭﯼ ﭘﺮﻭﺍﯼ ﺟﺎﻥ ﺩﺭ ﺣﺴﺮﺕ ﻓﺮﺩﺍ ﻧﺪﺍﺭﯼ ﺳﻮﺩﺍ ﻣﻜﻦ ﺟﺎﻥ ﺩﺭ ﺑﻬﺎﯼ ﺁﺷﻨﺎﯾﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺁﺷﻨﺎﯾﯽ ﻫﺎ ﺑﻬﺎﯾﯽ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ،ﺍﯾﻦ ﺩﻟﻬﺎ ﺩﮔﺮ ﺩﺭﺩ ﺁﺷﻨﺎ ﻧﯿﺴﺖ ﺩﺭ ﺑﺰﻡ ﻣﺴﺘﺎﻥ ﻫﻢ،ﺩﮔﺮ ﺩﺭﺩ ﺁﺷﻨﺎ ﻧﯿﺴﺖ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ،ﺩﯾﮕﺮ ﺑﺎﺩﻩ ﻫﺎ ﻣﺴﺘﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺟﺰ ﺍﺷﻚ ﺣﺴﺮﺕ،ﺳﺎﻏﺮ ﻫﺴﺘﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﭘﺮﻭﺍ ﻛﻦ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ،ﻛﻪ ﻣﯽ ﺳﻮﺯﺩ ﭘﺮﺕ ﺭﺍ ﯾﻜﺪﻡ ﻧﺴﯿﻤﯽ ﻣﯽ ﺑﺮﺩ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮﺕ ﺭﺍ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ،ﺁﻥ ﺷﻤﻊ ﺍﻣﯿﺪ ﺷﺎﻡ ﺗﺎﺭﺕ ﺁﺧﺮ ﺳﺤﺮ ﮔﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺷﻤﻊ ﻣﺰﺍﺭﺕ ﻫﻤﺎ ﻣﯿﺮ ﺍﻓﺸﺎﺭ

ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﺩﻟﺘﻨﮓ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺗﻨﮓ ﺑﻠﻮﺭﻡﺑﺎ ﮐﻮﻩ ﻏﻤﺖ ﺳﻨﮓ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺳﻨﮓ ﺻﺒﻮﺭﻡﺍﻧﺪﻭﻩ ﻣﻦ ﺍﻧﺒﻮﻩ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺩﺍﻣﻦ ﺍﻟﻮﻧﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﺩﻟﺘﻨﮓ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺗﻨﮓ ﺑﻠﻮﺭﻡﺑﺎ ﮐﻮﻩ ﻏﻤﺖ ﺳﻨﮓ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺳﻨﮓ ﺻﺒﻮﺭﻡﺍﻧﺪﻭﻩ ﻣﻦ ﺍﻧﺒﻮﻩ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺩﺍﻣﻦ ﺍﻟﻮﻧﺪﺑﺸﮑﻮﻩ ﺗﺮ ﺍﺯ ﮐﻮﻩ ﺩﻣﺎﻭﻧﺪ ﻏﺮﻭﺭﻡﯾﮏ ﻋﻤﺮ ﭘﺮﯾﺸﺎﻧﯽ ﺩﻝ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﯾﯽ ﺍﺳﺖﺗﻨﻬﺎ ﺳﺮ ﻣﻮﯾﯽ ﺯ ﺳﺮ ﻣﻮﯼ ﺗﻮ ﺩﻭﺭﻡﺍﯼ ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﺷﻮﻕ ﺗﻮ ﮔﺬﺭ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺍﺯﺧﻮﯾﺶﺗﻮ ﻗﺎﻑ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻦ ﻭ ﻣﻦ ﻋﯿﻦ ﻋﺒﻮﺭﻡﺑﮕﺬﺍﺭ ﺑﻪ ﺑﺎﻻﯼ ﺑﻠﻨﺪ ﺗﻮ ﺑﺒﺎﻟﻢﮐﺰ ﺗﯿﺮﻩ ﯼ ﻧﯿﻠﻮﻓﺮﻡ ﻭ ﺗﺸﻨﻪ ﯼ ﻧﻮﺭ

ا
خدا و کودک
کودکی که آماده تولد بود نزد خدا رفت و از او پرسید:
می گویند فردا شما مرا به زمین میفرستید، اما من به این کوچکی وبدون هیچ کمکی چگونه می توانم برای زندگی به آنجا بروم؟
خداوند پاسخ داد: در میان تعداد بسیاری از فرشتگان،من یکی را برای تو در نظر گرفته ام، او از تو نگهداری خواهد کرد
اما کودک هنوزاطمینان نداشت که می خواهد برود یا نه،گفت : اما اینجا در بهشت، من هیچ کاری جز خندیدن وآواز خواندن ندارم و این ها برای شادی من کافی هستند.
خداوند لبخند زد: فرشته تو برایتآواز خواهد خواند و هر روز به تو لبخندخواهد زد تو عشق او را احساس خواهی کرد و شاد خواهی بود
کودک ادامه داد: من چگونه می توانم بفهمم مردم چه میگویند وقتی زبان آنها را نمی دانم؟...
خداوند او را نوازش کرد و گفت: فرشتهّ تو، زیباترین و شیرینترین واژه هایی را که ممکن است بشنوی در گوش تو زمزمه خواهد کرد و با دقت و صبوری به تو یاد خواهد داد که چگونه صحبت کنی.
کودک با ناراحتی گفت: وقتی می خواهم با شما صحبت کنم ،چه کنم؟
اما خدا برای این سوال هم پاسخی داشت: فرشته ات دست هایت را در کنار هم قرار خواهد داد و به تو یاد می دهد که چگونه دعا کنی.
کودک سرش را برگرداند و پرسید: شنیده ام که در زمین انسان های بدی هم زندگی می کنند،چه کسی ازمن محافظت خواهد کرد؟
فرشته ات از تو مواظبت خواهد کرد ،حتی اگر به قیمت جانش تمام شود.
کودک با نگرانی ادامه داد: اما من همیشه به این دلیل که دیگر نمی توانم شما را ببینم ناراحت خواهم بود.
خداوند لبخند زد و گفت: فرشته اتهمیشه دربارهّ من با تو صحبت خواهد کرد و به تو راه بازگشت نزد من را خواهد آموخت،گر چه من همیشه در کنار تو خواهم بود
در آن هنگام بهشت آرام بود اما صداهایی از زمین شنیده می شد.
کودک فهمید که به زودی باید سفرش را آغاز کند.
او به آرامی یک سوال دیگر از خداوند پرسید:
خدایا !اگر من باید همین حالا بروم پس لطفآ نام فرشته ام را به من بگویید..
خداوند شانهّ او را نوازش کرد و پاسخ داد:
نام فرشته ات اهمیتی ندارد، می توانی او را ...
*** مـادر***
صدا کنی

ما همه نادریم / یاسمین آتشی
خورشید در میانه آسمان بودکه سپاهیان نادرشاه افشار وارد دهلی شدند به پادشاه ایران زمین گفتند اجازه می دهید وارد قصر پادشاه هند محمد گورکانی شویم ؟
نادرشاه گفت اینجا نیامده ایم پی تخت و تاج ، بگردید و مزدوران اشرف افغان را بیابید .
هشتصد مزدور اشرف ، که بیست سال ایران را ویران ساخته بودند را گرفتند . نادر رو به آنها کرد و گفت : چگونه بیست سال در ایرا ن خون ریختید و به ناموس کسی رحم نکردید ؟ ! آیا فکر نمی کردید روزی به این درد گرفتار آیید ؟
مزدوری گفت می پنداشتیم همه مردان ایران ، شاه سلطان حسین هستند و ما همواره با مشتی ترسوی صفوی روبروییم.
از میان سپاه ایران فریادی برخواست که ما همه نادریم ! و مردان سپاه بارها این سخن را از ته حنجره فریاد کشیدند . " ما همه نادریم "
و به سخن ارد بزرگ : کشوری که دارای پیشوایی بی باک است همه مردمش قهرمان و دلیر می شوند .
اگر خوب گوش هایمان را تیز کنیم فریاد های سربازان ایران را باز هم می شنویم " ما همه نادریم "

ﺭﻭﺯﻯ ﯾﮏ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﺑﻪ ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ ﻃﻠﺒﯿﺪ.ﺍﻭ ﺩﺭ ﮐﻤﺎﻝ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺑﻪ ﻧﻔﺲﺍﺯ ﺩﺍﻧﺸﺠﻮﯾﺎﻧﺶ ﭘﺮﺳﯿﺪ:ﺁﯾﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﻤﻪﻣﻮﺟﻮﺩﺍﺕ ﺭﺍ ﺁﻓﺮﯾﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟ﯾﮑﻰ ﺍﺯ ﺩﺍﻧﺸﺠﻮﯾﺎﻥ ﺑﺎ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺍﺩ:ﺑﻠﻪ.ﺍﺳﺘﺎﺩ ﭘﺮﺳﯿﺪ:ﻫﺮ ﻣﻮﺟﻮﺩﻯ ﺭﺍ؟ﺩﺍﻧﺸﺠﻮ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ:ﺑﻠﻪ ﻫﺮ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺭﺍ ﮐﻪﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ.ﺍﺳﺘﺎﺩ ﮔﻔﺖ:ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﺍﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﮐﻪﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺷﯿﻄﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺁﻓﺮﯾﺪﻩ،ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ.ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﺷﯿﻄﺎﻥ ﻫﻢ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ.ﺩﺍﻧﺸﺠﻮ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﭘﺮﺳﺶ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﻫﺪﻭ ﺳﺎﮐﺖ ﻣﺎﻧﺪ.ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻰ ﺣﺎﮐﻰ ﺍﺯ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺧﺸﻨﻮﺩﻯﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺍﯾﻦ ﻃﻮﺭ ﺍﻧﺪﯾﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﺭ ﺩﯾﮕﺮﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺍﺛﺒﺎﺕ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﯾﻤﺎﻥ ﻭ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩﺍﺕﻣﺬﻫﺒﻰ ﭼﯿﺰﻯ ﺟﺰ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﻧﯿﺴﺖ.ﺩﺭ ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎﻝ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺩﺍﻧﺸﺠﻮﻯ ﺩﯾﮕﺮﻯﺩﺳﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮﺩ ﻭ ﭘﺮﺳﯿﺪ:ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺁﯾﺎ ﺳﺮﻣﺎ ﻭﺟﻮﺩﺩﺍﺭﺩ؟ﺍﺳﺘﺎﺩ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺍﺩ:ﺍﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ.ﺁﯾﺎ ﺗﻮ ﺗﺎﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺳﺮﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻧﮑﺮﺩﻯ؟ﺩﺍﻧﺸﺠﻮ ﺑﺎ ﮐﻤﺎﻝ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺍﺩ:ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺩﺭﻭﺍﻗﻊ ﺳﺮﻣﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ.ﺑﺮ ﭘﺎﯾﻪ ﻧﺘﺎﯾﺞﺩﺳﺘﺎﻭﺭﺩﻫﺎﻯ ﺩﺍﻧﺶ ﻓﯿﺰﯾﮏ،ﺳﺮﻣﺎ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊﻋﺒﺎﺭﺕ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﻓﻘﺪﺍﻥ ﮐﺎﻣﻞ ﯾﺎ ﻏﯿﺒﺖ ﮐﻠﻰﮔﺮﻣﺎ.ﯾﮏ ﺷﻰﺀ ﺭﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﻣﻰﺗﻮﺍﻥ ﻣﻮﺭﺩﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ ﮐﻪ ﺍﻧﺮﮊﻯ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﻃﻊ ﮐﻨﺪﻭ ﺍﻧﺮﮊﻯ ﻫﺮ ﺟﺴﻢ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﮔﺮﻣﺎ ﺳﺎﻃﻊﻣﻰﺷﻮﺩ.ﺑﺪﻭﻥ ﮔﺮﻣﺎ ﺍﺷﯿﺎﺀ ﺳﺎﮐﻦ ﻭ ﻓﺎﻗﺪﻧﯿﺮﻭﻯ ﺟﻨﺒﺶ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻧﻤﻰﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻭﺍﮐﻨﺶ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﻨﺪ.ﺍﻣﺎ ﺳﺮﻣﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ.ﻣﺎ ﺧﻮﺩ ﻭﺍﮊﻩ ﺳﺮﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺑﺪﺍﻉ ﮐﺮﺩﻩﺍﯾﻢ ﺗﺎ ﭘﺪﯾﺪﻩﻓﻘﺪﺍﻥ ﮔﺮﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﺁﻥ ﺗﻮﺻﯿﻒ ﮐﻨﯿﻢ.ﺩﺍﻧﺸﺠﻮ ﺩﺭ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﭘﺮﺳﯿﺪ:ﺗﺎﺭﯾﮑﻰ ﭼﻄﻮﺭﺍﺳﺘﺎﺩ؟ ﺁﯾﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﺗﺎﺭﯾﮑﻰ ﻫﻢ ﻭﺟﻮﺩﺩﺍﺭﺩ؟ﺍﺳﺘﺎﺩ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺍﺩ:ﺍﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ.ﺩﺍﻧﺸﺠﻮ ﺑﺎﺯ ﮔﻔﺖ:ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺯﻫﻢ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩﻣﻰﮐﻨﯿﺪ ﺍﺳﺘﺎﺩ.ﺗﺎﺭﯾﮑﻰ ﻧﯿﺰ ﭼﯿﺰﻯ ﺟﺰ ﻓﻘﺪﺍﻥﮐﺎﻣﻞ ﻧﻮﺭ ﻭ ﺭﻭﺷﻨﺎﯾﻰ ﻧﯿﺴﺖ.ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﻓﯿﺰﯾﮑﻰﻣﻰﺗﻮﺍﻥ ﻧﻮﺭ ﻭ ﺭﻭﺷﻨﺎﯾﻰ ﺭﺍ ﻣﻮﺭﺩ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ ﺍﻣﺎ ﺗﺎﺭﯾﮑﻰ ﺭﺍ ﺧﯿﺮ.ﺍﮔﺮ ﻧﻮﺭ ﺭﺍ ﺍﺯﻣﻨﺸﻮﺭ ﻋﺒﻮﺭ ﺩﻫﯿﻢ،ﺭﻧﮓﻫﺎﻯ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻧﻰﺑﺮﺍﺳﺎﺱ ﻃﻮﻝ ﻣﻮﺝ ﺍﻣﻮﺍﺝ ﻧﻮﺭﺍﻧﻰ ﺍﺯ ﺁﻥﺧﺎﺭﺝ ﻣﻰﺷﻮﺩ.ﺗﺎﺭﯾﮑﻰ ﻧﯿﺰ ﻋﺒﺎﺭﺗﻰ ﺍﺳﺖ ﮐﻪﻣﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﻮﺻﯿﻒ ﺣﺎﻟﺖ ﻓﻘﺪﺍﻥ ﻧﻮﺭﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﻰﮐﻨﯿﻢ.ﺩﺭ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺩﺍﻧﺸﺠﻮ ﺍﺯ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﭘﺮﺳﯿﺪ:ﺷﯿﻄﺎﻥﭼﻄﻮﺭ؟ ﺁﯾﺎ ﺷﯿﻄﺎﻥ ﻫﻢ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ؟ﺧﻮﺩ ﻭﻯ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩ:ﺷﯿﻄﺎﻥ ﻧﯿﺰ ﺑﺮ ﻏﯿﺒﺖﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺍﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﻭ ﺣﺎﻟﺖ ﺩﻭﺭﻯ ﺍﺯﻋﺸﻖ،ﺑﺨﺸﺶ ﻭ ﺍﯾﻤﺎﻥ ﺩﻻﻟﺖ ﺩﺍﺭﺩ.ﻋﺸﻖ ﻭﺍﯾﻤﺎﻥ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﻧﻮﺭ ﻭ ﺣﺮﺍﺭﺕ ﻫﺴﺘﻨﺪ.ﺍﯾﻦ ﺩﻭﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﻓﻘﺪﺍﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﯿﻄﺎﻥﻧﺎﻡ ﮔﺮﻓﺘﻪ.ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﻧﻮﺑﺖ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺣﺮﻓﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﮔﻔﺘﻦﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.ﻧﺎﻡ ﺍﯾﻦ ﺩﺍﻧﺸﺠﻮ ﺁﻟﺒﺮﺕ ﺍﯾﻨﺸﺘﯿﻦ ﺑﻮﺩ.

ﭼﻪ ﺳﻮﺩ ﮔﺮ ﺑﮕﻮﯾﻤﺖﮐﻪ ﺷﺎﻡ ﺗﺎ ﺳﺤﺮ ﻧﺨﻔﺘﻪ ﺍﻡﻭ ﯾﺎ ﺍﮔﺮ ﺩﻣﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﻡﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﻡﭼﻪ ﺳﻮﺩ ﮔﺮ ﺑﮕﻮﯾﻤﺖﮐﻪ ﺑﯽ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺧﯿﺎﻝ ﺗﻮﺑﻪ ﻣﯽ ﭘﻨﺎﻩ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﻡﻭ ﻧﻘﺶ ﺍﻥ ﺩﻭ ﭼﺸﻢ ﻗﺼﻪ ﮔﻮﺑﻪ ﺟﺎﻡ ﭘﺮ ﺷﺮﺍﺏ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﻡﭼﻪ ﺳﻮﺩ ﮔﺮ ﺑﮕﻮﯾﻤﺖﮐﻪ ﺩﻭﺭﯾﺖﭼﻮ ﺷﻌﻠﻪ ﻫﺎﯼ ﺗﻨﺪ ﺗﺐﺑﻪ ﺧﺮﻣﻦ ﻭﺟﻮﺩ ﻣﻦﺷﺮﺍﺭﻩ ﻫﺎﯼ ﺩﺭﺩ ﻣﯿﺰﻧﺪﻭ ﻣﻦ ﺩﺭﻭﻥ ﺍﻥ ﺯﺑﺎﻧﻪ ﻫﺎﺑﻨﺎﯼ ﺍﯾﻦ ﺩﻝ ﺭﻣﯿﺪﻩ ﺭﺍﺯ ﺑﻦ ﺧﺮﺍﺏ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﻡﭼﻪ ﺳﻮﺩ ﮔﺮ ﺑﮕﻮﯾﻤﺖﮐﻪ ﺑﯽ ﺗﻮ ﮐﯿﺴﺘﻢ ﻭ ﭼﯿﺴﺘﻢﮐﻪ ﺑﺤﺮ ﭘﺮ ﺧﺮﻭﺵ ﻣﻦ ﺗﻮﯾﯽﻭ ﺳﺎﺣﻞ ﺻﺒﻮﺭ ﻭ ﺑﯽ ﻓﻐﺎﻥ ﻣﻨﻢﻭ ﻣﻦ ﺩﺭﻭﻥ ﻣﻮﺟﻬﺎﯼ ﺳﺮﮐﺸﺖﺗﻤﺎﻡ ﻫﺴﺘﯽ ﻭ ﻭﺟﻮﺩ ﺧﻮﯾﺶ ﺭﺍﭼﻮ ﯾﮏ ﺣﺒﺎﺏ ﺩﯾﺪﻩ ﻫﻢﭼﻪ ﺳﻮﺩ ﮔﺮ ﺑﮕﻮﯾﻤﺖﮐﻪ ﻣﻦ ﺯ ﺩﻭﺭﯼ ﺗﻮ ﻫﺮ ﻧﻔﺲﭼﻮ ﺷﻤﻊ ﺍﺏ ﻣﯿﺸﻮﻡﻭ ﺍﺷﮑﻬﺎﯼ ﮔﺮﻡ ﻣﻦﺑﻪ ﺩﺍﻣﻦ ﺷﺐ ﺳﯿﺎﻩ ﻣﯽ ﭼﮑﺪﻭ ﻣﻦ ﻣﯿﺎﻥ ﻗﻄﺮﻩ ﻫﺎﯼ ﭼﻮﻥ ﺑﻠﻮﺭ ﺍﻥﻣﺤﺒﺖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭼﻮ ﻧﻘﺶ ﺳﺮﺩ ﺍﺭﺯﻭﺑﺮﻭﯼ ﺍﺏ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﻡﭼﻪ ﺳﻮﺩ ﮔﺮ ﺑﮕﻮﯾﻤﺖﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﻡﻭ ﯾﺎ ﮐﻪ ﻧﻘﺶ ﺭﻭﯼ ﺗﻮﺑﻪ ﺟﺎﻡ ﭘﺮ ﺷﺮﺍﺏ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﻡﺗﻮ ﯾﮏ ﺧﯿﺎﻝ ﺩﻭﺭ ﺑﯿﺶ ﻧﯿﺴﺘﯽﻭ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺩﺍﻣﻨﺖ ﻧﻤﯽ ﺭﺳﺪﺗﻮ ﻏﺎﻓﻠﯽ ﻭ ﻣﻦ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﯿﺸﻮﻡﻭ ﺩﯾﺪﮔﺎﻥ ﭘﺮ ﺯ ﺭﺍﺯ ﻣﻦﻫﺰﺍﺭ ﺑﺎﺭ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎ ﺩﻟﻢﮐﻪ ﻣﻦ ﺳﺮﺍﺏ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﻡﮐﻪ......ﻣﻦ ﺳﺮﺍﺏ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﻡ"ﻫﻤﺎ ﻣﯿﺮ ﺍﻓﺸﺎﺭ"

. ﻋﯿﺪ ﺁﻣﺪﻭﺧﻨﺪﻩﺑﻪ ﻟﺒﺎﻥ ﺷﺪ/ﺑﺎ ﺳﺎﺯ ﺩﻟﻢ ﺷﺎﺩﻭﺭﻭﺍﻥ ﺷﺪ ﻣﺴﺘﺎﻧﻪ ﺯﺩﻡ ﺳﻮﯼ ﺗﻮ ﺁﻫﻨﮓ/ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻪﺩﻟﻢ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺷﺪ. . .ﻋﯿﺪ ﻓﻄﺮ ﻣﺒﺎﺭﮎ. . .ﻋﯿﺪ ﻓﻄﺮ،ﺭﻭﺯﭼﯿﺪﻥ ﻣﯿﻮﻩ ﻫﺎﯼ ﺷﺎﺩﺍﺏ ﺍﺳﺘﺠﺎﺑﺖ ﻣﺒﺎﺭﮎ ﺑﺎﺩ. . . . .ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﻫﺎ ﺗﻤﻮﻡ ﻣﯿﺸﻪ،ﺣﺲ ﻏﺮﯾﺒﯽﺩﺍﺭﻡ ﭼﻪ ﺑﺮﺳﻪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺩﻓﻌﻪ ﮐﻪ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﺧﺪﺍ ﺩﺍﺭﻩ ﺗﻤﻮﻡﻣﯿﺸﻪ. . . . . .ﺍﺳﺘﺸﻤﺎﻡ ﻋﻄﺮ ﺧﻮﺵ ﺑﻮﯼ ﻋﯿﺪ ﻓﻄﺮ ﺍﺯﭘﻨﺠﺮﻩ ﻣﻠﮑﻮﺗﯽ ﺭﻣﻀﺎﻥ ﮔﻮﺍﺭﺍﯼ ﻭﺟﻮﺩ ﭘﺎﮐﺘﺎﻥ. . .ﺭﻭﺯﻩ ﺑﻪﭘﺎﯾﺎﻥ ﺭﺳﯿﺪ ﻭ ﺁﻣﺪ ﻧﻮ ﻋﯿﺪ/ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺑﺮ ﺁﺳﻤﺎﻧﺖ ﺑﺎﺩ ﺍﻣﺮﻭﺍ. . .ﻋﯿﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﻟﻢ ﺧﺎﻧﻪ ﻭﯾﺮﺍﻧﻪ،ﺑﯿﺎ/ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﮑﺎﻧﺪﯾﻢ ﺯﺑﯿﮕﺎﻧﻪ،ﺑﯿﺎ ﯾﮏ ﻣﺎﻩ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﯿﻬﻤﺎﻧﺖ ﺑﻮﺩﯾﻢ/ﯾﮏ ﺭﻭﺯﻩ ﺑﻪﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺎ. . .

ﺍﯼ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺑﺮﮒ ﺩﺭ ﺑﻮﺳﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﺎﺭﺍﻥﺑﯿﺪﺍﺭﯼ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺩﺭ ﭼﺸﻢ ﺟﻮﯾﺒﺎﺭﺍﻥﺍﯾﯿﻨﻪ ﯼ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﺻﺒﺢ ﻭ ﺳﺎﺣﻞﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﺎﻩ ﮔﺎﻫﺖ ﺻﺒﺢ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺑﺎﺭﺍﻥﺑﺎﺯﺍ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻫﻮﺍﯾﺖ ﺧﺎﻣﻮﺷﯽ ﺟﻨﻮﻧﻢﻓﺮﯾﺎﺩ ﻫﺎ ﺑﺮﺍﻧﮕﯿﺨﺖ ﺍﺯ ﺳﻨﮓ ﮐﻮﻩ ﺳﺎﺭﺍﻥﺍﯼ ﺟﻮﯾﺒﺎﺭ ﺟﺎﺭﯼ!ﺯﯾﻦ ﺳﺎﯾﻪ ﺑﺮﮒ ﻣﮕﺮﯾﺰﮐﺎﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻓﺮﺻﺖ ﺍﺯ ﮐﻒ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﺑﯽ ﺷﻤﺎﺭﺍﻥﮔﻔﺘﯽ:ﺑﻪ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﺍﻥ ﻣﻬﺮﯼ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﮔﻔﺘﻢﺑﯿﺮﻭﻥ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﮐﺮﺩ ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﺍﻥﺑﯿﮕﺎﻧﮕﯽ ﺯ ﺣﺪ ﺭﻓﺖ ﺍﯼ ﺁﺷﻨﺎ ﻣﭙﺮﻫﯿﺰﺯﯾﻦ ﻋﺎﺷﻖ ﭘﺸﯿﻤﺎﻥ ﺳﺮﺧﯿﻞ ﺷﺮﻣﺴﺎﺭﺍﻥﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺘﻨﺪﺩﯾﻮﺍﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﺍ ﺯﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﯾﺎﺩﮔﺎﺭﺍﻥﻭﯾﻦ ﻧﻐﻤﻪ ﯼ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ﻣﺎﻧﺪﺗﺎ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻧﻪ ﺑﺎﻗﯽ ﺳﺖ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﺎﺩ ﻭ ﺑﺎﺭﺍن